~ A.S.A.L. (Ang Sa Akin Lang)

BLOG.

It can seriously make or break you. Trust me, I've been a victim of such. Naka-ilang palit na din ako ng blog, at na mention na rin ako sa maraming blog, sa iba-ibang dahilan. Kadalasan, hindi maganda. Hindi din totoo.

Minsan naliligaw tayo sa totoong dahilan kung bakit tayo gumawa ng blog. It should share just a part of our life and not in any way destroy or humiliate anyone. But I would understand if sometimes we rant, we express our dismay to anyone and anything, but it should never be more than that. It should not go beyond that.

Blog they say is an expression of oneself. It should be free from boundaries. But remember that even Freedom has it's limit. Has its own line one should not cross.

Ang Sa Akin Lang:

"Do not wash your soiled clothes in public."

Unglamorous and Unnecessary.

Photo Source. here.

~ twitter killed the blogosphere

Habang nag-uusap kami ni Darc sa McDonalds Shaw kagabi, naisip namin ang saya na dulot ng twitter.

Naging isa na siyang micro-blogging site. Mula sa mga taong sinusundan mo ang twit araw-araw, para ka na ring nakatutok sa daily activities niya araw-araw. Para ka na ring si kuya sa Big Brother house.

Si ganito naging ganito ni kwan, na naging ex ni kwan, tapos dine-date ni ano.

Napansin din namin, onti na lang ang masigasig na nag uupdate ng blog, dahil andun sa twitter nakikipa-palitan ng kuro-kuro, kabastusan man o may sense.

Sabi ng karamihan, ang twitter ang pumatay sa negosyo ng fanaTXT at Ktext, kung dati nagbabayad ang mga fans para maka receive ng latest update ng mga artista, sa twitter, i-click mo lang ang 'follow'. Hindi mo lang malalamn ang latest sa kanila, pwede mo pa silang awayin kung tatanga-tanga.

I once had an experience, I'm following Ruffa G. tapos one morning, she's twitting about JLC found drunk and sleeping sa isang sulok ng Fiama. She was flooding the whole time, ranting about having another kid to take care of aside from her two daughters.

I replied to her twit saying na sana di ba, bago mag rant at mag flood, aminin muna kung anong meron sila. The next day, nag DM siya sakin, a very sarcastic 'thank you for enjoying the show' sabay block me sa twitter niya. Wahahaha!

Another incident was with Bianca King, she was twitting over and over tungkol sa nangyaring pagpapalayas sa kanya sa tent na tinutuluyan ni Krista Ranillo. Sobrang paawa ang twit, kesyo inaapi daw siya at ayaw niya daw magsalita na sa isyu. I twit her back saying na kung ayaw niyang pag-usapan ang issue, bat siya twit ng twit, at tigilan niya ang pag-papaawa effect kasi nagmumukhang gimik ang issue. Ayun, as usual naka-block na naman ako. Hahaha!

Pero wala ng mas makulay pa sa kwento ng mga blogger, you get to know their true personality outside of their blog. More than the stories they post. Minsan nga hindi tugma ang personalidad sa mga kwentong bino-blog. Napap-isip tuloy ako, parang karamihan sa post hindi totoo. Wahahaha!

On the positive side, twitter is a bit intimate, a little bit personal. You get reactions right away. You get suggestions and answers in no time. Not to mention, may mga pagka-kaibigang nabuo.

Sa sobrang dami ng bading sa twitter. Music na lang kulang, isa na siyang online Malate.

Photo Source here.

~ clarang-clara

Dahil uso ang pag-"bitchesa" dito sa blog, eto ang share ko. Damhin at isadula ng walang pag-iimbot at buong katapatan:

.~On the first day of the Mango sale, the sister of my friend was looking around and picked up a dress when a woman at the counter started screaming,"Put that down, that's mine!" The sister of my friend looked up, looked at the woman up and down, raised an eyebrow, and replied, "Excuse me. You are NOT small!"

.~A supervisor once told a worker who has difficulty in understanding instructions, "Ang ulo, hindi lang yan pinapatong sa leeg, ginagamit din yan sa pagiisip."

.~A friend told another friend, "Naku, magma-make-up muna ako, baka magmukha akong yaya mo." The other friend replied, "Wag na, magmumukha ka lang yaya ko na naka-make-up."

.~ "Ako, I was born beautiful. Ikaw, you were just born."

.~ When I saw friend I haven ' t seen in a long time, she told me, "Grabe, lalo ka pang tumaba!" So I told

her, "Ikaw din, lalo ka pang pumangit!"

. Pag sinisingitan ako sa pila, nagpaparinig ako. I say, "Ang pilang ito, according to beauty. Mga panget

muna."

.~ "Maliban sa mukha mo, ano pang problema mo?"

.~ I once told an officemate who kept on bragging about her new shoes, "Sale, right?"

.~ I pointed a "7 items or less" sign to a clueless pasosyal at the supermarket. She bitchily answered,

"I can read!" Sabay irap. So I shot back with, "I know, but can you count?"

.~ "Tuwing nakikita kita, gusto ko mag-sorry sa eyes ko."

.~ After receiving her pay slip and realizing how much she's paying for tax, a sosyal officemate exclaimed, "Ang mga poor ba nagbabayad din ng tax?"

.~ During a hike at Mt. Mayon , we had a maarte companion. When we ran out of water, our guide got us some from a natural spring. The maarte girl said, "Dini-drink ba yan?" I told her, "Bakit, sa inyo ba ang water chinu-chew?"

.~ Bading: (envying a girl na crush ng crush niya) "Isang butas lang ang lamang mo sa ' kin!"

.~ I was staring at an ugly bystander on their street. The ugly guy snapped, "Bakit ang sama mo makatingin?" I snapped back, "Eh bakit ang sama mo tignan?"

.~ A friend once told me, "Ang ganda mo!" I answered: "Thank you, sana ikaw rin."

.~ "When a cashier tells me she doesn ' t have change, I say: "And kaninong problema yun?"

Photo Source here.

~ manila! manila!

(Ang title ng blog post na ito ay hango sa Market! Market! at Brazil! Brasil!, pero ang mga lugar na nabanggit ay walang kinalaman sa kwento.... Gusto ko lang sabihin para makarami ng susulatin. Para masulit ang bawat pisong inihulog niyo sa donation box. Umupo, ilagay ang cellphone sa silent mode... Don't worry be happy... Relax, see a movie!)

Alas otso pa lang gising na ko. Alas 9:30am ang usapang darating sila Jepoy at Darc. Habang naghihintay ng text ay nagligpit muna ako ng mga gamit para sa napipintong pagpunta sa Jeddah para sa Miss. Earth competition (ang naniwala sa huli kong sinabi, siya ang taya!).

9:00 pa lang nag text na si Jepoy nasa sosyal na sosyal na siyang Guadalupe mall, naghihintay sa (as usual) late na si Darc. Dahil balot ang katawan ko ng mala-perfume kong pawis, naligo agad ako para masalubong na ng banda ang aking mga kaibigan. (Ang banda ay galing pang Bulacan - taga Mababang Paaralan ng Sta. Monica, Zest-O at isang pirasong Mamon lang ang bayad).

Nasa sosyal na sosyal na Guadalupe mall na kami ng nag text si Jepy, nasa jeep na sila at papunta na ng bahay. Teka, parang may mali ata --- andito ako sa Guadalupe tapos ang mga bisita ko nasa bahay na? Fail. Akalain mong lahat kami may cellphone, pero nagka salisi pa din. Katangahan na!

Nagkita-kita din kami sa kanto. Orange ang suot ni Jepoy na shirt, yellow kay Darc at ako naka-green. Nahiya ang Maxx Menthol Candy sa kulay namin.

Tumambay sandali sa bahay, nag-kwentuhan tungkol sa mga ka twitter, ka facebook, at blog ng kung sinu-sino. Napag-desisyunan namin na sumakay ng ferry from Guadalupe to Avenida. Excited ang first time na si Jepoy.

12:00nn na kami naka dating dun, at ang sabi ni kuya ay 1pm pa daw ang ferry. Musta naman. Naisip namin mag cab na lang papuntang Binondo for more fine-dining 'Estero' lunch date.

Narating din namin ang 'Estero' dala ang tig-iisang baldeng pawis. Not to mention ang tig-iisang sako ng alikabok sa aming mga tsinelas. Nagsisimula nang maging mukhang dugyot ang aming mga mala-porselanang, China ware na binti.

Kain. Lafes. Lafang. Cha. Tsibog.

(Note: Ang tsibog ay napaka 80's)

Siyempre hindi mawawala ang 'Pansit na i-uuwi kay inay'. Na binigay namin sa batang pulubi. Talo ang Binibining Pilipinas Charities sa aming kawang gawa.

(Ang 'Pansit na i-uuwi kay inay' ay ang tawag sa mga tirang pagkain na pwede pang ipa-balot at naka schedule ang kung sino ang mag-uuwi ng grand prize depende kung sino ang malapit sa kinainan. Hindi pa ata kumakain ng hindi kami nagkaroon ng 'Pansit na i-uuwi kay inay')

Dumeretso kami sa Avenida, para sumakay ng ferry. Kailangan naming sumakay ng ferry at mag-iwan ng bato. Char! Naisip ko, sooner or later magkakaroon na ng headline sa T.V.:

"Ferry Boat sa Pasig lumubog dahil sa sako-sakong batong naiwan sa loob! Lahat ng mahilig sa Jackstone, umiyak!" --insert Mike Enriquez here--

Bumaba kami ng PUP Terminal Station. Bakit? Wala lang. Pa-labas na kami ng terminal. More-more lang ang lakad ng 'Magka-kaibigang pinaglihi sa MAXX Candy', ng narealize namin na literally nasa loob na kami ng PUP Campus. Nagayak kami sa tuwa. Aba'y akalain mo, sino sa buong populasyon ng Pilipinas, maliban na lang sa mga estudyante ng nasabing school, ay nagkaroon ng pagkakataong maka-pasok sa PUP? Chosen few lang ata, ma i-cocompare mo sa dami ng taong nagkaroon ng multiple orgasm. Hindi namin napigilan ang aming sarili, nag papicture kami sa marker ng school. Para lang kaming nagpa-picture sa Eiffel Tower.

Naalala namin ang lugar kung saan tinawag ni Bea si John Lloyd ng 'August', dun namin na realize na ang aming tinatahak na landas ay tinatawag na 'Miss You Like Crazy Experience' talo ang 'Beyonce Experience.'

Dahil wala kaming makitang cab sa labas ng PUP, for obvious reason, kasi riles ng tren ang available dun, naglakad kami papuntang kanto para sumakay ng jeep papuntang Boni MRT station.

Destination: UP (Alma Mater ni Darc)

(Pagkatapos ng PUP, UP naman, expect baka ang next destination ay P na lang)

Kwentuhan tungkol sa indie film at ang mga film na nangyari sa totoong-buhay ang naisipang topis. Deadma sa nakakarinig sa loob ng jeep. Bakit, kanila ba ang jeep?!

Nag MRT, tapos bumaba ng Quezon Ave., at nag cab papuntang U.P.... Los Baños, ay U.P. Visayas... ay U.P. Diliman pala. Yun!

Naglakad. Nag-pawis.

Maya-maya naisipan naming mag isaw ni Mang Larry. (See Google map for location, pansinin ang larawan ng cart ni Mang Larry... 2x2 picture with white background. Akala ko nung una isa siyang malaking Resume) This time, pwede ng pag-taniman ng Monggo ang aming mga paa dahil sa kapal ng lupa.

Kain. Saw-saw. Boy watching. Kain. Tingin. Okray. Kain.

Pagkatapos kumain, naisipan namin mag Mang Jimmy's. (Sila Mang Inasal, Mang Bok at Mang Tomas na lang ang kulang... pwede na silang 'Mythical Five')

Pero hindi kami dun kumain. Bakit? Malayo kasi.

Nauwi kami sa Chocolate Kisses sa 2nd Floor ng U.P. Bahay ng Alumni. Nag-hire kami ng pianistang pwedeng tumugtog habang kumakain kami pero sa ibang Function Room siya dumiretso. Kaya nakikinig na lang kami. Gusto sanan naming mag-request ng Bad Romance. Hahaha!

Andami naming kinain. Dahil libre ni Darc ang dinner. Sino ba naman kami para tumanggi. Hindi pa kami na kuntento, nag-order kami ng dessert - 3 slice ng iba't ibang cake.

Bawat subo, hinihimay-himay ni Jeoy ang lasa at consistency ng luto. At dahil diyan, magiging food blogger na siya. Daig niya pa si Barefoot Contessa.

Nung nag-simula na ang kainan... ng Dessert (Uyy, madumi isip!) Huling tinikman ni Jepoy ang Carrot Cake.

Nag-orgasm sa sarap.

(Paano mag orgasm sa sarap: Nakatakip ang bibig ng kanang kamay, sa kabilang kamay hawak ang tinidor at may konting pang-gigigil)

Kaming 2 ni Darc, naluha sa kakatawa.

Pagkatapos ng diner, naisipan naming umuwi na. Sa wakas!

Ang 'Magka-kaibigang pinaglihi sa MAXX Candy' ngayon ay 'Magka-kaibigang pinaglihi sa MAXX Candy, Pregnant Edition' sa dami ng aming kinain.

Muli kaming naging pasahero ng MRT. Dun namin na realize na 'Foundation Day' pala nung araw na yun dahil kay kuya na 2 tones Fairer ang Foundation. Matalino siguro si kuya kasi na accelareate ang kulay ng foundation na ginamit.

Bago nag ka hiwa-hiwalay, nag-iwan ng isang matamis na kaway at pag-asang mauulit muli ang ganitong eksena sa aking pagbalik. At sa aking pagbalik, sisiguraduhin kong hindi na magiging dugyutin ang ating mga paa... pero nanaisin ko pa din maging 'Magka-kaibigang pinaglihi sa MAXX Candy'.

Sa uulitin.

~ kakaibang blog sa valentines

Write to be understood, speak to be heard, read to grow... ---- Lawrence Clark Powell

Normally sa gabi ako nag susulat ng blog, at dahil sa umaga may pasok ako,"blog hopping" ang pwede kong gawin sa opisina. Masahol pa sa kape ang pagbabasa ng blog. Nakakawala ng antok, nakaka tanggal boredom at nakaka wala ng stress, yun nga lang mapagkakamalan kang baliw ng ka officemate mo dahil pwedeng matawa ka o ma-iyak sa mga post.

Sa office, halos kalat na ang mga blog links dahil sa kaka forward ko ng mga magagandang mga entry post. Kung may isang bagay na nakatulong ang blog sa office, ito ay dahil sa almost sa mga officemates ko, tumatahimik at hindi pakalat-kalat dahil nagbabasa ng blog, yun nga lang may occasional na tawa at minsan may violent reaction. Yes, may "carried away" factor ang mga blog. At eto pa, kahit mga lalaking straight sa office nakiki-basa, yun nga lang ang kukulit, tanong ng tanong kung ano ang ibig sabihin ng mga "gay lingo." Hello, sa akin pa nagtanong? (joke!)

Nagiging ugali ko na ang i-bookmark ang mga blog site na nagugustuhan ko, at nagiging part na siya ng mga binubuksan kong link sa araw-araw. Kung gaano ka automatic sa akin ang mag check ng email, Inquirer, Phil Star, Pep.ph, ganun din kadalas sa mga blog. Gusto kong i-share sa inyo ang mga "first impression" ko sa mga blog na ito, sa mga makakabasa nito, kung sa tingin niyo mali ang impression ko, well, impression ko to... pero may chance kayong baguhin. LOL

Citybouy - Ang batang naka-yuko sa picture. May kakaibang pananaw ang taong to, at kakaiba ang mga picture na nilalagay sa bawat entry. Nakaka-aliw, pwedeng ipa-frame at isabit sa sala.

Maxwell - Nakaka-silaw ang puting blog, tanda ba ito ng kabusilakan ng may akda? Bakit kaya naka ekis ang mukha niya?

Darc Diarist - Ang taong nakabukaka sa picture. Laging pinagmumulan ng diskusyon sa lunch break ang mga post niya. Na iintimidate ako sa blog niya.

Galen - Gusto ko ang blog lay-out niya. Magaling mag-sulat. Nahulog ang panga ko ng binabasa ko ang mga entry niya. Lalo na nung nakita ko ang picture niyang naka-sando.

Curious Cat - Na curious din ako sa mga title ng mga post niya, iisang word lang. Eto ang blog na nalulungkot ako lagi dahil sa mga kwento niya at nangyayari sa kanya.

Lee - Based sa picture niya akala ko morbid, di naman pala,nakaka-aliw ang mga post. Minsan napapa-isip ako sa mga sinasabi niya.

Ming Meows - ang blog na kahit anong topic may nailalagay na humor.

Subtle Bliss - ang may kaibigang si Mr. T (parang si Judy Abbot na may Daddy Long Legs), siya lang ang naka Tabulas sa lahat ng binabasa ko. Siya lang din ang blogger na na meet ko na in person

Prince Cloud - Overseas blogging ang drama. Lagi kong ka-kwentuhan sa twitter.

M2M Tripper - Ang Boom Boom Pow ng Blogging. Enough said.

Jepoy - Pag nag kwento sa blog parang nagkukwento lang sa kapitbahay. Napaka-candid.

Wandering Commuter - Nakaka-aliw ang mga post pang MMK, lalo na ang mga words na ginagamit.

Johnny Cursive - Ang blogger na naka Hoodie, ang English version ni Aris. I am Johnny Cursive = Ako si Aris

Ako Si Aris - Kung saan ko nakuha ang link ng lahat ng blog na nabanggit sa taas. Ang blog na laging may conversation at "open&close quotation."

Mac&Hubee - Ang kuya ko at ang kanyang partner na si Will. Na lagi akong kinikilig sa mga post. High School kilig.

(Yung iba ko pang binabasa, pwede sa second batch na? Promise. Nagrereklamo na ang daliri ko kaka-type!)

Ang Valentines ay hindi lamang sa mag partner, mag-asawa, mag boyfriend. Ito'y para din sa kaibigan, personal man o online. Gusto kong kunin ang pagkakataong ito upang banggitin ang mga taong napadaan dito sa blog na 'to:

Dhon, Jepoy, Citybouy, Darc,Maxwell,Galen,Aris,Wandering commuter, The Curious Cat,Parteeboi,Hinata5,Xallternative,Domjullian,Maccalister,Lee,Bampira Ako,Ming meows,Subtle Bliss,Prince Cloud,Atomic Dumb,M2MTripper,Mickey's Closet,Victor Gregor,London Boy,Mac&Hubee,Looking for Vince,DonaldPal,AfterQuake,Zachary&Zoren,Fox, Mr. RF, and Jaypee.

Nakakataba ng puso, hindi ng puson, ang malamang ang mga nagsusulat ng blog na dati'y sinusundan ko lang araw-araw ay napapadalaw din sa mumunting blog na 'to. Nagsimula itong blog na 'to bilang "gift" lang sa isa sa mga monthsary namin, at ngayon, nakaktuwang marami-rami na din ang nakakadalaw dito. Mas na-iinspire tuloy kami ni Siopao na pagbutihin at lalong palakasin hindi lang ang blog na 'to pati ang aming relasyon. Hindi man namin maipakita ang aming galak at tuwa, nais naming sabihing malaki ang naging parte ng mga dumadalaw dito sa amin.

Happy Valentines sa inyong lahat.

Photo Source here.