~ New Year and an ipod

Imagine the street party, the videoke ng kapitbahay with endless singing of "My way" and children dancing "Bad romance."

Wala kang maririnig na ganyan ngayon dito.

Sa Pinas, 2 hours na lang, putukan na, 2011 na.. Dito sa Jeddah, roughly 7 hours pa bago magpalit ang taon. Since they observe a different calendar here, normal pa sa normal ang araw na 'to dito sa amin, ang kaibahan lang siguro, umulan kahapon (akalain niyo yun) kaya baha ang kalsada.

Sabi ko nga, matutulog lang ako.. kahit naman tulog ako, magpapalit pa din naman ang taon, di naman yan papipigil. Hindi ko masabing malungkot ako dahil walang New Year Celebration dito. Hindi naman pwedeng itangging iba ang selebrasyon sa Pinas, may halong saya at bisita sa ospital pag naputukan na.

Pero sa totoo lang masaya ang puso ko ngayong magtatapos ang 2010, naging mabait ang taon nito sa akin, sa pamilya ko at sa amin ni Siopao. Maraming dapat ipagpasalamat.

Salamat sa mga bagong kaibigang nakilala. Salamat sa mga taong nagpapasaya sa malungkot na umaga ko dito sa Jeddah. Hindi ko kayang tumabasan ang kabaitan, pag-alalla at tawang binigay sa akin.

Salamat sa Twitter. Dahil sa'yo nagiging magaan ang bawat araw na nagdaan. Dahil sa'yo may mga taong nakilala at nag-alala sa akin. Salamat kay Myk, for cheering me up lagi, kahit di siya mukhang cheerleader. Salamat Pare.

Salamat sa bagong yugto ng buhay ko, ngayon napatunayan ko ng hindi biro ang nasa ibang bansa. Kung mahina lang ako, matagal na siguro ako bumigay. Hindi ang lungkot na mag-isa ang magpapabagsak sa'yo dito, kundi ang maisip na maraming bagay na nangyayari sa Pilipinas na hindi mo nasaksihan. Na wala ka nung nangyari ang mga yun.

Salamat kina Jepoy at D, ang mga taong aligaga lagi sa akin. Ang mga kapatid ko sa ibang nanay. haha! Ang taga-hatid ko ng balita... ay tsismis. hahaha!

Kung may mga bagay siguro tha I look forward sa 2011 ay dahil malapit na ako umuwi, at 8 years na kami ni Siopao.

Yun lang ang pinanghahawakan ko. Magiging masaya ang bagong taon na ito. For the mean time, ipod na muna ang kasama ko, volumes up. Ignore the world.

Happy New Year sa lahat!

Usapang Straight (End)

For the first part, click this.

Pagkatapos sabihin sa akin ni Jeff na may nangyari nga sa kanila ni Marvin. Naisip ko, ruler na lang talaga ang straight, lahat isa ng french curve. Kung makapag "Pare" naman si Marvin, talo pa ang balon na pinagkukunan ng tubig ni Jack at Jill sa lalim,at tapos eto pala siyang 3 months pa lang ay naka benta na ng Maruya.

Naisip ko tuloy, bakit ako nagkukulong sa kwarto. Bakit di ko na experience yan, e 7 months na ako dito.

"Gaga, may boyfriend ka kaya... Higpitan ang Chastity Belt!"bulong ng konsensiya, na mas mayaman pa sa akin dahil sa kanyang mga Safeguard Commercial.

"Ay, Sahree naman..." sabi ko sa sarili. (ganyan ang pag promounce, Sahree, kasi naka braces ako)

Hindi ko sinabi kay Marvin ang sinabi ni Jeff. Baka bigla akong bigwasan, o di kaya maging showbiz bigla ang isagot:

"We're just friends kaya.. hindi ako bading noh, haleer! Hindi porke't sumusubo ako, e bading na ko!" yan ang mga naiisip kong depensa ni Marvin. LOL

After maka-pamili ni Marvin sa mga hihiraming DVD, nagpaalam na din itong umuwi at nag promise na sasamahan akong pumunta ng MOA (Mall Of Arabia) sa susunod na weekend.

"Sige Pare, text text na lang... Paki sabi sa Mama mo, nagkita na tayo!"

"Sige Tol!" (dito ako muntik masuka sa pagsabi ng 'Tol')

Dumaan ang ilang weeks na wla akong balita kay Marvin. Di ko na kinulit tungkol sa pagsama sa MOA, naisip ko baka busy sa paglalako ng Maruya. LOL

Isang araw (parang pocketbook lang), may natanggap akong message sa Facebook. Galing kay Jeff.)

Stop flirting with my boyfriend... He's mine. Don't send him text messages or even chat with him here on Facebook. By the way, after this I'll remove you on my Friends List.

Winarla Abellana ako, sa isang bagay pa na hindi ko pa ginawa. Uminit ang ulo ko, tumaas ang blood pressure ko, sumingkit ang mata ko, at nagpanting ang tenga ko. Matagal na akong hindi kumakain ng gulay. Oras na para mag PATOLA (patulan). Nag reply ako.

Hey Mister, Una sa lahat hindi ko alam kung sino ang boyfriend mo. But if you are referring to Marvin, well by all means sa'yo na. Don't you dare start something na hindi mo kayang tapusin. Alalahanin mo, straight ang claim mo sa Bacolod, and if I may add, we have common friends, and I can easily spread the rumor of you having a boyfriend here. Careful! Baka hindi mo kayang ubusin ang kanin sa plato mo, na ikaw mismo ang nag hain.

Nananahimik ako dito, hindi ako tinuruan ng Nanay ko na mang-agaw ng laruan ng iba. And If I may brag, my toy is much better than yours!

Hindi na nag-reply si Jeff after nun. Nakatanggap din ako ng text mula kay Marvin, apologizing for what happened.

Isa lang ang natutunan ko sa lahat na nangyari. Kung makapag claim silang mga straight, pero ang ba-bakla ng mga pinag-gagagawa. Walang pinagka-iba ang Jeddah sa Malate. Mas straight-acting lang ang mga andito.

**P.S. Nalaman kong nag-react si Jeff ng ganun, kasi nahuli niya pala si Marvin na may ka text na ibang lalaki, at pangalan ko ang nilagay ni Marvin sa Phone book niya para hindi pala maghinala si Jeff. Kinuha na nga mga DVD ko, ginamit pa ako. Nanghihinayang lang ako sa chance na maging isang magandang pagkakaibigan sana yun. Pero salamat na din siguro, kasi ayoko din ng magulong buhay. Hobby nila ang magkalat.

Photo Source here.

~ Usapang Straight

"May estudyante akong andiyan pala sa Jeddah, kitain mo para may makaka-usap ka diyan" sabi ni Mama sa telepono.

"Ano ang number, para matawagan ko. Sana malapit lang"

"Okay na, binigay ko ang facebook mo."

"Ikaw na ang namamahagi ng mga impormasyon ko sa lahat!"

"Basta, kitain mo."

Ganyan si Muder, concern sa lahat ng tao sa mundo, di niya naiisip nakaka-abala siya. Marilou Diaz - Abala.

Mga two days after namin mag usap ni Muder, may friend request na ko.

Marvin, 24, mukhang straight. (safe!). Infurnace sa itsura, parang raffle stub lang, the more entries you send the more chances of winning. May itsura, pero hindi na enhance kasi straight nga. Nakakapag duda lang na ang common friend namin ay ang bestfriend kong si Yon (see story here)

Accept. Online.

"Meg" sabi sa chat.

"Oh, musta?"

"Tumawag ba si Ma'am sa'yo?"

"Oo, nung Friday"

"San nga yang sa inyo?"

Nagkapalitan ng mobile number at address, buti naman at ilang tumbling lang ag accommodation niya sa Villa namin. Nagtatrabaho siya sa KFC. Suprvisor. Since we went to the same school, marami kaming napag kwentuhan. Since recommendado ni Muder, I felt safe makipag meet.

Gabi hanggang madaling araw ang trabaho niya. (Ganyan dito sa Jeddah, hapon na nagbubukas at madaling araw na nagsasara ang mga mall, kainan at mga pasyalan). Since one week akong walang pasok, we decided na pumunta siya ng Villa after ng work niya. Manghihiram ng DVD at mga mp3 sa itunes.

Alas-6 nagkita kami sa supermarket sa kanto, tapos diretso sa bahay. Kumain at nagkwentuhan. maya-maya kanya-kanya na kaming busy sa laptop. Napunta ang usapan sa girlfriend (patatalo ba ako sa usapang yan, may naka handa na akong scriptt para sa usapang straight)

6 years na sila ng girlfriend niya na nasa Singapore. Since pareho naman kaming lalaki, napagkwentuhan ang scarcity ng sex dito sa saudi sa mga babae.

"Kelan ang last mong sex, pare" sinabi ko yan na parang nasusuka. LOL

"Bago umalis ng Pinas. 3 months ago. Dati kong kaklase." sabay tawa.

Pero hindi dun natapos ang litanya ni Marvin.

"Sa lalaki naman last 2 weeks lang, nurse diyan sa hospital bago tong kanto niyo."

Namanhid ang buong katawan ko sa narinig.

"Ayoko na mag follow up question baka san pa umabot 'to" sabi ng isip ko habang hinihigpitan ang chastity belt.

Iniba ko ang usapan, napunta sa Mara Clara na palabas sa TFC nung oras na yun.

"Ganun talaga pag OFW, lalo na pag sa Saudi pa"

"Oo nga daw..." sagot na parang di interesado.

"Sorry pare kung na ilang ka sa sinabi ko."

"Wala yun. Ayos lang!" pahingi ng kape. Nalalason na ko.

Maya-maya may pinakita siyang profile sa facebook, taga Bacolod din daw kilala niya. Si Jeff.

"Ipapa-add kita sa kanya, para at least marami ka ng kakilala dito"

"Okay sige."

Maya-maya may friend request na ako mula sa friend niya. May common friend kami. Si Alfred na friend namin ni Siopao at si Valeen na schoolmate din namin. Mga officemate niya pala dati sa Bacolod.

Mas natuwa ako kasi may mga common friend kami, meaning at least mapagkakatiwalaan din.

Accept. Online.

"Musta?"

"Okay naman..."

"Paano kayo nagkakiilala ni Marvin?"

"Estudyante siya ni Mama nung high school.. Kayo?"

"Mga 2 years ago pa, tumatambay sila sa harap ng bahay namin nung college sila at bestfriend niya kuya ko at school niya ang girlfriend ko na andito din sa Jeddah"

"Ah ok. Small world."

Maraming tanong at sagot ang naipon muna bago ako nagka interes sa usapan namin ni Jeff.

"Ang iksi ng sagot mo, siguro pinagod ka ni Marvin"

"Huh?" shet naka-amoy.

"Gago. Wala. Tarantado ka ah."

"Ayos lang yan, kami nga last 2 weeks lang may nangyari."

Nag duda tuloy ako kung tama ang kasabihang:"Mother knows best"

to be continued...

Photo Source here.

~ A.S.A.L. (Ang Sa Akin Lang)

BLOG.

It can seriously make or break you. Trust me, I've been a victim of such. Naka-ilang palit na din ako ng blog, at na mention na rin ako sa maraming blog, sa iba-ibang dahilan. Kadalasan, hindi maganda. Hindi din totoo.

Minsan naliligaw tayo sa totoong dahilan kung bakit tayo gumawa ng blog. It should share just a part of our life and not in any way destroy or humiliate anyone. But I would understand if sometimes we rant, we express our dismay to anyone and anything, but it should never be more than that. It should not go beyond that.

Blog they say is an expression of oneself. It should be free from boundaries. But remember that even Freedom has it's limit. Has its own line one should not cross.

Ang Sa Akin Lang:

"Do not wash your soiled clothes in public."

Unglamorous and Unnecessary.

Photo Source. here.

~ Ninety Four

Across the oceans and over the skies,

My love for you, here in my heart lies;

I know it's true, come see it in my eyes,

You and I forever, NO goodbyes.

HAPPY 94 MONTHS!

~ Si Yon, ang PWU, at ang weekly kong sakit.

"Bored ako, alis tayo!"

"Tanga, nasa opisina tayo oh! May trabaho tayo at alas-2 ng madaling araw!"

"Pumunta ka ng clinic, sabihin mo kailangan mo ng 2 hour rest kasi may vertigo ka!"

"Doktor-doktoran ka? Bakit kasi? Vertigo pa talaga ang naisip mong sakit ko."

"Basta, para sosyal ang sakit. Dali, alis tayo!"

Yan si Yon, ang kasama ko sa mga kakaibang adventure sa buhay Manila ko dati.

Bago ang lahat, paano ba kami nagkakilala?

Officemate ko siya dati sa isang pang-gabing trabaho... Yes, everybody now... Call Center (pronounced as /call cennuh/). Kakilala ko ang katabi niya sa desk, tapos one night, habang nag-uusap kami ng kakilala ko, bigla na lang siya nag ssalita at sumali sa usapan. From then on, lagi na kami magkasama. O di ba, epal siya.

Balik tayo sa kuwento, dahil ka-close ko ang Narsisa (nurse) sa clinic, binigyan ako ng pinaka-asam-asam na pahinga dahil sa may "vertigo" ako. Hahaha!

Diretso kami ng parking lot na hindi ko pa din alam kung saan ang aming punta.

Habang hinahawi ang ga tumpok na damit sa kotse niya para makasakay ako, nagsisimula na siyang mag paliwanag. (Parang prisinto lang ako, pinagpa-paliwanagan).

"Di ba minsan sinabi mo sa akin, kung ano ang feeling ng na mimick-up ng lalaki? Pwes gagawin natin yun ngayon!"

"OMG ka, ayoko! na curious lang naman ako. That was just for the sake of discussion (parang teacher), hindi ko naman sinabing gusto ko ma experience!" akmang pa-balik sa building.

"Halika na.. Huwag na umarte, di naman tayo mamimili... mag wi-window shopping lang tayo!"

"Huwaw?! Sa Glorietta ang window shopping hindi sa kalsada... Kinakabahan ako, ano ba..." pero sa pagkakataong ito, nasa front seat na ako at ready na... naka seatbelt pa. LOL

"Tara na!!!!"

"Tanga ka, pag nahuli tayo ng pullis ha!"

"Edi dating gawi, magpanggap tayong sinasapian!"

"Judiel? Agoo?"

Inikot namin ang buong Espanya, Ermita, at naisipan naming dumaan din ng PWU. Ayon sa tipster (tunog XXX) marami daw mura dun lalo na pag pa-umaga na.

Ang pangalan ng tipster ay Yon. Haha!

Nung nasa gilid na kami ng PWU, binagalan na ni Yon ang sasakyan at nagsimula nang maglapitan ang mga karne.. este ang mga lalaki pala. Bago pa yan, nagkaroon na kami ng quick orientation, kung gaano lang ka liit ang pagbaba ng bintana, at kung ano ang mga tanong sa napipintong pagdaan sa "Judging Area".

Eto na.

May preppy guy na lumapit... at sa bintana ko.

Chusko! pinagpapawisan ako na parang nasa gilid ako ng kalan an nag sasaing ng kanin. Ang puso ko parang gusto nang mag volunteer at mag walkout. Talo si Lydia De Vega sa bilis ng pagtibok.

"Tanungin mo kung magkano!" bulong ni Yon.

For the first time in my life, sa daldal kong 'to, sa pagkaka-taong yun, hindi ako nakapagsalita. Para akong pipi na kahit senyas di ko magawa.

Napansin siguro ni Yon na ang pawis ko ay katumbas na ng baha sa Malabon, kaya siya na ang nagtanong.

"Magkano ikaw?"

O diba, parang nagtanong lang sa isang bigkis ng sitaw. Sumagot ang lalaki, 500 lang daw,sabay himas sa "sitaw" niya.

"Malaki ba yan?" hirit ulit ni Yon.

Dahil sa tanong na yun,nag tipon-tipon na ang pawis ko na parang may prayer meeting sa Quirino Grandstand. Binuksan ni Kuya Preppy ang pantalon at inilabas ang kanyang "Trophy Calma" (alam niyo an yun!)

Tumingin ako ng slight. Yes, slight lang. O di ba, di ko daw kinaya magsalita at pinagpapawisan ako ng bonggang-bongga, pero nagawa kong tumingin ng... slight lang. Tinapat ni kuya ang $#^$ sa bintana ko, para akong Cashier sa City Hall, na naghihintay ng kukuha ng "cedula."

Bigla akong natauhan ng sumigaw si Yon.

"Sara mo na ang pinto!" sabay bilis ng alis ng kotse.

"Gago ka! gago ka!" (unlimited repeat), yan lang ang nasabi ko kay Yon habang pabalik kami ng office. Siya naman 'tong tawa ng tawa at tinutukso akong na babalik kami ulit dun at ako naman daw ang magtatanong.

Dumating ako sa office na hapong-hapo at pawisan. Para akong umakyat ng bundok ng pagapang. Hinang-hina ako sa ginawa namin. Alam ko OA ang reaction ko pero, ganun.

"O ayan ha, natupad ko na ang wish mo!" sabay tawa.

"Gagu, hindi ko naman wish yun.. na curious lang ako kaya natin na pag-usapan minsan!"

"Asus, at least ngayon, di mo na ako makakalimutan."

"Talaga!"

Isa yun sa mga experience na tumatak sa buhay Manila ko, na hanggang ngayon, napapangiti ako pag-naaalala ko.

One weeks after ng incident na yun.

"Bored ako, alis tayo!"

"San tayo pupunta?"

"Malate tayo.. White party!"

"Tara!"

"Isip muna tayo, ano naman sakit mo ngayon? Ay alam ko na, Catarata!"

"Gaga!"

Photo Source here.

~ Narsisa

Kahapon, niyaya ako ni Phillip (hindi tunay na pangalan, ang tunay niyang pangalan ay Lester) sumabay mag dinner malapit sa accommodation nila. Since walking distance lang naman ang kina Phillip, nag decide akong mag-taxi. Hindi pa na kumpleto ang pag-ikot ng gulong ng taxi, dumating na ako.

Nasa counter na siya ng pumasok ako sa restaurant.

"Atat umorder, natatae? nagmamadali?"

"Eh kasi nagugutom na ako, baka bigla ko na lang ngat-ngatin ang plastic na halaman diyan kung di pa ako o-order"

Pagkatapos naming umorder, nagsimula angBible sharing, este ang kwentuhan. Nakaka 3 lagok pa lang ako ng Sprite ng may tumawag kay Phillip sa telepono niyang Blackberry (na binigay ng isang Arabo na nanliligaw sa kanya).

"Pwede mo ba akong samahan sa flat ng friend ko?"

"Saan yan?"

"Diyan lang, malapit lang, kukunin ko ang mga DVD's na pinahihiram niya"

"Okay, mabilis lang ha... bawal ako magpa-gabi, nagiging kalabasa ako."

Pagkatapos namin kumain, at hindi ubusin ang pagkain, dumeretso na kami sa flat ng kaibigan niya na malapit lang.

"Bakit tayo sasakay ng cab? Akala ko ba malapit lang?"

"Eh ikaw nga, isang dura lang ang bahay mo nag cab ka din kanina... nakita kita."

"Fine!"

Nalaman ko, habang nakasakay kami sa cab na ang kaibigan pala ni Phillip ay isang Narsisa (Nurse) sa isang Hospital (malamang). Nalaman ko din na Grade 2 siya nung na-circumcise, 2nd family sila at tamad mag-aral ang bunso niyang kapatid. O diba, sa napag kwentuhan namin, halatang anlapit lang talaga ng flat ng kaibigan ni Phillip. 5 piso na lang ata ang kulang, makaka-apak na kami sa langit.

Dumating kami sa wakas sa napakalapit na flat ng kaibigan ni Phillip, at this time World War III na.

Pumasok. Nag-elevator. Pumindot ng 5th Floor.

Kumatok si Phillip sa pintuan ng flat habang ako naman aay busy sa mobile twitter at naka sampa sa gilid ng hagdan.

Umulit ng pag door bell si Phillip na parang 1 Kilometro ang layo ng pinto sa sala, para abutin ng ganun katagal ang taga-bukas.

Sa wakas. may nag magandang loob na buksan si Phillip. na this time ay 23 lbs na ang nabawas sa timbang sa tagal ng pag pindot sa door bell.

Pagpasok na pagpasok pa lang namin sa flat, bumulaga sa akin ang 15 lalaki. (Bago, pumalakpak..wait) 15 lalaking bading. (shet, lalong nagpalakpakan). Hindi ko na iwasang bumulong kay Phillip.

"Nasa Malate ba tayo?'

"Hindi, nasa F tayo!" balik na bulong ni Phillip.

Nangalay ang kamay ko sa kaka handshake (yung totoong handshake). May promise naman lahat ang mga mukha nila. Sa pagkakataong ito, parang gusto kong magpalit ng career at sisihin ang nanay ko kung bakit Engineering ang natapos ko. LOL

Usap-usap. Pabilugan at pababaan ng boses. Muntik na akong mahatsing sa naglipanang paminta sa buong bahay.

Aaminin ko, sa oras na yun, sobra akong nakadama ng saya. Saya na hindi ko pa naramdaman simula ng dumating ako dito. Ang sarap makipag-usap sa taong alam mong pareho kayo ng takbo ng isip at pilantik ng daliri. Maya-maya (hindi klase ng isda) may nag alok na doon na kami mag dinner pero since busog na kaming pareho ni Phillip, nag dahilan na lang kami na may pupuntahan pa kaming isa pang flat. (para naman kaming nag Bisita Iglesia sa ginawa naming rason)

Sa kanto na kami naghiwalay ni Phillip, sumakay na ako ng cab, dahil malapit na akonng maging kalabasa. hindi pa nakakalayo ang cab, tumawag na ulit si Phillip.

"Nakalimutan ko ang DVD kunin!'

Hindi na kao sumagot. Na comatose ako bigla sa katangahan ni Phillip.

Habang ang tugtog sa cab ay pasimula pa lang na "It's not the flowers, wrap in fancy papers. it's not the ring I wear around my fingers...", tumatakbo sa isip ko ang kung gaano ko na miss ang ganung klaseng kwentuhan.

Sa trabaho ko dito, isang milagrong maituturing kung may isa ding bading ang sumulpot sa construction site o kahit sa opisina man lang. Nakaka-tuwa din ang makipag-usap sa straight na lalaki, pero aaminin kong minsan kahit isa sa isang buwaan, magkaroon man lang akong makaka-usap na taong "mapula" din ang hasang. Hehehe!

Pagdating ko sa bahay, tumawag ulit si Phillip.

"Nakuha ko na, binalikan ko! May house party daw next week, gusto ka nila pumunta."

"Sige ba, anlapit lang kasi ng flat nila diba?!"

"Potah ka!"

Photo Source here.

Long.. Long.. Distance Love Affair

Officially, 6 months na kaming magkalayo ni Siopao, at ang laging tanong sa akin:

"Kayo pa din ba?"

"Paanu yan malayo kayo? Baka mauwi yan sa hiwalayan."

"Hala ka, may iba na yun sa Pinas, di kaya?"

O di ba, napaka positive ng mga pananaw nila sa buhay. Napaka encouraging, daig pa si Coney Reyes sa positivitism. Habang ako, kung maka kapit na lang sa relasyon, daig ko pa ang kumakapit sa Marikina Bus Line mula Makati hanggang Cubao.

I was never alarmed or threatened with the distance. Maybe because I don't see it as a problem. Maybe because I know that my love for Siopao is much bigger than any distance one can ever measure.

Bago pa ako umalis ng Pilipinas, alam kong magiging mahirap, pero hindi ko inisip na ikasisira or maging dahilan ng paghihiwalay. Mas concern pa ako sa kulay ng maletang dadalhin ko at kung ilang sapatos ang dadalhin ko sa disyerto. I know maaga pa para mag bitaw ng mga salita, pero parang katandaan lang din yan, dapat by now nakikita mo na ang mga 7 signs of skin aging, I mean signs kung pabagsak na ang realsyon.

Dahil siguro higit pa sa assurance ang nakukuha ko kaya hindi ako nagpatalo sa sabi ng marami, that LONG DISTANCE RELATIONSHIP DO NOT WORK.

This phrase on caps, is a challenge. We will prove them wrong, and wait, the last time I checked, LOCAL RELATIONSHIPS DO NOT WORK EITHER.

Quits lang.

P.S. Kung hinahanap niyo si Sheena Easton sa blog post na 'to dahil sa title. Waley! Kthnxbye! LOL

~ Ano na?! 6 months ka na.

"Ano na nangyari sa'yo? How's 6 months so far?" tanong sa akin ng kaibigan ko sa telepono habang ako naman ay nag gugupit ng kuko. (kailangan i-describe ang ginagawa para more more ang pagka makatotohanan ng kwento.)

Bigla kong naalala, buti pa siya naalala niyang 6 months na ako dito sa Jeddah. Ako, tinigil ko na ang pag bilang ng araw, mas lalong tumatagal ang araw pag sinasamahan mo ng bilang.

"Okay naman... nasanay na din ako na walang pork at walang beer, walang sine, buti na lang may Starbucks, fridays, Chilis, Burger King, Dunkin donuts, Krispy Kreme at Jollibee, at least nararamdaman kong nasa mundo pa din ako. Actually, mas gusto ko na dito. Kulang lang talaga friends."

"Paanong walang friends?"

"Di gets? Gusto mo sign language ko? O Braille para challenging? Walang kakilala, walang ka kwentuhan. Walang kasama mag mahjong...Hahaha!"

"Mag-ingat ka diyan ha, balita ko bawal bading diyan?"

"Chusko, e kasing dami ng langgam sa garapon ng asukal ang bilang ng bading dito. Pina deport nga lang ang mga nagbibistida. Hehehe!"

"Kamusta sex life?"

"Ay biglang ganyan ang shift ng question? Para mo na ding tinanong sa akin, kung umulan na ba dito sa Saudi. Pag-uwi ko nga sa Pilipinas, mag-nenegosyo na lang ako ng ALSA Gulaman, nata de Coco at Pearl Shakes!'

"E ang love life, kamusta?"

"Alam kong pupunta din tayo sa tanungan na 'to. Okay naman, medyo mahirap sa umpisa, pero salamat sa twitter, sa skype at sa facebook....nakakatipid ako pang IDD. Salamat sa kanya, mabait at matiisin. Gusto ko na nga siya ipalit sa rebulto ni Rizal sa Luneta"

"Gusto ko nga diyan mag-work kaso baka ma-rape ako."

"Kung maka pag dahilan ka naman, as if ka pa na di mo din hilig yang 'habulang gahasa.' Dito, wala na medyong gahasaan, siguro sa mga province, pero dito kasi sa city, wala masyado. Marami lang mga batang, nagtatapon ng papel na may mobile number."

"Ay may ganyan?"

"Na sense ko sa 'rising and falling of intonation' mo ang galak, tuwa, at kasiyahan!"

"Gaga, nagulat lang ako!"

"Aminin na excite ka! Punta ka kasi dito nang may kasama akong gumala. Mahirap gumala pag walang kasama, baka hatakin na lang ako bigla sa daan."

"Ay may ganyan?"

"Pwede ka naman tumanggi... pero pag inabutan ka na ng Blackberry, dun ka na mag dalawang-isip."

"Wahahaha... ang saya diyan."

"Sabi ko sa'yo e. O siya, tama na 'to. mahal na 'to"

"Kuripot ka talaga"

"Mana lang sa'yo Bye!"

Pagkababa ng telepono, kinuha ko ang isang folder na puno ng papel. Mga sulat ko sa araw-araw, kung paano ko pinalilipas ang araw ko. Kasi darating ang araw, babalikan ko 'tong experience na 'to at sasabihin ko sa sarili ko "TOTOO PALA ANG HOMESICK."

(Insert Flor Contemplacion Movie theme song here)

~ Letter to Migs

This letter was sent to Migs of Manila Gay Guy last September 4, 2009. Nakita ko ulit sa e-mail ko and i realized hindi ko na publish to dito sa blog ko. medyo mahaba kaya kay Migs ko na lang pinadala at hindi kay Charo Santos, baka magwala na lang bigla. (Pag pacensiyahan na ang grammar slips, hindi ako English Major. Excuses)

Hi Migs,

First, I would like to greet your MGG Blog a Happy 3rd Anniversary. Your blog makes my monotonous work day exciting. I used to work in a call center in Makati when I discovered your blog, from then on I was addicted and always excited to check it everyday. Hanggang ngayon pwede ko nang sabihing parte na siya ng daily routine ko. :p

I was born and raised in Bacolod City, after graduation I went here to review for the Board Exams (ECE Board), needless to say, hindi pa kasing open ng Manila ang Bacolod as far as same sex relationship is concern kaya nakakagulat when I first got here. Bata pa lang ako, since my mom is a teacher, I was raised to be masunurin at masipag mag-aral, in short NERD. I was a consistent honor student then, pero LONER, I never experienced the typical Barkada nung high school. Everytime may gusto ako, since I don't have anyone to share it with, I'm making a note addressed to GOD and keep it in a box, wala pa kasing cellphone nun. It was always been my prayer to have someone I can call my own, not necessarily a lover... Bestfriend ok na. Together with that prayer, I completed the simbang gabi... novena mass at kung anu-ano pa. I am not religious but I always have my time for prayer. Siguro nasanay na din na siya lagi kausap ko dahil nga hindi ako mahilig makipag friends before. (Hindi na ngayon..lol) Alam ko ever since that there's something different about me compared to my male classmates. Until college, hindi ko alam kung ano talaga ako, I tried to do things straight people do, name it I've done it... siguro ma convince ang ibang tao na straight ako, kasabay nun ang pag convince din sa sarili ko na hindi ako ganun. Pero I was 3rd year college then when I met Francis, Freshman. He was maputi, long hair, chinito, matangkad, gwapo. (This is it!)

I began to noticed him nung ang mga girl classmates ko kinikilig pag dumadaan siya sa classroom. Fate as you may call it, since member ako ng Student Government, I was asked to spearhead all the Engineering freshmen for an activity for the Sportsfest, and yes kasama siya dun. Everytime may practice sila I was there to arrange for the transportation and the food. Ako din ang taga check ng attendance nila aat dahil diyan I have to publish my number for any notification kung hindi makakapunta sa practice. Nagtagal ang practice ng mga 1buwan, dahil na rin sa schedule ko ay hindi ako laging nakakapunta sa mga practices nila.

One night, nag text siya na hindi na daw kasing saya ang practice kasi wala ako. Migs, prior to that incident, hindi kami nag-uusap, we we're not even introduced to each other,at wala din kaming common friends. Simula nun, we've been texting na, though more on about sa practices at sa school related activities. Nothing personal.

Last practice nila bago ang performance the next day, around 10p na kami umuwi, habang naka-upo ako sa pedicab naghihintay ng ibang pasahero going inside our subdivision, out of nowhere naisip kong magtxt sa cellphone ko, sabi ko "God, kung siya man ang binigay mo sa akin give me a sign, gusto ko tumawag siya pag dating ko sa bahay." tinago ko lang sa Draft ng cellphone. Suntok sa buwan ang text na yun, hindi nga kami nag uusap ng personal, at hindi ako sigurado kung ano siya... pati sarili ko hindi din ako sigurado kung ano.

Papasok ako ng bahay, tumunog yung phone, uso pa drop call nun, nagtanong kung naka-uwi na ako. After ilang tanong at sagot, humirit siya ng "Pwede mag apply?" At first, I thought application for the org, so I replied hindi pa pwede kasi 1st year pa lang siya... sabi niya mag a-apply daw siyang bestfriend ko. Sabi ko okey, pero na weirduhan ako sa sitwasyon, at that time nalimutan ko ang sign na hiningi ko.

The next day sabay kami na nuod ng game, nag lunch, umuwi ng sabay. Naging ganun ang set-up namin for several months, minsan sinasamahan ko siya sa ibang school para manligaw sa classmate niya nung high school. Naging okey ang takbo ng sitwasyon namin, naging automatic na sa mga professor ko na pag nawawala ako, sa kanya ako hinahanap. Until one day, tinanong niya ko kung pwede daw more than friends na kami, nalaman kong tumigil na siya sa panliligaw sa girl sa kabilang school.

Pumayag ako, pero hindi ko alam kung tama nga yung ginawa ko. Dumaan ang ilang araw na masaya kaming pareho, we agreed not to have sex yet, because we need to prove kung LUST ba o LOVE ang nararamdaman namin, we agreed to go to church every Wednesday after school for novena, simba every Sunday at every lunch break sa school... Sabi namin pambawi kay Lord.. Lahat ng ginagawa namin naka plano, wala kaming sinabihang friends for fear na we're both known sa school at baka ma kick-out kami. We prioritized our studies for fear na if ever malaman ng family namin na kami na, hindi pwedeng gawing dahilan na pinabayaan namin ang school namin. Para walang maisumbat. From then on, naging confident ako sa sitwasyon namin, I introduced him sa family as a "friend" and gusto naman siya ng family ko. Ganun din ako sa family niya.

This coming August 12, we will be celebrating our 80th month as a couple. At some point your blog has been and is still an inspiration for the both of us.. nahawa na din siya kakabasa ng blog mo dahil sa akin. Through your blog, from the stories shared by other readers and your advice that comes after, we realized that what we have right now is something that not most PLU have and that we have to take care and appreciate it. Dahil nga never namin na experience magka ex-boyfriend, kung paano makipag eye ball o makipag date sa ibang tao... through your blog we get to learn something, na hindi na dapat umabot sa kailangan naming maranasan yun para ma realize ang importance ng isa't isa.

Gusto ko lang magpasalamat sa'yo at sa iyong blog. Hindi ko man kayang i-express siya sa paraang karapat-dapat, gusto kong malaman mo na parte ng buhay namin ang blog mo... and we all know that any relationship will never be better without the help of friends, family and the things that inspire and teach you... at isa ka dun.

Thank you.

Siopao&Bunwich

~ Sulat

Sobrang tagal ko ng hindi naka pag blog, paano ba naman, wala naman akong masulat. Ni hindi nga ako lumalabas ng kwarto ko (tinatawagan na nga ako ng Vatican, ako na daw ang bago nilang Mongha) Well, aside from nawiwili ako sa twitter (by the way, wala na po akong fingerprints kaka twit, pwede na akong mang holdap ng 7 Eleven. Yehey!) busy din ako sa trabaho (lakas maka straight ang work).

Ano ba isusulat ko? Wait... Isip-isip (umilaw ang bumbilya sa kusina) Speaking of sulat, may nagkamaling sumulat sa akin, na lito nga ako, hindi naman ako si Ate Charo, pero since parang serious ang kanyang sulat, kaya naisipan ko na din na dito ko sasagutin, I'm sure okay lang naman yun sa kanya, magastos pa pag pina Air Mail ko, baka hindi makarating (sayang sa stamp)

Bago ang lahat eto ang kanyang sulat: (Ang mga nasa loob ng parenthesis ay ang aking reaksyon habang binabasa. Real time)

Dear Bunwich,
Good day!
I've been reading your blog for 3 years now (echusera, 2 years pa lang 'tong blog na 'to) and I think you will be able to give me an advise regarding my lovelife (ikina-expert ko kasi ang lovelife) I've been in a lationship with this guy for 2 years now, but may GF siya sa province nila at ikakasal na sila next year. (ay KABITenya!) Fron the very start, inamin niya na din sa akin na ganun. Bilang bading, feeling ko ang ganda-ganda ko kasi ang jowa ko ay isang straight. (Oo nga, ang haba ng hair mo, wait, sa C5 mo padaanin ha, traffic sa EDSA) but now it started to sink in, na what I'm doing is wrong, pero di ko kayang mawala siya sa buhay ko (Chusko, pumasa ka nga sa kinder, elementary, high school at college na wala siya, ngayon di mo na kayang mabuhay ng wala siya.. Ano ba yang jowa mo, HININGA?)
Sana matulungan mo ako kung paano ang gagawin ko.
Nagmamahal,
Rey

Sagot:
Rey,

Salamat sa estorbong binigay mo sa akin, gumana ang brain cells ko sa sulat mo.. Napa-isip din ako kung ano ba ang pwede o karapatdapat na advise na ibibigay sa'yo. Ang masasabi ko lang, sobrang iksi ng buhay para pigilan ang sariling sumaya. Aware ka na ikakasal siya, ibig sabihin darating ang point na kailangan mong bitawan na ang relasyon, or else kakarmahin ka. Hala!

Ang pwede mo lang gawin, i-enjoy ang kung anong meron ka ngayon, but be ready to end the relatiionship once ikakasal na siya (for decency sake). Yes, it maybe painful but if its worth it... so be it. Ang mahalaga ay ang ngayon, hindi ang dati o ang bukas. Let the future worry for itself.

Ako ito,
Bunwich
(taob si Margie holmes sa advise ko. LOL)
------

~ Kwentong Drawing

Trabaho ko ang tumanggap ng napakaraming Blueprint at Drawing ng Floor Plan para ma calculate ko ang dami ng Gas na gagamitin at ayos ng pipes para sa Fire Protection System ng isang Building. Noramlly, water ang laman ng sprinkler na nasa kisame ng building, yung sa company namin CO2 o FM 200 Gas ang laman. Para daw iwas basa. Ayaw ng mga arabo ng basa, that explains why walang tubig dito. LOL

Balik sa kwento, this particular AUTOCAD file drawing na natanggap ko iba, makulay. Kulay Neon Green, Yellow at Pink. P*cha, balak ata akong bulagin ng Engineer na gumawa nito ah. Konti na lang idadagdag mo, kumpleto na ang Color Wheel. Tinawag ko siyang NEON Project.

Sabi nga ng isang Engineer kong kasama, baka bading daw ang gumawa kasi ma-rainbow. Yun din ang inisip ko.

Part din ng trabaho ko na once na approve ang system design, pupuntahan ko ang location for ocular inspection before magsimula ang mga tao kong ikabit ang pipings, at babalik ako pag tapos na, for final check. Nangyari yun sa NEON Project.

Dala-dala ang hard hat na naka ipit sa kili-kili kasi bawal suoting baka magulo ang buhok, with matching blue polo, black pants at ang lisensiyado kong pointed leather shoes, tinungo ang site. Sa wakas makikita ko na din ang Engineer na may pakana ng muntik ko ng pagkabulag dahil sa makulay niyang drawings.

Pagdating ko sa site, andun na ang mga tao kong gagawa at ang aking foreman. Si Foreman, pinoy, pero lately hindi na nagsasalita. Baka na ho-home sick na, kaya binilin ko sa mga tao ko na bantayan at baka biglang tumalon sa building. Mapapgastos pa ang kumpanya sa pagpapdala ng bulaklak. Biro lang!

Pag pasok ko ng office na hugis Balikbayan Box, nakita ko agad si Engineer. Napansin ko agad ang buhok-may spike. Pareho kami. Kamukha niya si Marco Alcaraz na maputing version. Nagpakilala. Nag hand-shake. Firm ang pagka hand-shake, halatang sinasadyang mag tigas-tigasan. Nakaamoy agad ako ng bagong pitas na paminta. Hindi durog, BUO.

Nag-usap kami tungkol sa project at kugn kelan ang projected completion. Pagkatapos ng maiksing oras, nanghingi ng number.

"Oo nga naman, tao ko ang iiwanan ko sa kanya, dapat lang may number ko siya. At kung sakaling magpakamatay si Foreman,masabihan agad ako" sa isip ko.

Sa susunod niyang sinabi ako nagtaka.

"Are you free tomorrow night, na miss ko na ang Filipino food... Wanna join me sa Barrio Fiesta?" sabi ni NEON Engineer

Sumagot ako sa nakasananayang reply.

"Sorry, I'm busy. Next time na lang" sabay smile ng very very light.

"Sure, I have your number naman..." hirit niya.

CONFIRMED! biglang naglabasan ang CareBears sa likod niya at nag pa-slide sa Rainbow Bright.

Next week na matatapos ang project, hindi ko alam kung babalik pa ako dun. Naka sampung tawag na ata siya at hindi ko sinasagot. Kung buhay pa si Foreman sa araw na yun, baka siya na lang ang utusan kong mag-check, and besides hindi bagay ang pointed leather shoes ko sa site, naalikabukan. LOL

Kwentong Jeddah

April 20, 2010, ang pinaka mahabang araw para sa akin. Umalis ako ng Manila ng 7am, after 19 hours nasa Jeddah na ko at 4 pa lang ng hapon. Hindi pa kasama ang stop over sa Brunei, na ang airport ay parang munggo lang sa liit. Kasabayan ko ang mga Pinay na pupunta din ng Jeddah bilang DH.

Alam kong nasa Jeddah na ko ng nagsimula ng isakay ang mga babae, hiwalay sa mga lalaki. Dis is it na! Antagal ng proseso sa immigration, parang pumipila sa Wowowee ang feeling, kumpleto sa finger scan, picture at validation ng Visa.

Sinundo ako ng Arabong driver at ng company car. Arabo ang driver pero "Turkey" ang pangalan. Stress! Ambilis mag patakbo, inaabot kami ng 160. Dito ata ako mamamatay sa Jeddah. Mabilis talaga mag patakbo ang mga Arabo, parang nanunuod ka lang ng Formula 1 sa kalsada. Dala na din siguro sa affordable ang mga sasakyan ditto, kaya deadma sa gas-gas ng kotse. Kadalasan nga pag luma na ang kotse, iniiwan na alng sa gilid ng daanan. Kung sa Pilipinas yun, pwede pang ibenta. Bawal din ditto ang hindi maruong tumawid, hindi din kasi uso ang busina. Hahaha!

Kung ang PBB may Apartment at Villa (Oo, updated ako sa TV, dahil sa TFC), meron din kaming Barracks at Villa.

Barracks: Tirahan ng mga laborer. Bawat kwarto may 4 na double deck, kumpleto sa unan, kumot at comforter. Naka carpet at may aircon. Bawat isa may kanya-kanyang set ng pinggan, bowl, kutsara, tinidora t baso. May cook na galling Pinas, kaya hindi mo ma mimiss ang sinigang, pochero, adobo, tinola at paksiw. Yun nga lang walang porck chop. Puro manok, isda o beef lang.

Vill: Dito nakatira ang mga Engineer, Auditor, Purchasing officer at mga Accountant. Dito, tig-iisa kami ng kwarto, yun nga lang kanya-kanyang luto. Compared sa Barracks, isang kembot lang mula sa office ang Villa. Dahil daw madalas kaming mag overtime kaya dapat sa kabilang bakod lang ang bahay naming. Mautak din!

Sa office, majority ng Engineer ay Pinoy. Mga Syrian ang Auditor, Accountant at purchasing officer. Arabo naman ang mga secretarya, assistant, driver at taga timpla ng kape. Pero lahat marunong magsalita ng Ingles. (Syrian an gamy-ari ng companya)

Pag Thursday, half day sa office, Friday ang off dahil sa Friday nagsasamba ang mga Muslim. 5 beses sa isang araw kung magdasal ang mga Muslim.

Pag Friday, isa lang ang puntahan ng mga Pinoy dito, ang AL BALAD. Para siyang Greenhills na may tiangge at may mall din na sosyalin. Nakaka-aliw ang mga arabong nagtitinda dun, marunong sila mag tagalong. Tawag nila sa mga Pinoy ay "PARE", pag tinatawaran mo ang paninda nila,tatawagin ka nilang "KURIPOT." Mero nga sumisigaw dun ng "Baclaran! Quiapo! Divisoria!" Naisip ko tuloy, buti pa ditto sa Jeddah nasa iisang lugar lang ang Baclaran, Quiapo at Divisoria. Hahaha! May Jollibee, Krispy Kreme, Sbarro, Pizza Hut at kung anu-ano pang nasa Pinas din.

Dahil bawal ngang kausapin ang mga babae dito ng mga lalaki. Normal ng tanawin ang parehong lalaking magka hawak ang kamay. Walang dudang maraming bading na PInoy ang gusting pumunta dito. Typical din sa mga Pinoy nabading dito ang pumorma, dahil sa semi-open city ito,madali mong mapapansin ang pinoy. Mula sa skinny jeans hanggang sa maayos na buhok.

Sabi nga nila, mahirap maging dayuhan sa ibang bayan. Pero dahil sa araw-araw ay may KABAYAN ka pa ding nakaka salamuha, nasasalubong at nakaka kwentuhan… Hindi na din ganun ka hirap. Sanayan lang!

~ goodbye for now

Malamang habang binabasa niyo 'to nasa eroplano na ako nagtitinda ng yelo... ay hindi pala,nasa eroplano na ako papuntang Jeddah, sa hinaba-haba ng paghihintay ko, eto't tuloy na din sa wakas.

Ba't ba kasi ako na delay? Well, kagagawan ko din naman. Hingi ako ng hingi ng extension kay Lord na huwag muna ako paalisin. Ayan, pinagbigyan. Andaming dapat pagpa-alamanan. Gusto ko ding mag spend ng holy week sa Bacolod, given hindi uso ang holy week sa Jeddah. Nararapat lang na i-spend ko to kasama ang family ko.

Hindi din naman ako makakapayag na pupunta ako ng ibang bansa na hindi ko nakikita ang family ko. Kailangan ng emotional recharge, maka-hingi man lang ng huling payo sa magulang. Okay na sa akin yun.

Ano naman mangyayari kay siopao? Uhmm... mawawalan siya ng sauce this time. Hehehe! Well, matagal ng ready si siopao sa pag-alis ko, pero hindi kanina. Muntik ng dumating ang Maynilad para i-check kung may sira ba ang gripo namin dahil bumaha... luha lang pala galing sa kwarto namin.

I know pag babasahin niya to, tataas ang kilay nito. Hindi naman ganun ka drama ang naging eksena. Naluha lang ng mga 3 1/2 drops tapos nag simula na siyang mag impake ng gamit ko. Oo, siya ang nag empake, hinayaan ko na, siguro gusto mag MMK moment, yung nagtutupi ng damit habang umiiyak? Hehehe!

Gusto kong kunin ang pagkakataong ito, kahit hindi niyo ito ibibigay, na magpasalamat sa lahat ng nag "Wish me Luck" sa akin. Cliche man maituturing, pero para sa isang taong aalis, malaking bagay ito. Lalo na't pupunta siya sa lugar na maraming bawal. Hehehe!

Hanggang sa muli kong pag update ng blog. Naway may internet ang aking titirhan dun at para ma-update ko kayo sa bagong yugto ng buhay namin ni siopao.

Kung dati ang blog na 'to ang nagpatunay na may M2M relationship na tumatagal. This time, gusto naman naming patunayan na may 'Long Distance Relationship' M2M edition na nagtatagal din. (Parang MELASON lang! may chapter?!)

Nais ko sanang hingin ang inyong panalangin sa bagong hamon ng buhay naming dalawa. Diyos na ang bahala sa inyong mabubuting puso.

Naway ang mga single ay magka boyfriend na. Ang mga malilibog ay maging negative sa HIV test. At ang mga manloloko ay lapain ng aso now na!

Hanggang sa susunod.

Nagmamahal,

Charo

(Pati ba naman dito, e-eksena ka? Charo?)

~ kami at ang kamiseta

Hatak-hatak ako ng kaibigang si Valerie sa mall. Actually napilitan lang ako kasi parang mababasag na ang tenga ko nung nag usap kami sa telepono when I was trying to put up an alibi ba't hindi ko siya masamahan.

Parang nakapatay ako ng tao kung sigawan niya ko sa telepono. Kesyo hindi na daw siya mahalaga, kesyo pinagpalit ko na siya sa ibang kaibigan ko. Pero para matapos na lang 50 minutes after nasa Food Choices na ako naghahabol ng late brunch habang siya nasa cab pa lang galing Parañaque.

Ang galing di ba, ako pa ang naghintay. Pero special si Valerie sa akin. At some point naging parte siya ng straight days ko and nanatili kaming close. Boyfriend ang tawag niya sa akin, hindi niya daw ako pwedeng tawaging "sister" kasi wala naman daw akong belo. Ok fine.

Alam ko na ang silbi ko sa kanya sa ganitong SALE ang mall. Ang maging taga bitbit ng mga pinamili nya at sa bawat pagbabayad niya sa counter ay voluntarily ipapakilala niya akong boyfriend. Pathetic lang!

Half-way through sa pag sho-shopping, pumasok kami ng Kamiseta Store. Dahil puro pambabaeng damit ang andun, buraot akong umupo sa sofa at tinitingnan ang mga babaeng pumapasok sa store. Ma swerte na ko kung may boyfriend ang babaeng pumasok dahil for sure, uupo din yan sa sofa para hintayin ang girlfriend.

"Hun..."

Parang familiar ang boses.

"Honey"

Paglingon ko si Valerie nga. Dali-dali ko siyang nilapitan.

"Nyeta ka, pa honey-honey ka pa diyan... Nakakasuka ha!" bulong ko sa kanya.

Pangiting pumasok lang ang hitad sa fitting room. Normal na ganun lagi ang eksena. Everytime magsusukat siya ng damit, kailangan kong hintayin siya sa labas ng fitting room para sa approval ko kung maganda ang piniling damit.

Habang naghihintay ako, napansin ko na may isang babae ding naghihintay gaya ko sa katabing fitting room. Dahil sa nagku-kwentuhan sila, nalaman kong magkaibigan sila ng nagsusukat sa loob ng fitting room.

Hindi nagtagal, lumabas na ang ang kaibigan niya sa fitting room.

"Girl, maganda ba? Bagay ba?" tanong ng babae habang nakatingin sa salamin.

"Ay pangit siya for you, mukha kang bakla sa suot mo!" patawang sabi ng kaibigan.

Dahil bored ako, sumali ako sa usapan.

"Excuse me?" pasintabi ko.

Lumingon ang 2 babae at tumahimik.

"Miss, bakla ako pero hindi ko kamukha ang kaibigan mo. Bakit hindi mo diretsuhin yang kaibigan mo na pangit siya at kahit bilhin niya ang buong Kamiseta ay hindi magbabago ang katotohanang hindi siya maganda. Hindi siya mukhang bakla... Pangit siya at hindi pareho yun!"

Hindi na nakapagsalita ang 2 babae, siguro nag auto-off ang mga bibig dahil sa gulat. Biglang bumukas ang pintuan ng fillting room ni Valerie sabay hatak sa akin.

Kung ano kabilis kaming lumabas ni Valerie ng Kamiseta ay ganun din ka bilis ang bibig nito sa pagsasalita.

"Ikaw talaga, hindi ka dapat iniiwan e."

"Bakit naman"

"Nang-aaway ka!"

"Kasi naman, dalihin ba ako sa Kamiseta, ano naman mapapala ko dun?"

"Hay naku... tara na sa People are People"

"Goodjob!"

Photo Source here.

~ Gleeks are back

Para i-welcome ang pagbabalik ng Glee, eto ang para sa inyo;

Sue Sylvester peroforms VOGUE by Madonna kasama ang mga Gleeks. Enjoy!

~ twitter killed the blogosphere

Habang nag-uusap kami ni Darc sa McDonalds Shaw kagabi, naisip namin ang saya na dulot ng twitter.

Naging isa na siyang micro-blogging site. Mula sa mga taong sinusundan mo ang twit araw-araw, para ka na ring nakatutok sa daily activities niya araw-araw. Para ka na ring si kuya sa Big Brother house.

Si ganito naging ganito ni kwan, na naging ex ni kwan, tapos dine-date ni ano.

Napansin din namin, onti na lang ang masigasig na nag uupdate ng blog, dahil andun sa twitter nakikipa-palitan ng kuro-kuro, kabastusan man o may sense.

Sabi ng karamihan, ang twitter ang pumatay sa negosyo ng fanaTXT at Ktext, kung dati nagbabayad ang mga fans para maka receive ng latest update ng mga artista, sa twitter, i-click mo lang ang 'follow'. Hindi mo lang malalamn ang latest sa kanila, pwede mo pa silang awayin kung tatanga-tanga.

I once had an experience, I'm following Ruffa G. tapos one morning, she's twitting about JLC found drunk and sleeping sa isang sulok ng Fiama. She was flooding the whole time, ranting about having another kid to take care of aside from her two daughters.

I replied to her twit saying na sana di ba, bago mag rant at mag flood, aminin muna kung anong meron sila. The next day, nag DM siya sakin, a very sarcastic 'thank you for enjoying the show' sabay block me sa twitter niya. Wahahaha!

Another incident was with Bianca King, she was twitting over and over tungkol sa nangyaring pagpapalayas sa kanya sa tent na tinutuluyan ni Krista Ranillo. Sobrang paawa ang twit, kesyo inaapi daw siya at ayaw niya daw magsalita na sa isyu. I twit her back saying na kung ayaw niyang pag-usapan ang issue, bat siya twit ng twit, at tigilan niya ang pag-papaawa effect kasi nagmumukhang gimik ang issue. Ayun, as usual naka-block na naman ako. Hahaha!

Pero wala ng mas makulay pa sa kwento ng mga blogger, you get to know their true personality outside of their blog. More than the stories they post. Minsan nga hindi tugma ang personalidad sa mga kwentong bino-blog. Napap-isip tuloy ako, parang karamihan sa post hindi totoo. Wahahaha!

On the positive side, twitter is a bit intimate, a little bit personal. You get reactions right away. You get suggestions and answers in no time. Not to mention, may mga pagka-kaibigang nabuo.

Sa sobrang dami ng bading sa twitter. Music na lang kulang, isa na siyang online Malate.

Photo Source here.

~ folded and hung (and all that jazz!)

Aminin niyo, hindi na masama ang mga itsura ng mga lalaki na nagtatrabaho sa F&H. Ayon nga sa kasabihan:

"Huwag kang choosy, pag hindi ka naman yummy!"

Since hindi naman ako yummy, hindi na din ako magiging choosy. Laman-tiyan na din daw kung ituring ng mga friends ko ang mga taga F&H.

Nung nakaraang araaw nasa isang mall kami ng mga kaibigan ko at naisipang magpa-check attendance sa F&H. Pumipili ang friend ng mga damit. Medyo may katabaan si friend. (Kailangan i-mention, kasi essential sa kuwento)

"Hey, lika nga dito sa Dressing Room" sabi ni friend.

"Artista ka? Anong dressing room? Fitting Room."

"Ganun din yun, hindi kasya sa akin to... pakuha ka nga ng next size"

Pagtingin ko sa shirt, size Zero.

"Wow, nag-abala ka pa talaga sa pagsukat ng shirt na 'to. Utang na loob naman, unang tingin pa lang sa damit, alam mo nang hindi talaga kasya sa'yo to. Kulang na lang mag-susumigaw 'tong shirt ng 'You are not small!' Ambisyosa!"

Hindi na sumagot si friend sa loob ng dressing room.. err fitting room. May lumapit na attendant. Chinito, maganda ang mga braso, pwede na.

"Sir, ano problema?"

"Ano daw size mo... ay next size pala nito" sabay abot ng shirt.

Smile lang ang ginanti ni Kuya. Matipid pero puno ng buhay.

"Pa-cute?" isip ko.

After magsukat ni friend ng shirt at nagbayad sa counter. Tinanong ko ulit si kuyang attendant tungkol sa price ng isang necklace.

"How much 'to?" pa conio kong tanong.

"600 po sir!" sagot niya

"Hindi, yung presyo lang ng necklace ang tinatanong ko hindi ka kasama!" tugon ko sa kanya.

"Si sir talaga mapag-biro." sabay kurot sa nipple ko.

"Kuya, close ba tayo?" habang paalis siya para i-assist ang iba pang customer.

Pagkatapos namin magbayad. Palabas na kami ng store ng biglang tumunog yung censor-censoran nila sa may door.

"Bat ako tumutunog, e hindi naman ako for sale?"

"Baka binenta ka na ng nanay mo!" hirit ng friend ko.

"Sir, paki-check lang po ng bag?" sabi ng lady guard.

"Try mo mag-pa check muna kaya ng mata... May nakikita ka bang may dala akong bag?"

"Baka yung mga pinamili ko ang tumutunog" sabi ni friend.

Nag simula ng i-check ng guard ang mga nasa loob ng paper bag na dala ni friend. After 48 years at 1 leap year, na realize nila na hindi pala nakuha ni Kuya attendant ang tag sa shirt na binili ni friend. Nag-apologize naman si kuya, pero naisip ko hindi yun sapat sa Stress Drilon na dinulot ng buong store sa amin.

"Kuya, hindi namin matatanggap ang sorry mo. Eto ang resibo, isulat mo ang number mo para sa friend ko!" utos ko kay kuya.

Walang nagawa si kawawang kuya kundi kumuha ng ballpen sa counter. Lumabas kami ng store, hindi na tumunog ang censor. Mas maingay na this time ang tawanan namin ni friend.

"Alam mo, kung ako ang may ari ng F&H, iba-ban kita. Ikaw tong walang binili, ikaw pa 'ton demanding."

"Magpapa-salamat ka din sa akin balang araw!" sabay tawa.

--------------------

Kahapon lang, nag text si friend.

"Remember mo si Kuya F&H?'

"Bakit? nagka-mali na naman?"

"Walang pagkakamaling naganap. May palayok lang na nabasag!"

"OMG! Bottom si Kuya? Dahil diyan libre mo ko ng kape!" sabi ko.

"Ilang litro ba gusto mo?" tugon ni friend.

Photo Source here.

~ Frenemies

Ironic nga naman ang buhay. Kung sino pa ang mga taong nag susumigaw na gusto ng seryosong relasyon, sila pa 'tong walang respeto sa relasyon ng iba.

May 2 akong kaibigan, pero mamaya baka i-declare ko na ding hindi. Gusto ko sila tawaging 'Frenemies' --- Friends and Enemies at the same time.

Frenemy Number 1: Close kami pero hindi ganun ka lalim ang pinagsamahan. Naisip ko nga naging visible lang kami sa isa't isa pag sa gimikan at lakaran. Hindi sa mga seryosong usapan tungkol sa buhay. Hindi kami pang Kabuhayang Swak-na-swak. Nawalan kami ng communication after niyang lumipat ng company. Tapos nitong mga nakaraang buwan lang, he started communicating, but surprisingly, hindi sa akin. Kay siopao.

For over a month now, he would randomly send text messages to siopao asking kung pwede siya pumunta sa bahay everytime na mag-isa lang si siopao at home. Minsan he would send flirt messages and eventually blurted out that he likes siopao. He would always remind siopao thru text not to mention anything about it sa akin. Ang hindi niya alam, ako din minsan ang nag-rereply sa mga kababawan niyang text.

Minsan naisip ko na ding i-confront siya, pero naisip ko, what for? Magiging utang na loob pa niya sa akin na ipinaalala ko sa kanya na nagmumukha na siyang 'cheap.' Matanda na siya, alam niya na sana ang mga ginagawa niya. Matapang akong tao, pero pinipili ko ang laban na gusto ko. Yung laban na patas, hindi yung sa umpisa pa lang alam kong panalo na ako. Sayang lang yan sa kuryente.

Frenemy Number 2: Naging kaibigan ko siya for more than a year. Super close kami na he would hang out sa apartment namin dati ni siopao. Minsan pinagluluto ko siya sa apartment niya pag nalulungkot siya, to a point na dinala namin siya sa Bacolod for a vacation. Pero surprisingly, dahil sa lakas ng insecurities niya sa katawan, hindi niya na ako pinansin after kami pumunta ng Bacolod. Dati pa he was so vocal that he likes siopao, na napatunayan niya naman nung minsan ay nag-away kami ni siopao, at bilang kaibigan tinext niya si siopao, na pwede daw siyang tumulong to look for a place if ever siopao would want to break up with me and leave our house. Ang sweet niya di ba? Bongga talaga siyang kaibigan, PLAN B na agad ang inisip. How thoughtful, How Goldilocks!

Eto na, recently lang, since siguro nabalitaan niyang pupunta akong Saudi. Sa tinagal-tagal ng panahong hindi siya nagparamdam, bigla na lang ang message kay siopao. Take note kay siopao nag message at hindi sa akin. Nagpapahanap ng apartment kasi may plano daw siyang lumipat. Wow tsong! Ang luma ng diskarte mo, kasi alam mong aalis ako at maiiwan si siopao mag-isa sa apartment. Kung makapag send ka naman ng fillers... sana dineretso mo na lang si siopao, na gusto mong ikaw ang pumalit sa akin sa apartment. Napaka 80's ng style, hindi nakakatuwa! Hindi makapag-hintay, sana pina-alis mo muna ako. G*go!

Sa 7 years naming magkasama ni siopao, ang mga ganitong bagay ay isa sa mga pinagkukunan namin ng saya. Talo ang mga comedy sitcom sa T.V. sa dulot nitong kakaibang 'laugh trip'. Pero what I am sad about is the fact that these people is thinking that the relationship that Siopao and I share are too shallow that they can penetrate it.

HINDI KAMI GAYA NG IBANG RELASYON.

At hindi ko kayang i-explain kong ano man ang meron kami kasi hindi niyo din maiintindihan.

Ang mas masakit pa ay ang katotohonang MINSAN SILA'Y NAGING KAIBIGAN at MINSAN SILA'Y NANGARAP DIN MAGKAROON NG MATINONG RELASYON.

Asa pa kayo!

Photo Source here.

~ paano na si siopao?

Sa napipinto kong pag-alis, lahat ng friends, kamag-anak, tambay at madlang people, ang tanging tanong ay:

"Paano na si Siopao?"

Nakakatuwa din namang isipin na concern silang lahat sa magiging kalagayan ni siopao dito, pero sana di ba concern din sila sa akin, kasi ako ang pupunta ng Jeddah at hindi si siopao. (kulang ako sa atensiyon?)

Hindi magiging madali kay siopao, pero alam kong magiging okay siya kasi andito siya sa Pilipinas. Andito ang mga kaibigan, kamag-anak, may alak, may malate at hindi bawal gumimik kasama ang mga babae.

Kamusta naman ako di ba?

Bawal daw tingnan ang mga babae pag nasa kalsada. Naisip ko din naman, hindi magiging problema sa akin yun, kasi kahit dito sa Pilipinas hindi naman talaga ako tumitingin sa babae. Hehehe!

Bawal daw mag-suot ng damit na hindi mo kayang ipaliwanang ang print. Baka daw iisipin nila na nagpapalaganap ka ng satanismo. Eh naku, bumili ako ng puro plain na shirt. Iba't ibang kulay. Baka hindi satanismo ang ma-ipalagananp ko, kundi suporta sa Care Bears at Rainbow Bright.

Magpa-tubo ng bigote para hindi ma rape. Mas mataas daw ang rate ng mga lalaking nare-rape kesa sa mga babae. Sa policy na to, wala akong marereklamo. Joke!

Bawal kumain ng karne. Pero parang kulang ang policy na 'to, dapat "Bawal kumain ng Karne na nauubos... Ang mga hindi nauubos, okay lang kainin!" Hehehe!

Konti pa lang yan sa ga tissue ka habang kailangna sundin pag nasa Jeddah na.

Sige tanungin niyo uli ako, sa pag-alis ko...

"Paano na nga ba si siopao?"

Feeling ko sa mga bawal dun sa pupuntahan ko, for sure magiging okay siya na andito siya.

Photo Source here.

~ paano na kaya?

Easter Sunday kahapon pero parang hindi buhay ang dugo ko after nabalitaan kong si Siopao ay sinugod sa MakatiMed kahapon.

Masakit daw ang tiyan.
Sabi ng doktor, 'Gastritis' daw.
Pagkatapos turukan ng gamot, pina-uwi na din siya.
Salamat naman.

Ngayon ko nararamdaman ang hirap kung may mga sitwasyong ganito. Wala akong ibang magawa, kundi maki-balita.

Naiinis ako na sa ganitong mga sitwasyon, na wala ako sa tabi niya. Na hindi ko nakikita kung ano ang tunay na kalagayan niya.

Sa napipinto kong pag-alis, ang mga ganitong sitwasyon ang hindi ko napag-handaan.

Paano kung may mangyari sa kanya habang ako ay nasa malayo? Sino ang magbabantay sa kanya? Sino ang mag-aalaga?

Sana walking distance lang ang Jeddah at ang Manila para mapuntahan ko siya agad.

Napapa-isip ako.

Tutuloy ba ako?!



Photo Source here.

~ behind the cloud... is an airplane (the BIG reveal)

sa pagpapatuloy...

sa mga hindi maka-relate, sumegwey muna ditey.

so ayun, magkatabi kami sa eroplano. since wala akong tulog the night before, nag-hihikab ako na parang wala ng bukas. so naisipan kong matulog.

pagtanggal ng seat belt sign, agad kong kinuha ang ipod at natulog.

after 20 minutes, naramdaman kong ang binti ni kuya ay nakadikit sa binti ko.

ka-stress.

ang balikat nakadiin sa balikat ko.

"Puno ba ako, para sandalan?" isip ko.

gumalaw ako ng konti para maramdaman niyang sising ako. saktong padating ang flight attendant para mag-abot ng maiinom.

"Coffee, Water or Juice" sabi ng F.A.

"Juice sa'kin, sa'yo?"

"Close tayo?" sa isip ko. Tumingin ako sa F.A.

"I'll have coffee, extra sugar and not too hot!"

Pagkatapos kumain, kinuha niya yung cup na inipit ko sa tapat ng seat.

"Tapon ko na 'to?"

"No, don't bother"

"I'll take care of it!"

"Thank you"

Pinanganak ata si Kuya ng may Best in Customer Service sa nuo. Inabot niya rin ang bag ko from the compartment. Ako naman, parang sirang plaka na kaka thank you sa kanya.

"Do we know each other?" habang naglalakad palabas ng eroplano.

"No, I just happen to like you!" sagot niya habang ngumiti ng very very light.

Diyos ko pong mahabagin. Parang gusto kong sabihan ang babae sa tabi ko na kurutin ako at baka isa lang itong panaginip. For the first time, sa daldal kung 'to, hindi ako nakasagot. Siguro dahil hindi ako prepared. Wala sa script ang eksenang ganito. Akala ko MMK entry ang pag-uwi ko, pero parang nauwi sa 'Precious Hearts Romances' ang eksena.

Balik sa composure. Dali-daling lumabas ng 'Arrival Area' para hindi na kami magpang-abot. Sa maniwala't hindi, kinabahan ako. Naisip ko baka isa itong 'trap' ng pamilya ko para makapag OUT na ako. Inisip ko baka naka video ito at ipadala sa Nanay ko. Lagot.

"John!" boses na galing sa likod.

"OMG!"

Paglingon ko, niyakap agad ako ni Jen, classmate ko nung college. Biglang nawala ang kaba ko knowing na may kakilala pala ako dun.

"What are you doing here?"

"May hinihintay ako"

"Sino?"

"Ay eto... John meet Eric, boyfriend ko." pakilala ni Jen sa lalaki

Yes, si Kuya nga. Nakita kong nagulat siya sa nangyari. ako man din ay nagulat. Minsan na nga lang mag boyfriend si Jen, sablay pa.

Inabot ko ang aking mga kamay kay Eric para pormal na magpakilala.

"Hi! Nice meeting you" sabay bigay ng i-know-what-you-just-did stare.

"Jen, mukhang pinag papawisan ata si Eric kasi nameet niya ko" habang nakatingin kay Eric.

Habang naglalakad kami palabas, binulungan ako ni Jen.

"Pasensiya ka na, medyo takot kasi yan sa mga bading"

"Oh, really now!" sagot ko sabay smile.

Kung alam lang ni Jen, baka siya ang matakot.

~ behind the cloud... is an airplane

May naganap.

Bago ko umalis, ay nagtampo ako kay siopao. Hindi ako ihahatid sa eroplano. Ayoko ng ganun, kulang sa drama ang pag-alis ko.

Tampo. Tampo.

Mamaya, nagbihis... effective. proven. effective.

Dumaan muna kami ng Robinson's Ermita para mag lunch... Bakit dun? Wala lang.

Pagkatapos, hinatid niya na ako sa airport at dahil wala pa siyang tulog from work. Natulog the entire trip. Sana naglatag na lang kami ng banig. Habang tulog si siopao sa aking balikat (walang magre-react) napansin kong mabilis ang takbo ng metro ni Kuya Drayber.

"Kuya, ang metring david mo... Harry Potter?"

"Sir?"

"Ambilis ng metro mo."

"Hahahaha!" inulit ni kuya ng ten times.

"Kuya, nasa cab tayo... hindi to comedy bar!"

"Walang daya ang metro ko, ma-traffic lang talaga kaya ganun."

"Defensive ka..."

"Hahahaha!" inulit ni kuya ng 5 times.

Bumaba kami ng taxi pagdating ng airport. (Malamang noh?!)

Goodbye. Kiss. Goodbye.

Sumakay ulit si siopao ng cab.

Pumipila na ko papasok ng entrance ng napansin ko si Kuya sa harap ng pila. Naka 'Basketball Shorts', Nike na sapatos at medyo fit na shirt. Matangkad. Basketball Player ata. May headset sa tenga at nakaipit ang pitaka sa garter ng shorts.

Confirmed, straight si Kuya.

Nung pila na sa check-in counter, ako na ang nasa unahan niya. Malamang siya ang nasa likod ko. Paulit-ulit? Bigla niya akong kinalabit.

"Sh*t!"

"Nahulog ang jacket mo, eto oh!"

"Salamat"

Back to Rubi mode.

Nung nagbabayad na ng terminal fee, sumisigaw ang booth ng

"200php TERMINAL FEE: EXACT CHANGE ONLY"

At dahil buong five hundred ang pera ni kuya. Nagkaroon na naman kami ng interaction. Nagpalitan kami... ng pera. (madumi isip?)

Rubi mode pa din. Ako at ang malaki kong shades.

Nauna siyang pumasok sa waiting area, dahil effort ang pagsuot ko ng sapatos. Naupo ako sa malapit sa Terminal door, malapit sa T.V. Nakita ko na dun siya malapit sa C.R. umupo.

Ipod. Basa ng Libro. Deadma.

Maya-maya, may tumabi sa akin. Yes, nahulaan niyo... As usual, si Kuyang Basketball player.

Deadma. Rubi mode. Deadma.

Dahil naka shades ako, nakikita ko ang ginagawa ni kuya, ng hindi niya nakikitang nakatingin ako sa kanya.

Panay ang tingin. Panay taas ng shorts, nakikita ko tuloy ang balbon niyang legs. Talo si Jepoy sa pagka-balbon. Hehehe! Panay din ang hawak sa kanyang harapan.

"Sh*t!"

(everybody sing now... "Oh, tukso... layuan mo ako!")

Boarding na. Nagsimula ng pumila ang mga tao.

Naging ugali ko na, na laging last pumasok sa eroplano. Naniniwala kasi ako na:

"Late entrance, early exit! Hahaha!"

Napansin ko si kuya hindi pa din tumatayo... sa kina-uupuan.

Ng nasimula na akong pumila. As usual nasa likod ko na naman siya.

Pina-una ko na si kuya pag dating sa inspection kasi hindi ko mahanap ang aking biarding pass.

Smile lang si kuya.

11F ang seat assignment ko. Pagkatapos kong ilagay ang bag ko sa compartment. Nag=excuse ako para maabot ang window seat. Pagtingin ko sa lalaking naka-upo...

As usual, si Kuya pa din.

Itutuloy...

~ walang preno... walang kwenta, wala lang

busy ako ngayon, pero di pwede hindi mag blog. uuwi ako ng bacolod, so malamang wala sa bukabularyo ko ang mag-internet dun, so walang blog update for the holy week. makikipag kita ako sa mga friends, frenemies (friend and enemy at the same time ) at maliligo sa lahat ng beach na pwedeng languyan. magpa-paalam sa pamilya bago tuluyang lisanin ang bansang pilipinas. alas-2 ang flight ko, pero tinatamad ako. kasi naman si siopao, pa-cute ng pa-cute, pina-pamukha na ma-mimiss ko talaga si mokong. haaay... nakaka lungkot na naman.

nag blog hopping ako, maraming bagong blogger, pero kokonti lang ang may utak, dumadami na kami (isasama ko na ang sarili ko para walang ma hurt). yung iba naki-uso lang, may mga bagong nagbibigay ng advice din, ayan sana dagsain ng sulat, minsan nakakatulong ang pag-hingi ng advice, depende sa tao kung makikinig. ako sa MMK ako magpapadala at least may 10,000 pang bayad. mukhang pera? hehehe!

nagpa-alam na ako sa trabahao, official member na ako ng unemployment rate ng pilipinas. naiyak ang karamihan sa kanila, pmaraming antuwa sa desisyon na ginawa, maraming nalungkot. masayang malaman na ganun sila ka-apektado sa iyong paglisan (insert cookie chua song here) mabuti man o masama, alam kong naging aprte ako ng buhay nila. aliw! pero masaya din pala. nakapag-pahinga ako. nakaka-twitter at nakaka nuod ng showtime... hahaha!

bumili si siopao ng saging, hindi pa luto, pinilit lang dumilaw. yan ang mahirap pag 'hinog sa pilit', maganda lang ang itsura pero patapon ang lasa. huwag pilitin ang ayaw, at huwag pilitin ang hindi pwede. ikaw din ang iiyak sa huli. (nag-rhyme)

lumindol daw kahapon, pero hindi ko naramdaman, andito lang naman ako sa makati. buti pa ang taga-kyusi nakaramdam. trending topic sa twitter at lahat ng tao nag post ng status message sa facebook ng "i am so scared, OMGEE!" siguro taga-poveda silang lahat. hindi na siguro ako ganun ka sensitive, pati lindol di na nagparamdam sa akin.

sa mga mahilig bumisita dito, tingnan niyo 49 followers na. ilang araw ko ng tinititigan yan di pa rin nagiging 50. sino kaya ang pang-fifty. promise ilalagay ko siya sa blog at padadalhan ko ng isang pakete ng cornick. ayain ang mga kaibigan para sumali. ugaliing bisitahin ang blog na ito. nakakagamot ng goiter. himasin alng ang screen.

hanggang sa susunod.

quiet muna ako.

wala lang.

Photo Source here.

~ summer senti

"if there’s one thing i really miss…"

the sun reminds me of someone i once share my most memorable "beach moment" with. unfortunately, tornado came and the summer heat was no longer there…

i wished the sun was patient enough to have stayed.

i know i could’ve done better.

being in the limelight is pretty hard.

you have the tendency of losing your ownself, just to keep up with the challenges of who the others thought you are.

it’s hard.

sometimes it’s taking its toll... like the sun, it burns the skin.

sana nga hindi na umabot sa ganun, sana nga hindi na naging ganun ka komplekado ang lahat. pero naisip ko din, kung hindi nagyari yun, walang nabago…

magiging ganun pa rin siguro ako.

sa bandang huli, naisip ko, mabuti na din.

sa buhay ko, wala ni isa sa mga nangyari sa akin ang pinagsisihan ko… lahat ng yun ang gumuhit sa akin para maging ako.

maghihintay ako.

darating ang araw, susukob ang ulap para pagbigyan ang hiling ng araw.

hiling para makapag bigay ng liwanag sa naghihintay na lupa.

sana hindi pa huli ang lahat…

sana maalala ko pa na mahalaga siya.

sana.

Photo Source here.