Minsan Ako'y Naging Orange

Nasa isang sulok ng KrispyKreme... infront of me is a donut, an empty ash tray and a half full Mocha Frappe, it's weekend here in Jeddah, hindi dahil sa walang internet sa bahay, kundi kailangan ko namn ng ibang lugar for a change, pero dating gawi... Internet pa din. Twitter, facebook, BBM at Flipboard. Saya noh, ibang-iba sa what used to be my weekend when I was in Pinas.

Bago pa mauwi sa ma emoayunal na blog post to, sisimulan ko na lang i kwento ang nagpapawis sa akin ng hindi sadya nung last week.

A twitter friend of mine asked me over DM na may officemate siya na kapareho ng last name ko, and he's asking if we are in anyway related. At the back of my mind, aware na ko that my brother (youngest) and this twitter friend are officemates. As usual, patay malisya si watashi.

"Oh really? I don't know him, maybe a distant relative or baka talaga magka last name lang kami."

Since mahadera si twitter friend, at the same time pala, he was texting my brother asking the same question.

Few minutes later another DM was received from twitter friend.

"Chusera ka,sabi niya kuya ka daw niya..."

Lagot.

I replied.

"Ahaha, no way out na ko... Hush hush na lang ha, he's not aware of my orientation... Or so I think..."

"No worries"

The next day, nag DM ulit si twitter friend. (O di ba, di naman siya masyadong 'kancern' sa ganap ng buhay ko)

"Anong di alam? Alam kaya ng kapatid mo..."

Dito na ko nagsimulang maging orange, alam mo yung nangyayari sa balat ng orange pag pinipiga, yung may lumalabas na liquid sa pores ng orange, ganyan ang nagyayari sa ulo ko, nagsisimula na akong pawisan.. I tried to probe more...

"Shet ka, sinabi mo no?"

"No, eto sabi niya sakin... 'Why are you asking about my brother, type mo siya no? Pero di na siya pwede, may boyfriend na yun!"

Patay.

After reading the DM, para akong na comatose, hindi ako gumalaw at hindi ako naka-kibo. Kulang na lang sabitan ako ng orchids kasi nagmumukha na akong patay na puno.

After, outing myself to my cousin here in Jeddah, here comes my brother outing me to his friends.

Should I be happy? Or worry some more?

Whatever it is, I love my brother even more now.

Tadhana nga naman...

Effortless. Haha!

~ Anyare?

Medyo matagal na din ako di nakapag blog. Dahil a) wala akong maisulat b) wala akong ganang sumulat c)busy ako.
Well, ang totoo, wala akong inspirasyon. Dati rati, habang nagsusulat ako may nakikigulo, nakiki-siksik, nagpupumilit matulog na. Haha.

Ngayon, wala, walang nang eestorbo. Nakaka miss.

O ayan tama na muna yan, baka ma iyak ako, ma basa pa tong papel. Papel? Maka-luma? Haha

Uy, may kwento ako,makinig kayo... Ay mali, basahin niyo.. Hahaha. Sa mga gusto ng Braille version, sorry sa susunod na, gagawan ko ng paraan.

Eto na ang kwento, few days ago (umi-english?) some School na itago na lang natin sa pangalang Don Bosco sa bandang Makati, sent me an email, asking if I am available for part-time, teaching Calculus and Physics daw ang available.

Unang pumasok sa isip ko: "Sure kayo? Ako?"
Though di na bago sakin ang pagtuturo since both my parents are teachers, even yung mga tita ko dean, head ng CHED, kung susumahin (root word:suso --ewww) siguro 70% ng mga kamag-anak ko teacher, idagdag mo pa diyan na since teacher ang mga magulang ko, automatic yun na ang ninang ko sa binyag at sa kumpil ay mga teacher din. Janitor na lang ang kulang, pwede na kaming magtayo ng "Mababang Paaralan ng Kabading" (mababa lang ang paaralan, kasi walang second floor)

I declined the offer, maliban sa andito ako sa lugar na kung saan ironic ang lahat ng bagay (mura ang pabango pero mababaho sila, mura ang shades pero wala namang gumagala sa umaga sa sobrang tindi ng sikat ng araw, maraming magagandang branded clothes store para sa mga babae, pero naka itim naman silang abaya pag lumalabas) a.k.a. Saudi. Another reason bakit di ko tinanggap, maliban sa hindi ako single,hindi ako pumapatol sa mga batang estudyante. (at may pag a-assume ako na magka relasyon talaga sa eSTUPIDent). Hahaha

(Infairness, nakaka pagod mag blog sa ipad, masakit sa finger, wait ending na.)

Sabi nga ni mama, ang pagiging teacher lang ang profession na hindi na didissolve at laging may hiring. I don't mind being a teacher, notto mention ito ang bumuhay sa amin, maliban sa pag titinda ni muder ng tocino, longganisa, at bondpaper. (joke lang yung pagiging vendor, huwag masyadong matuwa), siguro nga hindi pa talaga ito ang calling ko.

Ayoko naman gawin ang isang bagay na hindi buo at preparado ang pagkatao ko, lalo na sa uri ng propesyong ito, kailangan hindi lang ang matinding didikasyon, kundi mahabang t*te... Ay mali pasensiya pala (sorry, tigang lang, kao kaya dito tapos jowa niyo andun) Haha.

Don't worry pag ready na ko, i'll let you know, try niyo mag sit-in sa klase ko.

For now, eto munang mga blue print at mga constru ang pag-tutuunan ng pansin.

Clas dismissed.

~ ayaw na

"Friend, may sasabihin ako... Nahihirapan na ako sa sitwasyon namin. Parang ayoko na"

"Paanong nahihirapan? Nag-away ba kayo?"

"Walang ganun, nagising na lang ako na biglang ayoko na sa relasyon"

"Gagu, ano akala mo sa relasyon mo Party Pilipinas, isang araw na realize mo hindi pala maganda. Sa una lang. So lipat ng channel ka?"

"Eh kasi, alam mo yun"

"Hindi ko alam, the last time I checked hindi ako si Manang Bola at hindi Kim Atienza ang tunay kong pangalan."

"Seryoso ako ano ba... Pagod na ko sa set up e"

"Ah, so pagod ka na sa seryosong sitwasyon, gusto mo aurahan ulit. Tawagan mo nga ang SWS?"

"Bakit?"

"Magpa-survey ka sa lahat ng bakla sa Pilipinas, kung ilan sa kanila ang may gusto sa kung anong meron ka ngayon? Yung iba oh, halos sa Quiapo na nakatira sa pagdadasal na makahanap lang ng matinong taong maging Jowa"

"Alam ko naman yun, pero ano naman magagawa ko kung hindi na ako masaya di ba?"

"Hindi masaya, o may ibang saya lang na gusto?"

"Siguro."

"Ano namn sasabihin mo sa kanya bat ayaw mo na?"

"Na fall out of love na ako. Ganyan."

"Sira, bobo lang ang nagbibigay ng ganyang rason sa break up. Alam mong hindi yan totoo at indi nangyayari yan. Hindi nawawala sa tao ang pagmamahal sa isang tao, minsan nasasanay lang ang puso na minamahal siya. Kaya niya naiisip na wala na siyang nararamdaman, pero ang totoo meron yun."

"Ano nga gagawin ko?"

"Ganito lang yun, pag malaki na ang halaman at nagsimula ng mamulaklak, akala mo ok na siya. Titigil ka ng diligan siya. Mamalayan mo na lang unti-unti na siyang namamatay. Ganyan din ang pag-ibig, habang tumatagal kailangan mong paghusayan. Hindi nawawala ang pag-ibig, nakakasanayan na lang, pero pag nawala yan diyan mo mare-realiza na after all, hindi pala nagbago ang nararamdaman."

"Andami mo namang sinabi, dinamay mo pa ang buong garden. Well tama ka nga naman, ayoko namng umabot na baka magsisi sa huli"

"The fact lang na bothered ka sa nararamdaman mo, LOVE yan"

"O sige, salamat. Alis na ko"

"San ka na naman?"

"Susunduin siya, umuulan e... Alang payong yun"

"Kitams. Fall out of love, mukha mo!"



Ang aral ng kwento: Matalak ako sa kaibigan. Matalinhaga na parang si Cristy Fermin. Kthanksbye!

~ this is why i love you

The best part of a relationship, is getting to call the person, or lay down next to them, and tell them all the crazy things that happened to you all day long. In the end that’s what it’s about. It’s not about sex, it’s not about the money they give you, it’s not about how good looking they are, it’s about them listening to you talk for hours and hours and hours, about stupid shit that doesn’t matter.

~ Unang Eksena

May 14, 2011

Kabado akong sumakay ng Saudi Airlines, di dahil sa may sasalihan akong contest kundi sa kung anu-ano ang naiisip kong pwedeng mangyari, maliban sa excitement iniisip ko paanu kung bumagsak ang eroplano, edi di na kami magkikita ni Siopao? Ako na ang positibo ang pananaw sa buhay. Haha!

Sa dami ng pasaherong Pinoy pauwi, ako tong walang katabi, inamoy ko tuloy ang sarili ko kung dahil baka nahawa ako sa amoy ng mga Arabo. Haha.

Yun ang pinaka-matagal na 9 hour flight ng buhay ko. Sa wakas, makikita ko na ulit ang Siopao.

Ang usapan namin, hihintayin ko siya sa Arrival dun sa mga may letra ako tatayo... Pagdating ko ng arrival, wala na ang mga letrang A-Z. Goodluck.

After few minutes, may naaninag akong bortang naka sando... Hmmm. Nagulat ako, si Siopao na pala, at deadmang nag hug. Ako ang nahiya. Ako na ang conservative. Ako na ang Immaculada.

"Parang di ka na excite?"

"Eh kasi, naka sando ka? At andaming nakatingin"

"Hmp Issue ang sando ko?"

"Oo kasi kulay yellow!" Pero ang totoo, na excite ako sa braso niya. (Nalibugan agad? Hahaha)

*** Alam niyo na ang sumunod na eksena pagdating sa bahay***

(Insert Katy Perry to the tune of Fireworks)

Happy New Year!

LOL

~ Para Kay Siopao

Para sa'yo ang mensaheng ito. (OFW na OFW ang dating, parang voice tape..Hehehe) Pakinggan hanggang sa dulo para hindi malasin.

Happy 8 years and 1 month (Mali ang pagkasabi ko sa recording.. pacenxa!) at Happy Valentines na din.

Check this out on Chirbit

Usapang Straight (End)

For the first part, click this.

Pagkatapos sabihin sa akin ni Jeff na may nangyari nga sa kanila ni Marvin. Naisip ko, ruler na lang talaga ang straight, lahat isa ng french curve. Kung makapag "Pare" naman si Marvin, talo pa ang balon na pinagkukunan ng tubig ni Jack at Jill sa lalim,at tapos eto pala siyang 3 months pa lang ay naka benta na ng Maruya.

Naisip ko tuloy, bakit ako nagkukulong sa kwarto. Bakit di ko na experience yan, e 7 months na ako dito.

"Gaga, may boyfriend ka kaya... Higpitan ang Chastity Belt!"bulong ng konsensiya, na mas mayaman pa sa akin dahil sa kanyang mga Safeguard Commercial.

"Ay, Sahree naman..." sabi ko sa sarili. (ganyan ang pag promounce, Sahree, kasi naka braces ako)

Hindi ko sinabi kay Marvin ang sinabi ni Jeff. Baka bigla akong bigwasan, o di kaya maging showbiz bigla ang isagot:

"We're just friends kaya.. hindi ako bading noh, haleer! Hindi porke't sumusubo ako, e bading na ko!" yan ang mga naiisip kong depensa ni Marvin. LOL

After maka-pamili ni Marvin sa mga hihiraming DVD, nagpaalam na din itong umuwi at nag promise na sasamahan akong pumunta ng MOA (Mall Of Arabia) sa susunod na weekend.

"Sige Pare, text text na lang... Paki sabi sa Mama mo, nagkita na tayo!"

"Sige Tol!" (dito ako muntik masuka sa pagsabi ng 'Tol')

Dumaan ang ilang weeks na wla akong balita kay Marvin. Di ko na kinulit tungkol sa pagsama sa MOA, naisip ko baka busy sa paglalako ng Maruya. LOL

Isang araw (parang pocketbook lang), may natanggap akong message sa Facebook. Galing kay Jeff.)

Stop flirting with my boyfriend... He's mine. Don't send him text messages or even chat with him here on Facebook. By the way, after this I'll remove you on my Friends List.

Winarla Abellana ako, sa isang bagay pa na hindi ko pa ginawa. Uminit ang ulo ko, tumaas ang blood pressure ko, sumingkit ang mata ko, at nagpanting ang tenga ko. Matagal na akong hindi kumakain ng gulay. Oras na para mag PATOLA (patulan). Nag reply ako.

Hey Mister, Una sa lahat hindi ko alam kung sino ang boyfriend mo. But if you are referring to Marvin, well by all means sa'yo na. Don't you dare start something na hindi mo kayang tapusin. Alalahanin mo, straight ang claim mo sa Bacolod, and if I may add, we have common friends, and I can easily spread the rumor of you having a boyfriend here. Careful! Baka hindi mo kayang ubusin ang kanin sa plato mo, na ikaw mismo ang nag hain.

Nananahimik ako dito, hindi ako tinuruan ng Nanay ko na mang-agaw ng laruan ng iba. And If I may brag, my toy is much better than yours!

Hindi na nag-reply si Jeff after nun. Nakatanggap din ako ng text mula kay Marvin, apologizing for what happened.

Isa lang ang natutunan ko sa lahat na nangyari. Kung makapag claim silang mga straight, pero ang ba-bakla ng mga pinag-gagagawa. Walang pinagka-iba ang Jeddah sa Malate. Mas straight-acting lang ang mga andito.

**P.S. Nalaman kong nag-react si Jeff ng ganun, kasi nahuli niya pala si Marvin na may ka text na ibang lalaki, at pangalan ko ang nilagay ni Marvin sa Phone book niya para hindi pala maghinala si Jeff. Kinuha na nga mga DVD ko, ginamit pa ako. Nanghihinayang lang ako sa chance na maging isang magandang pagkakaibigan sana yun. Pero salamat na din siguro, kasi ayoko din ng magulong buhay. Hobby nila ang magkalat.

Photo Source here.

~ Ninety Four

Across the oceans and over the skies,

My love for you, here in my heart lies;

I know it's true, come see it in my eyes,

You and I forever, NO goodbyes.

HAPPY 94 MONTHS!

~ Si Yon, ang PWU, at ang weekly kong sakit.

"Bored ako, alis tayo!"

"Tanga, nasa opisina tayo oh! May trabaho tayo at alas-2 ng madaling araw!"

"Pumunta ka ng clinic, sabihin mo kailangan mo ng 2 hour rest kasi may vertigo ka!"

"Doktor-doktoran ka? Bakit kasi? Vertigo pa talaga ang naisip mong sakit ko."

"Basta, para sosyal ang sakit. Dali, alis tayo!"

Yan si Yon, ang kasama ko sa mga kakaibang adventure sa buhay Manila ko dati.

Bago ang lahat, paano ba kami nagkakilala?

Officemate ko siya dati sa isang pang-gabing trabaho... Yes, everybody now... Call Center (pronounced as /call cennuh/). Kakilala ko ang katabi niya sa desk, tapos one night, habang nag-uusap kami ng kakilala ko, bigla na lang siya nag ssalita at sumali sa usapan. From then on, lagi na kami magkasama. O di ba, epal siya.

Balik tayo sa kuwento, dahil ka-close ko ang Narsisa (nurse) sa clinic, binigyan ako ng pinaka-asam-asam na pahinga dahil sa may "vertigo" ako. Hahaha!

Diretso kami ng parking lot na hindi ko pa din alam kung saan ang aming punta.

Habang hinahawi ang ga tumpok na damit sa kotse niya para makasakay ako, nagsisimula na siyang mag paliwanag. (Parang prisinto lang ako, pinagpa-paliwanagan).

"Di ba minsan sinabi mo sa akin, kung ano ang feeling ng na mimick-up ng lalaki? Pwes gagawin natin yun ngayon!"

"OMG ka, ayoko! na curious lang naman ako. That was just for the sake of discussion (parang teacher), hindi ko naman sinabing gusto ko ma experience!" akmang pa-balik sa building.

"Halika na.. Huwag na umarte, di naman tayo mamimili... mag wi-window shopping lang tayo!"

"Huwaw?! Sa Glorietta ang window shopping hindi sa kalsada... Kinakabahan ako, ano ba..." pero sa pagkakataong ito, nasa front seat na ako at ready na... naka seatbelt pa. LOL

"Tara na!!!!"

"Tanga ka, pag nahuli tayo ng pullis ha!"

"Edi dating gawi, magpanggap tayong sinasapian!"

"Judiel? Agoo?"

Inikot namin ang buong Espanya, Ermita, at naisipan naming dumaan din ng PWU. Ayon sa tipster (tunog XXX) marami daw mura dun lalo na pag pa-umaga na.

Ang pangalan ng tipster ay Yon. Haha!

Nung nasa gilid na kami ng PWU, binagalan na ni Yon ang sasakyan at nagsimula nang maglapitan ang mga karne.. este ang mga lalaki pala. Bago pa yan, nagkaroon na kami ng quick orientation, kung gaano lang ka liit ang pagbaba ng bintana, at kung ano ang mga tanong sa napipintong pagdaan sa "Judging Area".

Eto na.

May preppy guy na lumapit... at sa bintana ko.

Chusko! pinagpapawisan ako na parang nasa gilid ako ng kalan an nag sasaing ng kanin. Ang puso ko parang gusto nang mag volunteer at mag walkout. Talo si Lydia De Vega sa bilis ng pagtibok.

"Tanungin mo kung magkano!" bulong ni Yon.

For the first time in my life, sa daldal kong 'to, sa pagkaka-taong yun, hindi ako nakapagsalita. Para akong pipi na kahit senyas di ko magawa.

Napansin siguro ni Yon na ang pawis ko ay katumbas na ng baha sa Malabon, kaya siya na ang nagtanong.

"Magkano ikaw?"

O diba, parang nagtanong lang sa isang bigkis ng sitaw. Sumagot ang lalaki, 500 lang daw,sabay himas sa "sitaw" niya.

"Malaki ba yan?" hirit ulit ni Yon.

Dahil sa tanong na yun,nag tipon-tipon na ang pawis ko na parang may prayer meeting sa Quirino Grandstand. Binuksan ni Kuya Preppy ang pantalon at inilabas ang kanyang "Trophy Calma" (alam niyo an yun!)

Tumingin ako ng slight. Yes, slight lang. O di ba, di ko daw kinaya magsalita at pinagpapawisan ako ng bonggang-bongga, pero nagawa kong tumingin ng... slight lang. Tinapat ni kuya ang $#^$ sa bintana ko, para akong Cashier sa City Hall, na naghihintay ng kukuha ng "cedula."

Bigla akong natauhan ng sumigaw si Yon.

"Sara mo na ang pinto!" sabay bilis ng alis ng kotse.

"Gago ka! gago ka!" (unlimited repeat), yan lang ang nasabi ko kay Yon habang pabalik kami ng office. Siya naman 'tong tawa ng tawa at tinutukso akong na babalik kami ulit dun at ako naman daw ang magtatanong.

Dumating ako sa office na hapong-hapo at pawisan. Para akong umakyat ng bundok ng pagapang. Hinang-hina ako sa ginawa namin. Alam ko OA ang reaction ko pero, ganun.

"O ayan ha, natupad ko na ang wish mo!" sabay tawa.

"Gagu, hindi ko naman wish yun.. na curious lang ako kaya natin na pag-usapan minsan!"

"Asus, at least ngayon, di mo na ako makakalimutan."

"Talaga!"

Isa yun sa mga experience na tumatak sa buhay Manila ko, na hanggang ngayon, napapangiti ako pag-naaalala ko.

One weeks after ng incident na yun.

"Bored ako, alis tayo!"

"San tayo pupunta?"

"Malate tayo.. White party!"

"Tara!"

"Isip muna tayo, ano naman sakit mo ngayon? Ay alam ko na, Catarata!"

"Gaga!"

Photo Source here.

~ Narsisa

Kahapon, niyaya ako ni Phillip (hindi tunay na pangalan, ang tunay niyang pangalan ay Lester) sumabay mag dinner malapit sa accommodation nila. Since walking distance lang naman ang kina Phillip, nag decide akong mag-taxi. Hindi pa na kumpleto ang pag-ikot ng gulong ng taxi, dumating na ako.

Nasa counter na siya ng pumasok ako sa restaurant.

"Atat umorder, natatae? nagmamadali?"

"Eh kasi nagugutom na ako, baka bigla ko na lang ngat-ngatin ang plastic na halaman diyan kung di pa ako o-order"

Pagkatapos naming umorder, nagsimula angBible sharing, este ang kwentuhan. Nakaka 3 lagok pa lang ako ng Sprite ng may tumawag kay Phillip sa telepono niyang Blackberry (na binigay ng isang Arabo na nanliligaw sa kanya).

"Pwede mo ba akong samahan sa flat ng friend ko?"

"Saan yan?"

"Diyan lang, malapit lang, kukunin ko ang mga DVD's na pinahihiram niya"

"Okay, mabilis lang ha... bawal ako magpa-gabi, nagiging kalabasa ako."

Pagkatapos namin kumain, at hindi ubusin ang pagkain, dumeretso na kami sa flat ng kaibigan niya na malapit lang.

"Bakit tayo sasakay ng cab? Akala ko ba malapit lang?"

"Eh ikaw nga, isang dura lang ang bahay mo nag cab ka din kanina... nakita kita."

"Fine!"

Nalaman ko, habang nakasakay kami sa cab na ang kaibigan pala ni Phillip ay isang Narsisa (Nurse) sa isang Hospital (malamang). Nalaman ko din na Grade 2 siya nung na-circumcise, 2nd family sila at tamad mag-aral ang bunso niyang kapatid. O diba, sa napag kwentuhan namin, halatang anlapit lang talaga ng flat ng kaibigan ni Phillip. 5 piso na lang ata ang kulang, makaka-apak na kami sa langit.

Dumating kami sa wakas sa napakalapit na flat ng kaibigan ni Phillip, at this time World War III na.

Pumasok. Nag-elevator. Pumindot ng 5th Floor.

Kumatok si Phillip sa pintuan ng flat habang ako naman aay busy sa mobile twitter at naka sampa sa gilid ng hagdan.

Umulit ng pag door bell si Phillip na parang 1 Kilometro ang layo ng pinto sa sala, para abutin ng ganun katagal ang taga-bukas.

Sa wakas. may nag magandang loob na buksan si Phillip. na this time ay 23 lbs na ang nabawas sa timbang sa tagal ng pag pindot sa door bell.

Pagpasok na pagpasok pa lang namin sa flat, bumulaga sa akin ang 15 lalaki. (Bago, pumalakpak..wait) 15 lalaking bading. (shet, lalong nagpalakpakan). Hindi ko na iwasang bumulong kay Phillip.

"Nasa Malate ba tayo?'

"Hindi, nasa F tayo!" balik na bulong ni Phillip.

Nangalay ang kamay ko sa kaka handshake (yung totoong handshake). May promise naman lahat ang mga mukha nila. Sa pagkakataong ito, parang gusto kong magpalit ng career at sisihin ang nanay ko kung bakit Engineering ang natapos ko. LOL

Usap-usap. Pabilugan at pababaan ng boses. Muntik na akong mahatsing sa naglipanang paminta sa buong bahay.

Aaminin ko, sa oras na yun, sobra akong nakadama ng saya. Saya na hindi ko pa naramdaman simula ng dumating ako dito. Ang sarap makipag-usap sa taong alam mong pareho kayo ng takbo ng isip at pilantik ng daliri. Maya-maya (hindi klase ng isda) may nag alok na doon na kami mag dinner pero since busog na kaming pareho ni Phillip, nag dahilan na lang kami na may pupuntahan pa kaming isa pang flat. (para naman kaming nag Bisita Iglesia sa ginawa naming rason)

Sa kanto na kami naghiwalay ni Phillip, sumakay na ako ng cab, dahil malapit na akonng maging kalabasa. hindi pa nakakalayo ang cab, tumawag na ulit si Phillip.

"Nakalimutan ko ang DVD kunin!'

Hindi na kao sumagot. Na comatose ako bigla sa katangahan ni Phillip.

Habang ang tugtog sa cab ay pasimula pa lang na "It's not the flowers, wrap in fancy papers. it's not the ring I wear around my fingers...", tumatakbo sa isip ko ang kung gaano ko na miss ang ganung klaseng kwentuhan.

Sa trabaho ko dito, isang milagrong maituturing kung may isa ding bading ang sumulpot sa construction site o kahit sa opisina man lang. Nakaka-tuwa din ang makipag-usap sa straight na lalaki, pero aaminin kong minsan kahit isa sa isang buwaan, magkaroon man lang akong makaka-usap na taong "mapula" din ang hasang. Hehehe!

Pagdating ko sa bahay, tumawag ulit si Phillip.

"Nakuha ko na, binalikan ko! May house party daw next week, gusto ka nila pumunta."

"Sige ba, anlapit lang kasi ng flat nila diba?!"

"Potah ka!"

Photo Source here.

Long.. Long.. Distance Love Affair

Officially, 6 months na kaming magkalayo ni Siopao, at ang laging tanong sa akin:

"Kayo pa din ba?"

"Paanu yan malayo kayo? Baka mauwi yan sa hiwalayan."

"Hala ka, may iba na yun sa Pinas, di kaya?"

O di ba, napaka positive ng mga pananaw nila sa buhay. Napaka encouraging, daig pa si Coney Reyes sa positivitism. Habang ako, kung maka kapit na lang sa relasyon, daig ko pa ang kumakapit sa Marikina Bus Line mula Makati hanggang Cubao.

I was never alarmed or threatened with the distance. Maybe because I don't see it as a problem. Maybe because I know that my love for Siopao is much bigger than any distance one can ever measure.

Bago pa ako umalis ng Pilipinas, alam kong magiging mahirap, pero hindi ko inisip na ikasisira or maging dahilan ng paghihiwalay. Mas concern pa ako sa kulay ng maletang dadalhin ko at kung ilang sapatos ang dadalhin ko sa disyerto. I know maaga pa para mag bitaw ng mga salita, pero parang katandaan lang din yan, dapat by now nakikita mo na ang mga 7 signs of skin aging, I mean signs kung pabagsak na ang realsyon.

Dahil siguro higit pa sa assurance ang nakukuha ko kaya hindi ako nagpatalo sa sabi ng marami, that LONG DISTANCE RELATIONSHIP DO NOT WORK.

This phrase on caps, is a challenge. We will prove them wrong, and wait, the last time I checked, LOCAL RELATIONSHIPS DO NOT WORK EITHER.

Quits lang.

P.S. Kung hinahanap niyo si Sheena Easton sa blog post na 'to dahil sa title. Waley! Kthnxbye! LOL

~ Letter to Migs

This letter was sent to Migs of Manila Gay Guy last September 4, 2009. Nakita ko ulit sa e-mail ko and i realized hindi ko na publish to dito sa blog ko. medyo mahaba kaya kay Migs ko na lang pinadala at hindi kay Charo Santos, baka magwala na lang bigla. (Pag pacensiyahan na ang grammar slips, hindi ako English Major. Excuses)

Hi Migs,

First, I would like to greet your MGG Blog a Happy 3rd Anniversary. Your blog makes my monotonous work day exciting. I used to work in a call center in Makati when I discovered your blog, from then on I was addicted and always excited to check it everyday. Hanggang ngayon pwede ko nang sabihing parte na siya ng daily routine ko. :p

I was born and raised in Bacolod City, after graduation I went here to review for the Board Exams (ECE Board), needless to say, hindi pa kasing open ng Manila ang Bacolod as far as same sex relationship is concern kaya nakakagulat when I first got here. Bata pa lang ako, since my mom is a teacher, I was raised to be masunurin at masipag mag-aral, in short NERD. I was a consistent honor student then, pero LONER, I never experienced the typical Barkada nung high school. Everytime may gusto ako, since I don't have anyone to share it with, I'm making a note addressed to GOD and keep it in a box, wala pa kasing cellphone nun. It was always been my prayer to have someone I can call my own, not necessarily a lover... Bestfriend ok na. Together with that prayer, I completed the simbang gabi... novena mass at kung anu-ano pa. I am not religious but I always have my time for prayer. Siguro nasanay na din na siya lagi kausap ko dahil nga hindi ako mahilig makipag friends before. (Hindi na ngayon..lol) Alam ko ever since that there's something different about me compared to my male classmates. Until college, hindi ko alam kung ano talaga ako, I tried to do things straight people do, name it I've done it... siguro ma convince ang ibang tao na straight ako, kasabay nun ang pag convince din sa sarili ko na hindi ako ganun. Pero I was 3rd year college then when I met Francis, Freshman. He was maputi, long hair, chinito, matangkad, gwapo. (This is it!)

I began to noticed him nung ang mga girl classmates ko kinikilig pag dumadaan siya sa classroom. Fate as you may call it, since member ako ng Student Government, I was asked to spearhead all the Engineering freshmen for an activity for the Sportsfest, and yes kasama siya dun. Everytime may practice sila I was there to arrange for the transportation and the food. Ako din ang taga check ng attendance nila aat dahil diyan I have to publish my number for any notification kung hindi makakapunta sa practice. Nagtagal ang practice ng mga 1buwan, dahil na rin sa schedule ko ay hindi ako laging nakakapunta sa mga practices nila.

One night, nag text siya na hindi na daw kasing saya ang practice kasi wala ako. Migs, prior to that incident, hindi kami nag-uusap, we we're not even introduced to each other,at wala din kaming common friends. Simula nun, we've been texting na, though more on about sa practices at sa school related activities. Nothing personal.

Last practice nila bago ang performance the next day, around 10p na kami umuwi, habang naka-upo ako sa pedicab naghihintay ng ibang pasahero going inside our subdivision, out of nowhere naisip kong magtxt sa cellphone ko, sabi ko "God, kung siya man ang binigay mo sa akin give me a sign, gusto ko tumawag siya pag dating ko sa bahay." tinago ko lang sa Draft ng cellphone. Suntok sa buwan ang text na yun, hindi nga kami nag uusap ng personal, at hindi ako sigurado kung ano siya... pati sarili ko hindi din ako sigurado kung ano.

Papasok ako ng bahay, tumunog yung phone, uso pa drop call nun, nagtanong kung naka-uwi na ako. After ilang tanong at sagot, humirit siya ng "Pwede mag apply?" At first, I thought application for the org, so I replied hindi pa pwede kasi 1st year pa lang siya... sabi niya mag a-apply daw siyang bestfriend ko. Sabi ko okey, pero na weirduhan ako sa sitwasyon, at that time nalimutan ko ang sign na hiningi ko.

The next day sabay kami na nuod ng game, nag lunch, umuwi ng sabay. Naging ganun ang set-up namin for several months, minsan sinasamahan ko siya sa ibang school para manligaw sa classmate niya nung high school. Naging okey ang takbo ng sitwasyon namin, naging automatic na sa mga professor ko na pag nawawala ako, sa kanya ako hinahanap. Until one day, tinanong niya ko kung pwede daw more than friends na kami, nalaman kong tumigil na siya sa panliligaw sa girl sa kabilang school.

Pumayag ako, pero hindi ko alam kung tama nga yung ginawa ko. Dumaan ang ilang araw na masaya kaming pareho, we agreed not to have sex yet, because we need to prove kung LUST ba o LOVE ang nararamdaman namin, we agreed to go to church every Wednesday after school for novena, simba every Sunday at every lunch break sa school... Sabi namin pambawi kay Lord.. Lahat ng ginagawa namin naka plano, wala kaming sinabihang friends for fear na we're both known sa school at baka ma kick-out kami. We prioritized our studies for fear na if ever malaman ng family namin na kami na, hindi pwedeng gawing dahilan na pinabayaan namin ang school namin. Para walang maisumbat. From then on, naging confident ako sa sitwasyon namin, I introduced him sa family as a "friend" and gusto naman siya ng family ko. Ganun din ako sa family niya.

This coming August 12, we will be celebrating our 80th month as a couple. At some point your blog has been and is still an inspiration for the both of us.. nahawa na din siya kakabasa ng blog mo dahil sa akin. Through your blog, from the stories shared by other readers and your advice that comes after, we realized that what we have right now is something that not most PLU have and that we have to take care and appreciate it. Dahil nga never namin na experience magka ex-boyfriend, kung paano makipag eye ball o makipag date sa ibang tao... through your blog we get to learn something, na hindi na dapat umabot sa kailangan naming maranasan yun para ma realize ang importance ng isa't isa.

Gusto ko lang magpasalamat sa'yo at sa iyong blog. Hindi ko man kayang i-express siya sa paraang karapat-dapat, gusto kong malaman mo na parte ng buhay namin ang blog mo... and we all know that any relationship will never be better without the help of friends, family and the things that inspire and teach you... at isa ka dun.

Thank you.

Siopao&Bunwich

~ kami at ang kamiseta

Hatak-hatak ako ng kaibigang si Valerie sa mall. Actually napilitan lang ako kasi parang mababasag na ang tenga ko nung nag usap kami sa telepono when I was trying to put up an alibi ba't hindi ko siya masamahan.

Parang nakapatay ako ng tao kung sigawan niya ko sa telepono. Kesyo hindi na daw siya mahalaga, kesyo pinagpalit ko na siya sa ibang kaibigan ko. Pero para matapos na lang 50 minutes after nasa Food Choices na ako naghahabol ng late brunch habang siya nasa cab pa lang galing Parañaque.

Ang galing di ba, ako pa ang naghintay. Pero special si Valerie sa akin. At some point naging parte siya ng straight days ko and nanatili kaming close. Boyfriend ang tawag niya sa akin, hindi niya daw ako pwedeng tawaging "sister" kasi wala naman daw akong belo. Ok fine.

Alam ko na ang silbi ko sa kanya sa ganitong SALE ang mall. Ang maging taga bitbit ng mga pinamili nya at sa bawat pagbabayad niya sa counter ay voluntarily ipapakilala niya akong boyfriend. Pathetic lang!

Half-way through sa pag sho-shopping, pumasok kami ng Kamiseta Store. Dahil puro pambabaeng damit ang andun, buraot akong umupo sa sofa at tinitingnan ang mga babaeng pumapasok sa store. Ma swerte na ko kung may boyfriend ang babaeng pumasok dahil for sure, uupo din yan sa sofa para hintayin ang girlfriend.

"Hun..."

Parang familiar ang boses.

"Honey"

Paglingon ko si Valerie nga. Dali-dali ko siyang nilapitan.

"Nyeta ka, pa honey-honey ka pa diyan... Nakakasuka ha!" bulong ko sa kanya.

Pangiting pumasok lang ang hitad sa fitting room. Normal na ganun lagi ang eksena. Everytime magsusukat siya ng damit, kailangan kong hintayin siya sa labas ng fitting room para sa approval ko kung maganda ang piniling damit.

Habang naghihintay ako, napansin ko na may isang babae ding naghihintay gaya ko sa katabing fitting room. Dahil sa nagku-kwentuhan sila, nalaman kong magkaibigan sila ng nagsusukat sa loob ng fitting room.

Hindi nagtagal, lumabas na ang ang kaibigan niya sa fitting room.

"Girl, maganda ba? Bagay ba?" tanong ng babae habang nakatingin sa salamin.

"Ay pangit siya for you, mukha kang bakla sa suot mo!" patawang sabi ng kaibigan.

Dahil bored ako, sumali ako sa usapan.

"Excuse me?" pasintabi ko.

Lumingon ang 2 babae at tumahimik.

"Miss, bakla ako pero hindi ko kamukha ang kaibigan mo. Bakit hindi mo diretsuhin yang kaibigan mo na pangit siya at kahit bilhin niya ang buong Kamiseta ay hindi magbabago ang katotohanang hindi siya maganda. Hindi siya mukhang bakla... Pangit siya at hindi pareho yun!"

Hindi na nakapagsalita ang 2 babae, siguro nag auto-off ang mga bibig dahil sa gulat. Biglang bumukas ang pintuan ng fillting room ni Valerie sabay hatak sa akin.

Kung ano kabilis kaming lumabas ni Valerie ng Kamiseta ay ganun din ka bilis ang bibig nito sa pagsasalita.

"Ikaw talaga, hindi ka dapat iniiwan e."

"Bakit naman"

"Nang-aaway ka!"

"Kasi naman, dalihin ba ako sa Kamiseta, ano naman mapapala ko dun?"

"Hay naku... tara na sa People are People"

"Goodjob!"

Photo Source here.

~ paano na kaya?

Easter Sunday kahapon pero parang hindi buhay ang dugo ko after nabalitaan kong si Siopao ay sinugod sa MakatiMed kahapon.

Masakit daw ang tiyan.
Sabi ng doktor, 'Gastritis' daw.
Pagkatapos turukan ng gamot, pina-uwi na din siya.
Salamat naman.

Ngayon ko nararamdaman ang hirap kung may mga sitwasyong ganito. Wala akong ibang magawa, kundi maki-balita.

Naiinis ako na sa ganitong mga sitwasyon, na wala ako sa tabi niya. Na hindi ko nakikita kung ano ang tunay na kalagayan niya.

Sa napipinto kong pag-alis, ang mga ganitong sitwasyon ang hindi ko napag-handaan.

Paano kung may mangyari sa kanya habang ako ay nasa malayo? Sino ang magbabantay sa kanya? Sino ang mag-aalaga?

Sana walking distance lang ang Jeddah at ang Manila para mapuntahan ko siya agad.

Napapa-isip ako.

Tutuloy ba ako?!



Photo Source here.

~ meron din ako niyan, promise!

I never thought it was worth it, you know waiting for your love, and then I felt your kiss, I could wait forever for this

hindi pa man kita lubos na kilala, pero base sa nababasa ko, alam ko na hindi iba ang nararamdaman mo sa minsang naramdaman ko.

LUNGKOT.

magka-iba lang siguro sa kung bakit at saan nanggagaling ang lungkot. magka-iba man ang rason, pero pareho parin ang nararamdaman.

LUNGKOT.

pero gusto kong isipin mo, na hindi ako kailanman kailangan kainggitan. kagaya mo lang din ako. naghanap ng kaligayahang kagaya ng ninanais mo. pero siguro, kung alam mo ang kuwento ng pagkatao ko, maiisip mo na ang lungkot na nararamdaman mo ngayon ay wala sa lungkot na dinanas ko dati.

naisip ko. siguro binigay si siopao sa akin at minahal ako ng totoo at lubos dahil kailanman hindi ako nakaranans ng pagmamahal mula sa mga taong inaasahan kong magbibigay sa akin nito: MAGULANG. PAMILYA. KAIBIGAN.

lumaki akong hindi ko nakuha ang klase ng pagmamahal na alam ko meron ka mula sa iyong pamilya. ang suporta ng iyong mga magulang sa kung ano ka at ang sayang hatid ng mga kapatid at kamag-anak na matatakbuhan --- WALA AKO.

wala akong mga kaibigan mula nung ako'y nagsimulang magka-isip. tinago ko sa sarili ko ang lahat ng nararamdaman ko, Diyos ang lagi kong kausap. walang gustong makipag kaibigan sa akin, sa kagustuhan na din ng mga magulang ko. naging mailap ako sa kalaro... sa tao. nagkaroon ako ng matalik na kaibigan, pero tinarantado ako. nagluksa ako sa ginawa niya. nanlumo. muntik ng sumuko. naisip ko, malas ako sa kaibigan. ikumpara sa'yo, ang dami ng mga kaibigang nagmamahal sa'yo --- WALA AKO.

dumating ako sa punto, na parang wala na ring saysay na magpatuloy sa buhay. nagsumbong ako sa Diyos. minsan nag-sumbat. pero sinabi niya sa akin, 'wag akong bumitaw.

MAS MABUTI NG MAPAGOD SA PAGHIHINTAY.... at least, NAGHINTAY.

sa lahat ng dinaanan ko, sa pamilya, sa kapwa, sa kaibigan... ang pagdating ni siopao sa buhay ko ay hindi lamang isang bagay na matagal kong hinintay, binigay siya dahil alam ng Diyos, na achieve ko na ang quota ko sa dami ng luhang dapat iluha.

humihingi ako ng paumanhin sa lahat na nagbabasa, kung wala akong ibang bukambibig na banggitin dito sa blog ko kundi kung gaano ako ka saya, ka-swerte sa kung ano mang sitwasyon meron ako at ang relasyon namin ni siopao.

hindi yun para inggitin ang sino man (alam ko maraming naiinis), o palungkutin ang sino man.

gusto ko lang ibahagi sa lahat na bawal mawalan ng pag-asa. na andito kami bilang patunay na pwede at merong may nakalaan para sa lahat. may pag-ibig na malaking pwedeng paghatian ng bawat isa.

hindi man gaya ng sa amin ni siopao ang klase ng pag-ibig na makukuha niyo, pero sure ako may pag-ibig na nakalaan sa inyo, sa paraang Diyos lang ang may-alam.

hindi man patas ang oras, pero patas tayo pagdating sa pag-ibig. hindi ako ma suwerte...

NAUNA LANG.

Photo Source here.

~ sulat sa MGG

Two souls with but a single thought, two hearts that beats as one. ---- John Keats

Isang sulat ang pinadala sa Manila Gay Guy (MGG) sometime September 2009, marahil nabasa na ng karamihan sa inyo ito. Last time I checked, 66 comments ang natanggap ng sulat na 'to. Gusto kong ibahagi ang sulat na to sa inyo.

Hi Migs,

First, I would like to greet your MGG Blog a Happy 3rd Anniversary. Your blog makes my monotonous work day exciting. I used to work in a call center in Makati when I discovered your blog, from then on I was addicted and always excited to check it everyday. Hanggang ngayon pwede ko nang sabihing parte na siya ng daily routine ko.

I was born and raised in Bacolod City, after graduation I went here to review for the Board Exams (ECE Board), needless to say, hindi pa kasing open ng Manila ang Bacolod as far as same-sex relationship is concern kaya nakakagulat when I first got here. Bata pa lang ako, since my mom is a teacher, I was raised to be masunurin at masipag mag-aral, in short NERD. I was a consistent honor student then, pero LONER, I never experienced the typical Barkada nung high school. Everytime may gusto ako, since I don’t have anyone to share it with, I’m making a note addressed to GOD and keep it in a box, wala pa kasing cellphone nun. It was always been my prayer to have someone I can call my own, not necessarily a lover… Bestfriend ok na. Together with that prayer, I completed the simbang gabi… novena mass at kung anu-ano pa. I am not religious but I always have my time for prayer. Siguro nasanay na din na siya lagi kausap ko dahil nga hindi ako mahilig makipag friends before. (Hindi na ngayon..lol)

Alam ko ever since that there’s something different about me compared to my male classmates. Until college, hindi ko alam kung ano talaga ako, I tried to do things straight people do, name it I’ve done it… siguro ma convince ang ibang tao na straight ako, kasabay nun ang pag convince din sa sarili ko na hindi ako ganun. Pero I was 3rd year college then when I met Francis, Freshman. He was maputi, long hair, chinito, matangkad, gwapo. (This is it!)

I began to notice him nung ang mga girl classmates ko kinikilig pag dumadaan siya sa classroom. Fate as you may call it, since member ako ng Student Government, I was asked to spearhead all the Engineering freshmen for an activity for the Sportsfest, and yes kasama siya dun. Everytime may practice sila I was there to arrange for the transportation and the food. Ako din ang taga check ng attendance nila aat dahil diyan I have to publish my number for any notification kung hindi makakapunta sa practice. Nagtagal ang practice ng mga 1 buwan, dahil na rin sa schedule ko ay hindi ako laging nakakapunta sa mga practices nila.

One night, nag text siya na hindi na daw kasing saya ang practice kasi wala ako. Migs, prior to that incident, hindi kami nag-uusap, we we’re not even introduced to each other,at wala din kaming common friends. Simula nun, we’ve been texting na, though more on about sa practices at sa school related activities. Nothing personal.

Last practice nila bago ang performance the next day, around 10p na kami umuwi, habang naka-upo ako sa pedicab naghihintay ng ibang pasahero going inside our subdivision, out of nowhere naisip kong magtxt sa cellphone ko, sabi ko “God, kung siya man ang binigay mo sa akin give me a sign, gusto ko tumawag siya pag dating ko sa bahay.” tinago ko lang sa Draft ng cellphone. Suntok sa buwan ang text na yun, hindi nga kami nag uusap ng personal, at hindi ako sigurado kung ano siya… pati sarili ko hindi din ako sigurado kung ano.

Papasok ako ng bahay, tumunog yung phone, uso pa drop call nun, nagtanong kung naka-uwi na ako. After ilang tanong at sagot, humirit siya ng “Pwede mag apply?” At first, I thought application for the org, so I replied hindi pa pwede kasi 1st year pa lang siya… sabi niya mag a-apply daw siyang bestfriend ko. Sabi ko okey, pero na weirduhan ako sa sitwasyon, at that time nalimutan ko ang sign na hiningi ko.

The next day sabay kami na nuod ng game, nag lunch, umuwi ng sabay. Naging ganun ang set-up namin for several months, minsan sinasamahan ko siya sa ibang school para manligaw sa classmate niya nung high school. Naging okey ang takbo ng sitwasyon namin, naging automatic na sa mga professor ko na pag nawawala ako, sa kanya ako hinahanap. Until one day, tinanong niya ko kung pwede daw more than friends na kami, nalaman kong tumigil na siya sa panliligaw sa girl sa kabilang school.

Pumayag ako, pero hindi ko alam kung tama nga yung ginawa ko. Dumaan ang ilang araw na masaya kaming pareho, we agreed not to have sex yet, because we need to prove kung LUST ba o LOVE ang nararamdaman namin, we agreed to go to church every Wednesday after school for novena, simba every Sunday at every lunch break sa school… Sabi namin pambawi kay Lord.. Lahat ng ginagawa namin naka plano, wala kaming sinabihang friends for fear na we’re both known sa school at baka ma kick-out kami. We prioritized our studies for fear na if ever malaman ng family namin na kami na, hindi pwedeng gawing dahilan na pinabayaan namin ang school namin. Para walang maisumbat. From then on, naging confident ako sa sitwasyon namin, I introduced him sa family as a “friend” and gusto naman siya ng family ko. Ganun din ako sa family niya.

This coming September 12, we will be celebrating our 80th month as a couple. At some point your blog has been and is still an inspiration for the both of us.. nahawa na din siya kakabasa ng blog mo dahil sa akin. Through your blog, from the stories shared by other readers and your advice that comes after, we realized that what we have right now is something that not most PLU have and that we have to take care and appreciate it. Dahil nga never namin na experience magka ex-boyfriend, kung paano makipag eye ball o makipag date sa ibang tao… through your blog we get to learn something, na hindi na dapat umabot sa kailangan naming maranasan yun para ma realize ang importance ng isa’t isa.

Gusto ko lang magpasalamat sa’yo at sa iyong blog. Hindi ko man kayang i-express siya sa paraang karapat-dapat, gusto kong malaman mo na parte ng buhay namin ang blog mo… and we all know that any relationship will never be better without the help of friends, family and the things that inspire and teach you… at isa ka dun.

Thank you.

Siopao & Bunich

Gusto kong pasalamatan ang lahat na nag comment sa sulat naming ito, sa natuwa, sa nagduda, sa nag-alinlangan at sa naniwala na posible at nangyayari. Heto kami. Ngayon, 85 months na kami (7 years and 1 month), hindi man naging madali pero dahil sa inyo at dahil sa pareho kami ng gusto, ang mahalin ang isa't isa, naging mahaba ang taon ng pagsasama. Maraming Salamat.

~ otsenta y singko

Love is the condition in which the happiness of another person is essential to your own. ~Robert Heinlein

is the highest uniform number retired in all of baseball.

is the IQ and nickname of Aaron in Alien 3

is the ISBN Group Identifier for books published in Brazil.

is the product of two prime numbers (5 and 17), and is therefore a biprime.

is an octahedral number, a centered triangular number, a centered square number, a decagonal number, and a Smith number.

is the number of episodes of the television serial Batman: the Animated Series (1992–1995)

is a common caliber for cannons (mm).

is a major Interstate Highway in the southeastern United States.

is LXXXV.

is MONTHSARY

is LOVE

~ si J.E. at ang kanyang salita

There is something about a closet that makes a skeleton terribly careless.

"Nag-away kami ng girlfriend ko, nakalimutan ko kasi monthsary pala namin kahapon!"

*****

"Trip ko yung guy sa kabilang table, tanong mo nga kung anong name niya?

Naalala niyo pa si J.E.? Bago pa siya umalis papuntang L.A., hinatak namin siya papuntang Malate (actually hindi niya first time dun, ibang entry ang first Malate experience niya).

Ang unang statement sa taas sinabi niya habang nasa cab pa lang kami. Ang sumunod na statement sinabi niya nung lasing na. Ooops! Saya di ba?

~ Anino

"Bakla!"

Nakakapanlambot pag naririnig ko yung salita na yun, hindi ko kayang i-explain ang pawis na namumuo sa nuo ko pag may naririnig akong nagsasabi ng salitang yan kahit ni minsan hindi patungkol sa akin.

Sa oras na yun, naisip ko baka may invisible rainbow flag sa likod ko at nakikita yun ng ibang tao, isang pagkakilala na isa akong membro ng "Care Bears" na nagpapa-slide sa Rainbow Bright.

Hindi ko pa alam kung ano ako nung mga oras na yun, ang alam ko iba ako.

Normal pero iba.

Grade 4 ako nun ng minsan habang nakahiga sa sofa katabi si Mama, bigla niya na lan tinanong:

"Bakla ka ba?"

"Hindi po"

Sa panahong iyon, yun ang naging sagot ko, hindi dahil sa nagsisinungaling ako, kung hindi dahil yun ang alam ko sa sarili ko ng mga oras na yun. Pero hindi nawala sa akin na baka nga... baka nga mali ang sagot ko, the fact na nagtanong ang nanay ko. Siguro may nakita din siyang makulay na pak-pak sa likod ko.

Kadalasan sa mga reunion, harapang tinatanong ng mga kamag-anak ko andg tatay ko, mismo sa harap ko, bakit ako malamya kumilos. Bakit hindi ako nakikipaglaro sa mga lalaki kong pinsan. Naging problema nila yun sa mahabang panahon.

Nahiya ako sa mga kamag-anak ko, hindi dahil sa kung ano pa man, kung hindi sa ugali nila ng kawalan ng respeto sa tatay ko. Nawalan ako ng ganang ituring silang kamag-anak. Dugo lang ang pareho sa amin. Hindi ugali. Nainis ako.

Pero na isip ko, siguro may nakita din silang pink na aninong, sund ng sunod sa akin.

High School ako nung naisip ko bakit hindi ako nagkakagusto sa babae, kahit sa lalaki hindi din. Minsan naisipan kong magsinungaling na lang bawat tanong nila kung sino ang gusto ko sa klase. Sa taranta, nagawa kong banggitin ang pangalan ng isa naming kaklasw. Huli na nang ma-realize ko, hindi pala siya maganda. Natukso ako ng sobra. Napagtawanan pa.

Hindi ko pa man lubos na tanggap ang aking sarili, lipunan na mismo ang nag desisyon para sa akin. Hindi pa man buo sa aking kaisipan kung ano ang tunay kong pagkatao, sinulatan na nila ako sa nuo. Hindi pa man ganap kong nabubusisi ang laman ng puso ko, sila na mismo ang nag-abot ng sagot dito.

Wala nang choice. Napasubo na. Yun at yun din naman iispin nila.

Naging madali para sa akin ang pagtanggap sa sarili, dahil na rin siguro nauna na ang tao... Nag advance party na, wala pa nga!

Nawalan ako ng choice. Tinanggap ko ng buong puso at pink na buto.

Pero , kahit isang pirasong butil ng kung ano ako ay ni minsan hindi ko pinagsisihan. Masaya ang naging buhay ko. Kontento ako. Minsan nga iniisip ko, kung bibigyan ako ng pagkakataong mamili, ito pa rin ang pipiliin ko. Dahil sumaya ako.

Naging mabait ang mundo para sa akin. Kaya ginagawa kong maging mabuting tao din. Para patas. Quits lang.

Photo Source here.

~Bliss

I am Blessed. Really.

To siopao, things happened so quick... we're turning 7 years na... (Don't be scared with the 7 year ITCH... I'll scratch it for you, don't worry!)

For US: