Minsan Ako'y Naging Orange

Nasa isang sulok ng KrispyKreme... infront of me is a donut, an empty ash tray and a half full Mocha Frappe, it's weekend here in Jeddah, hindi dahil sa walang internet sa bahay, kundi kailangan ko namn ng ibang lugar for a change, pero dating gawi... Internet pa din. Twitter, facebook, BBM at Flipboard. Saya noh, ibang-iba sa what used to be my weekend when I was in Pinas.

Bago pa mauwi sa ma emoayunal na blog post to, sisimulan ko na lang i kwento ang nagpapawis sa akin ng hindi sadya nung last week.

A twitter friend of mine asked me over DM na may officemate siya na kapareho ng last name ko, and he's asking if we are in anyway related. At the back of my mind, aware na ko that my brother (youngest) and this twitter friend are officemates. As usual, patay malisya si watashi.

"Oh really? I don't know him, maybe a distant relative or baka talaga magka last name lang kami."

Since mahadera si twitter friend, at the same time pala, he was texting my brother asking the same question.

Few minutes later another DM was received from twitter friend.

"Chusera ka,sabi niya kuya ka daw niya..."

Lagot.

I replied.

"Ahaha, no way out na ko... Hush hush na lang ha, he's not aware of my orientation... Or so I think..."

"No worries"

The next day, nag DM ulit si twitter friend. (O di ba, di naman siya masyadong 'kancern' sa ganap ng buhay ko)

"Anong di alam? Alam kaya ng kapatid mo..."

Dito na ko nagsimulang maging orange, alam mo yung nangyayari sa balat ng orange pag pinipiga, yung may lumalabas na liquid sa pores ng orange, ganyan ang nagyayari sa ulo ko, nagsisimula na akong pawisan.. I tried to probe more...

"Shet ka, sinabi mo no?"

"No, eto sabi niya sakin... 'Why are you asking about my brother, type mo siya no? Pero di na siya pwede, may boyfriend na yun!"

Patay.

After reading the DM, para akong na comatose, hindi ako gumalaw at hindi ako naka-kibo. Kulang na lang sabitan ako ng orchids kasi nagmumukha na akong patay na puno.

After, outing myself to my cousin here in Jeddah, here comes my brother outing me to his friends.

Should I be happy? Or worry some more?

Whatever it is, I love my brother even more now.

Tadhana nga naman...

Effortless. Haha!

~ Anyare?

Medyo matagal na din ako di nakapag blog. Dahil a) wala akong maisulat b) wala akong ganang sumulat c)busy ako.
Well, ang totoo, wala akong inspirasyon. Dati rati, habang nagsusulat ako may nakikigulo, nakiki-siksik, nagpupumilit matulog na. Haha.

Ngayon, wala, walang nang eestorbo. Nakaka miss.

O ayan tama na muna yan, baka ma iyak ako, ma basa pa tong papel. Papel? Maka-luma? Haha

Uy, may kwento ako,makinig kayo... Ay mali, basahin niyo.. Hahaha. Sa mga gusto ng Braille version, sorry sa susunod na, gagawan ko ng paraan.

Eto na ang kwento, few days ago (umi-english?) some School na itago na lang natin sa pangalang Don Bosco sa bandang Makati, sent me an email, asking if I am available for part-time, teaching Calculus and Physics daw ang available.

Unang pumasok sa isip ko: "Sure kayo? Ako?"
Though di na bago sakin ang pagtuturo since both my parents are teachers, even yung mga tita ko dean, head ng CHED, kung susumahin (root word:suso --ewww) siguro 70% ng mga kamag-anak ko teacher, idagdag mo pa diyan na since teacher ang mga magulang ko, automatic yun na ang ninang ko sa binyag at sa kumpil ay mga teacher din. Janitor na lang ang kulang, pwede na kaming magtayo ng "Mababang Paaralan ng Kabading" (mababa lang ang paaralan, kasi walang second floor)

I declined the offer, maliban sa andito ako sa lugar na kung saan ironic ang lahat ng bagay (mura ang pabango pero mababaho sila, mura ang shades pero wala namang gumagala sa umaga sa sobrang tindi ng sikat ng araw, maraming magagandang branded clothes store para sa mga babae, pero naka itim naman silang abaya pag lumalabas) a.k.a. Saudi. Another reason bakit di ko tinanggap, maliban sa hindi ako single,hindi ako pumapatol sa mga batang estudyante. (at may pag a-assume ako na magka relasyon talaga sa eSTUPIDent). Hahaha

(Infairness, nakaka pagod mag blog sa ipad, masakit sa finger, wait ending na.)

Sabi nga ni mama, ang pagiging teacher lang ang profession na hindi na didissolve at laging may hiring. I don't mind being a teacher, notto mention ito ang bumuhay sa amin, maliban sa pag titinda ni muder ng tocino, longganisa, at bondpaper. (joke lang yung pagiging vendor, huwag masyadong matuwa), siguro nga hindi pa talaga ito ang calling ko.

Ayoko naman gawin ang isang bagay na hindi buo at preparado ang pagkatao ko, lalo na sa uri ng propesyong ito, kailangan hindi lang ang matinding didikasyon, kundi mahabang t*te... Ay mali pasensiya pala (sorry, tigang lang, kao kaya dito tapos jowa niyo andun) Haha.

Don't worry pag ready na ko, i'll let you know, try niyo mag sit-in sa klase ko.

For now, eto munang mga blue print at mga constru ang pag-tutuunan ng pansin.

Clas dismissed.

~ ayaw na

"Friend, may sasabihin ako... Nahihirapan na ako sa sitwasyon namin. Parang ayoko na"

"Paanong nahihirapan? Nag-away ba kayo?"

"Walang ganun, nagising na lang ako na biglang ayoko na sa relasyon"

"Gagu, ano akala mo sa relasyon mo Party Pilipinas, isang araw na realize mo hindi pala maganda. Sa una lang. So lipat ng channel ka?"

"Eh kasi, alam mo yun"

"Hindi ko alam, the last time I checked hindi ako si Manang Bola at hindi Kim Atienza ang tunay kong pangalan."

"Seryoso ako ano ba... Pagod na ko sa set up e"

"Ah, so pagod ka na sa seryosong sitwasyon, gusto mo aurahan ulit. Tawagan mo nga ang SWS?"

"Bakit?"

"Magpa-survey ka sa lahat ng bakla sa Pilipinas, kung ilan sa kanila ang may gusto sa kung anong meron ka ngayon? Yung iba oh, halos sa Quiapo na nakatira sa pagdadasal na makahanap lang ng matinong taong maging Jowa"

"Alam ko naman yun, pero ano naman magagawa ko kung hindi na ako masaya di ba?"

"Hindi masaya, o may ibang saya lang na gusto?"

"Siguro."

"Ano namn sasabihin mo sa kanya bat ayaw mo na?"

"Na fall out of love na ako. Ganyan."

"Sira, bobo lang ang nagbibigay ng ganyang rason sa break up. Alam mong hindi yan totoo at indi nangyayari yan. Hindi nawawala sa tao ang pagmamahal sa isang tao, minsan nasasanay lang ang puso na minamahal siya. Kaya niya naiisip na wala na siyang nararamdaman, pero ang totoo meron yun."

"Ano nga gagawin ko?"

"Ganito lang yun, pag malaki na ang halaman at nagsimula ng mamulaklak, akala mo ok na siya. Titigil ka ng diligan siya. Mamalayan mo na lang unti-unti na siyang namamatay. Ganyan din ang pag-ibig, habang tumatagal kailangan mong paghusayan. Hindi nawawala ang pag-ibig, nakakasanayan na lang, pero pag nawala yan diyan mo mare-realiza na after all, hindi pala nagbago ang nararamdaman."

"Andami mo namang sinabi, dinamay mo pa ang buong garden. Well tama ka nga naman, ayoko namng umabot na baka magsisi sa huli"

"The fact lang na bothered ka sa nararamdaman mo, LOVE yan"

"O sige, salamat. Alis na ko"

"San ka na naman?"

"Susunduin siya, umuulan e... Alang payong yun"

"Kitams. Fall out of love, mukha mo!"



Ang aral ng kwento: Matalak ako sa kaibigan. Matalinhaga na parang si Cristy Fermin. Kthanksbye!

~ this is why i love you

The best part of a relationship, is getting to call the person, or lay down next to them, and tell them all the crazy things that happened to you all day long. In the end that’s what it’s about. It’s not about sex, it’s not about the money they give you, it’s not about how good looking they are, it’s about them listening to you talk for hours and hours and hours, about stupid shit that doesn’t matter.

~ Unang Eksena

May 14, 2011

Kabado akong sumakay ng Saudi Airlines, di dahil sa may sasalihan akong contest kundi sa kung anu-ano ang naiisip kong pwedeng mangyari, maliban sa excitement iniisip ko paanu kung bumagsak ang eroplano, edi di na kami magkikita ni Siopao? Ako na ang positibo ang pananaw sa buhay. Haha!

Sa dami ng pasaherong Pinoy pauwi, ako tong walang katabi, inamoy ko tuloy ang sarili ko kung dahil baka nahawa ako sa amoy ng mga Arabo. Haha.

Yun ang pinaka-matagal na 9 hour flight ng buhay ko. Sa wakas, makikita ko na ulit ang Siopao.

Ang usapan namin, hihintayin ko siya sa Arrival dun sa mga may letra ako tatayo... Pagdating ko ng arrival, wala na ang mga letrang A-Z. Goodluck.

After few minutes, may naaninag akong bortang naka sando... Hmmm. Nagulat ako, si Siopao na pala, at deadmang nag hug. Ako ang nahiya. Ako na ang conservative. Ako na ang Immaculada.

"Parang di ka na excite?"

"Eh kasi, naka sando ka? At andaming nakatingin"

"Hmp Issue ang sando ko?"

"Oo kasi kulay yellow!" Pero ang totoo, na excite ako sa braso niya. (Nalibugan agad? Hahaha)

*** Alam niyo na ang sumunod na eksena pagdating sa bahay***

(Insert Katy Perry to the tune of Fireworks)

Happy New Year!

LOL

~ Para Kay Siopao

Para sa'yo ang mensaheng ito. (OFW na OFW ang dating, parang voice tape..Hehehe) Pakinggan hanggang sa dulo para hindi malasin.

Happy 8 years and 1 month (Mali ang pagkasabi ko sa recording.. pacenxa!) at Happy Valentines na din.

Check this out on Chirbit

~ Walo. Eight. Ocho

Kahit andito ako sa Saudi, hindi ko pinalampas ang pagkakataong bigyan ng kakaibang surprise si Siopao sa special na araw sa aming buhay.

8 years na kami!!

(clap! clap! clap!)

At dahil malayo ako, dito ko na ginamit ang charm ko... hahaha! inalila ko ng slight ang mga kaibigan ko, yung iba medyo mahal ang talent fee, pero dahil kaibigan nila ako hindi na sila naka-tanggi.

I first approached my friend Myk na hanapan ako ng flower shop na bukas hanggang gabi para magpa-deliver ng flowers sa office ni Siopao. Ang ending, nag volunteer na siya na ang maghahatid ng mga bulaklak. Hindi na ako nagpakipot pa, at tinodo ang request.

From Valenzuela, pumunta ng Dangwa at dumeretso sa McKinley, dala ang paso ng bulaklak. Yes, may paso, kulang na lang picture frame, diretso na ng Loyola. Hahaha!

Dumating si Myk sa office niya bandang 8:30 ng gabi. Habang tinatawag ng guard si Siopao, tinawagan na ako ni Myk para diretso ko ng maka-usap at ma bati.

Yes, IDD ito, ang yaman ni Myk, nagtatapon ng airtime minutes. LOL

Si Siopao naman, tawa lang ng tawa sa phone, at parang nahihiya pang may isang paso siya ng bulaklak. Hahaha!

Sumunod kong ginamabala si Jepoy, kailangan ko ng may pumunta sa Yellow Cab para mag maka-awa na gawan ako ng pizza na hugis puso. Buti na lang at maaga ang labas ni Jepoy sa office, at dahil I sound hopeless na, willing naman si Jepoy mag participate sa kabaliwan ko. Hahaha.

Naka set, alas-11 ng gabi i de-deliver sa office ang pizza. Kuwento ni Siopao, that same guard na tumawag sa kanya about sa flowers, siya din ang lumapit ulit para sabihing may pizza delivery. Ramdam kong tuwang-tuwa si Siopao. Installment basis ang surprise ko for him. Mas natuwa siya nung nakitang hugis heart ang pizza.

Sa 8 taon naming magkasama, first time ko siyang binigyan ng bulaklak, at first time ko ding i-surprise siya sa office na hindi ako nabubuko.

Na realize ko, ma-iksi pa ang walong taon na kasama ko siya, madami pa akong hindi nagagawa para sa kanya. Gusto ko pa siyang bigyan ng fireworks na kami lang nanunuod. Gusto ko siyang batiin ng Happy Birthday sa pamamagitan ng Billboard sa EDSA, O di kaya isang buong page sa diyaryo.

Hindi pa akong nagsasawang pasayahin siya at makitang masaya, naniningkit ang mata, at pumalakpak.

Sa aking Siopao, makaka-asa kang hindi natatapos sa bulaklak at sa hugis puso na pizza ang lahat. Kulang ang mga bilang ng Pepperoni sa pizza sa mga bagay na nais kong gawin kasama ka. Hindi tulad ng paso, hindi kailanman mababasag ang pangako kong aalagaan kita at mamahalin habambuhay, sampu ng iyong pamilya (yes, sampu lang sa pamilya ang kaya ko. LOL)

Salamat sa 8 taong na pag-iintindi, pag-aalaga at pag-papasaya sa puso ko. Sa pagmamahal mo na hindi lamang napunta sa akin kundi pati sa mga kaibigan ko at sa pamilya ko. Sapat na yun para mahalin kita higit pa sa letrang pwedeng i-accommodate ng blog na 'to.

Sa iyo ang aking pagbati at ang aking puso.

Nagmamahal, Charo. (LOL)

Ayan, nag sesebo na ang post na 'to dahil sa sobrang cheesy ko na. Enough na.

Ay wait, binati pala ako ni Remington. Salamat. manuod kayo ng Pelikula niyang ZOMBADINGS: Patayin sa shokot si Remington. (hanapin sa Youtube ang Movie Trailer)

KTHNXBYE!

~ Ninety Four

Across the oceans and over the skies,

My love for you, here in my heart lies;

I know it's true, come see it in my eyes,

You and I forever, NO goodbyes.

HAPPY 94 MONTHS!

Long.. Long.. Distance Love Affair

Officially, 6 months na kaming magkalayo ni Siopao, at ang laging tanong sa akin:

"Kayo pa din ba?"

"Paanu yan malayo kayo? Baka mauwi yan sa hiwalayan."

"Hala ka, may iba na yun sa Pinas, di kaya?"

O di ba, napaka positive ng mga pananaw nila sa buhay. Napaka encouraging, daig pa si Coney Reyes sa positivitism. Habang ako, kung maka kapit na lang sa relasyon, daig ko pa ang kumakapit sa Marikina Bus Line mula Makati hanggang Cubao.

I was never alarmed or threatened with the distance. Maybe because I don't see it as a problem. Maybe because I know that my love for Siopao is much bigger than any distance one can ever measure.

Bago pa ako umalis ng Pilipinas, alam kong magiging mahirap, pero hindi ko inisip na ikasisira or maging dahilan ng paghihiwalay. Mas concern pa ako sa kulay ng maletang dadalhin ko at kung ilang sapatos ang dadalhin ko sa disyerto. I know maaga pa para mag bitaw ng mga salita, pero parang katandaan lang din yan, dapat by now nakikita mo na ang mga 7 signs of skin aging, I mean signs kung pabagsak na ang realsyon.

Dahil siguro higit pa sa assurance ang nakukuha ko kaya hindi ako nagpatalo sa sabi ng marami, that LONG DISTANCE RELATIONSHIP DO NOT WORK.

This phrase on caps, is a challenge. We will prove them wrong, and wait, the last time I checked, LOCAL RELATIONSHIPS DO NOT WORK EITHER.

Quits lang.

P.S. Kung hinahanap niyo si Sheena Easton sa blog post na 'to dahil sa title. Waley! Kthnxbye! LOL

~ Ano na?! 6 months ka na.

"Ano na nangyari sa'yo? How's 6 months so far?" tanong sa akin ng kaibigan ko sa telepono habang ako naman ay nag gugupit ng kuko. (kailangan i-describe ang ginagawa para more more ang pagka makatotohanan ng kwento.)

Bigla kong naalala, buti pa siya naalala niyang 6 months na ako dito sa Jeddah. Ako, tinigil ko na ang pag bilang ng araw, mas lalong tumatagal ang araw pag sinasamahan mo ng bilang.

"Okay naman... nasanay na din ako na walang pork at walang beer, walang sine, buti na lang may Starbucks, fridays, Chilis, Burger King, Dunkin donuts, Krispy Kreme at Jollibee, at least nararamdaman kong nasa mundo pa din ako. Actually, mas gusto ko na dito. Kulang lang talaga friends."

"Paanong walang friends?"

"Di gets? Gusto mo sign language ko? O Braille para challenging? Walang kakilala, walang ka kwentuhan. Walang kasama mag mahjong...Hahaha!"

"Mag-ingat ka diyan ha, balita ko bawal bading diyan?"

"Chusko, e kasing dami ng langgam sa garapon ng asukal ang bilang ng bading dito. Pina deport nga lang ang mga nagbibistida. Hehehe!"

"Kamusta sex life?"

"Ay biglang ganyan ang shift ng question? Para mo na ding tinanong sa akin, kung umulan na ba dito sa Saudi. Pag-uwi ko nga sa Pilipinas, mag-nenegosyo na lang ako ng ALSA Gulaman, nata de Coco at Pearl Shakes!'

"E ang love life, kamusta?"

"Alam kong pupunta din tayo sa tanungan na 'to. Okay naman, medyo mahirap sa umpisa, pero salamat sa twitter, sa skype at sa facebook....nakakatipid ako pang IDD. Salamat sa kanya, mabait at matiisin. Gusto ko na nga siya ipalit sa rebulto ni Rizal sa Luneta"

"Gusto ko nga diyan mag-work kaso baka ma-rape ako."

"Kung maka pag dahilan ka naman, as if ka pa na di mo din hilig yang 'habulang gahasa.' Dito, wala na medyong gahasaan, siguro sa mga province, pero dito kasi sa city, wala masyado. Marami lang mga batang, nagtatapon ng papel na may mobile number."

"Ay may ganyan?"

"Na sense ko sa 'rising and falling of intonation' mo ang galak, tuwa, at kasiyahan!"

"Gaga, nagulat lang ako!"

"Aminin na excite ka! Punta ka kasi dito nang may kasama akong gumala. Mahirap gumala pag walang kasama, baka hatakin na lang ako bigla sa daan."

"Ay may ganyan?"

"Pwede ka naman tumanggi... pero pag inabutan ka na ng Blackberry, dun ka na mag dalawang-isip."

"Wahahaha... ang saya diyan."

"Sabi ko sa'yo e. O siya, tama na 'to. mahal na 'to"

"Kuripot ka talaga"

"Mana lang sa'yo Bye!"

Pagkababa ng telepono, kinuha ko ang isang folder na puno ng papel. Mga sulat ko sa araw-araw, kung paano ko pinalilipas ang araw ko. Kasi darating ang araw, babalikan ko 'tong experience na 'to at sasabihin ko sa sarili ko "TOTOO PALA ANG HOMESICK."

(Insert Flor Contemplacion Movie theme song here)

~ Letter to Migs

This letter was sent to Migs of Manila Gay Guy last September 4, 2009. Nakita ko ulit sa e-mail ko and i realized hindi ko na publish to dito sa blog ko. medyo mahaba kaya kay Migs ko na lang pinadala at hindi kay Charo Santos, baka magwala na lang bigla. (Pag pacensiyahan na ang grammar slips, hindi ako English Major. Excuses)

Hi Migs,

First, I would like to greet your MGG Blog a Happy 3rd Anniversary. Your blog makes my monotonous work day exciting. I used to work in a call center in Makati when I discovered your blog, from then on I was addicted and always excited to check it everyday. Hanggang ngayon pwede ko nang sabihing parte na siya ng daily routine ko. :p

I was born and raised in Bacolod City, after graduation I went here to review for the Board Exams (ECE Board), needless to say, hindi pa kasing open ng Manila ang Bacolod as far as same sex relationship is concern kaya nakakagulat when I first got here. Bata pa lang ako, since my mom is a teacher, I was raised to be masunurin at masipag mag-aral, in short NERD. I was a consistent honor student then, pero LONER, I never experienced the typical Barkada nung high school. Everytime may gusto ako, since I don't have anyone to share it with, I'm making a note addressed to GOD and keep it in a box, wala pa kasing cellphone nun. It was always been my prayer to have someone I can call my own, not necessarily a lover... Bestfriend ok na. Together with that prayer, I completed the simbang gabi... novena mass at kung anu-ano pa. I am not religious but I always have my time for prayer. Siguro nasanay na din na siya lagi kausap ko dahil nga hindi ako mahilig makipag friends before. (Hindi na ngayon..lol) Alam ko ever since that there's something different about me compared to my male classmates. Until college, hindi ko alam kung ano talaga ako, I tried to do things straight people do, name it I've done it... siguro ma convince ang ibang tao na straight ako, kasabay nun ang pag convince din sa sarili ko na hindi ako ganun. Pero I was 3rd year college then when I met Francis, Freshman. He was maputi, long hair, chinito, matangkad, gwapo. (This is it!)

I began to noticed him nung ang mga girl classmates ko kinikilig pag dumadaan siya sa classroom. Fate as you may call it, since member ako ng Student Government, I was asked to spearhead all the Engineering freshmen for an activity for the Sportsfest, and yes kasama siya dun. Everytime may practice sila I was there to arrange for the transportation and the food. Ako din ang taga check ng attendance nila aat dahil diyan I have to publish my number for any notification kung hindi makakapunta sa practice. Nagtagal ang practice ng mga 1buwan, dahil na rin sa schedule ko ay hindi ako laging nakakapunta sa mga practices nila.

One night, nag text siya na hindi na daw kasing saya ang practice kasi wala ako. Migs, prior to that incident, hindi kami nag-uusap, we we're not even introduced to each other,at wala din kaming common friends. Simula nun, we've been texting na, though more on about sa practices at sa school related activities. Nothing personal.

Last practice nila bago ang performance the next day, around 10p na kami umuwi, habang naka-upo ako sa pedicab naghihintay ng ibang pasahero going inside our subdivision, out of nowhere naisip kong magtxt sa cellphone ko, sabi ko "God, kung siya man ang binigay mo sa akin give me a sign, gusto ko tumawag siya pag dating ko sa bahay." tinago ko lang sa Draft ng cellphone. Suntok sa buwan ang text na yun, hindi nga kami nag uusap ng personal, at hindi ako sigurado kung ano siya... pati sarili ko hindi din ako sigurado kung ano.

Papasok ako ng bahay, tumunog yung phone, uso pa drop call nun, nagtanong kung naka-uwi na ako. After ilang tanong at sagot, humirit siya ng "Pwede mag apply?" At first, I thought application for the org, so I replied hindi pa pwede kasi 1st year pa lang siya... sabi niya mag a-apply daw siyang bestfriend ko. Sabi ko okey, pero na weirduhan ako sa sitwasyon, at that time nalimutan ko ang sign na hiningi ko.

The next day sabay kami na nuod ng game, nag lunch, umuwi ng sabay. Naging ganun ang set-up namin for several months, minsan sinasamahan ko siya sa ibang school para manligaw sa classmate niya nung high school. Naging okey ang takbo ng sitwasyon namin, naging automatic na sa mga professor ko na pag nawawala ako, sa kanya ako hinahanap. Until one day, tinanong niya ko kung pwede daw more than friends na kami, nalaman kong tumigil na siya sa panliligaw sa girl sa kabilang school.

Pumayag ako, pero hindi ko alam kung tama nga yung ginawa ko. Dumaan ang ilang araw na masaya kaming pareho, we agreed not to have sex yet, because we need to prove kung LUST ba o LOVE ang nararamdaman namin, we agreed to go to church every Wednesday after school for novena, simba every Sunday at every lunch break sa school... Sabi namin pambawi kay Lord.. Lahat ng ginagawa namin naka plano, wala kaming sinabihang friends for fear na we're both known sa school at baka ma kick-out kami. We prioritized our studies for fear na if ever malaman ng family namin na kami na, hindi pwedeng gawing dahilan na pinabayaan namin ang school namin. Para walang maisumbat. From then on, naging confident ako sa sitwasyon namin, I introduced him sa family as a "friend" and gusto naman siya ng family ko. Ganun din ako sa family niya.

This coming August 12, we will be celebrating our 80th month as a couple. At some point your blog has been and is still an inspiration for the both of us.. nahawa na din siya kakabasa ng blog mo dahil sa akin. Through your blog, from the stories shared by other readers and your advice that comes after, we realized that what we have right now is something that not most PLU have and that we have to take care and appreciate it. Dahil nga never namin na experience magka ex-boyfriend, kung paano makipag eye ball o makipag date sa ibang tao... through your blog we get to learn something, na hindi na dapat umabot sa kailangan naming maranasan yun para ma realize ang importance ng isa't isa.

Gusto ko lang magpasalamat sa'yo at sa iyong blog. Hindi ko man kayang i-express siya sa paraang karapat-dapat, gusto kong malaman mo na parte ng buhay namin ang blog mo... and we all know that any relationship will never be better without the help of friends, family and the things that inspire and teach you... at isa ka dun.

Thank you.

Siopao&Bunwich

~ goodbye for now

Malamang habang binabasa niyo 'to nasa eroplano na ako nagtitinda ng yelo... ay hindi pala,nasa eroplano na ako papuntang Jeddah, sa hinaba-haba ng paghihintay ko, eto't tuloy na din sa wakas.

Ba't ba kasi ako na delay? Well, kagagawan ko din naman. Hingi ako ng hingi ng extension kay Lord na huwag muna ako paalisin. Ayan, pinagbigyan. Andaming dapat pagpa-alamanan. Gusto ko ding mag spend ng holy week sa Bacolod, given hindi uso ang holy week sa Jeddah. Nararapat lang na i-spend ko to kasama ang family ko.

Hindi din naman ako makakapayag na pupunta ako ng ibang bansa na hindi ko nakikita ang family ko. Kailangan ng emotional recharge, maka-hingi man lang ng huling payo sa magulang. Okay na sa akin yun.

Ano naman mangyayari kay siopao? Uhmm... mawawalan siya ng sauce this time. Hehehe! Well, matagal ng ready si siopao sa pag-alis ko, pero hindi kanina. Muntik ng dumating ang Maynilad para i-check kung may sira ba ang gripo namin dahil bumaha... luha lang pala galing sa kwarto namin.

I know pag babasahin niya to, tataas ang kilay nito. Hindi naman ganun ka drama ang naging eksena. Naluha lang ng mga 3 1/2 drops tapos nag simula na siyang mag impake ng gamit ko. Oo, siya ang nag empake, hinayaan ko na, siguro gusto mag MMK moment, yung nagtutupi ng damit habang umiiyak? Hehehe!

Gusto kong kunin ang pagkakataong ito, kahit hindi niyo ito ibibigay, na magpasalamat sa lahat ng nag "Wish me Luck" sa akin. Cliche man maituturing, pero para sa isang taong aalis, malaking bagay ito. Lalo na't pupunta siya sa lugar na maraming bawal. Hehehe!

Hanggang sa muli kong pag update ng blog. Naway may internet ang aking titirhan dun at para ma-update ko kayo sa bagong yugto ng buhay namin ni siopao.

Kung dati ang blog na 'to ang nagpatunay na may M2M relationship na tumatagal. This time, gusto naman naming patunayan na may 'Long Distance Relationship' M2M edition na nagtatagal din. (Parang MELASON lang! may chapter?!)

Nais ko sanang hingin ang inyong panalangin sa bagong hamon ng buhay naming dalawa. Diyos na ang bahala sa inyong mabubuting puso.

Naway ang mga single ay magka boyfriend na. Ang mga malilibog ay maging negative sa HIV test. At ang mga manloloko ay lapain ng aso now na!

Hanggang sa susunod.

Nagmamahal,

Charo

(Pati ba naman dito, e-eksena ka? Charo?)

~ Frenemies

Ironic nga naman ang buhay. Kung sino pa ang mga taong nag susumigaw na gusto ng seryosong relasyon, sila pa 'tong walang respeto sa relasyon ng iba.

May 2 akong kaibigan, pero mamaya baka i-declare ko na ding hindi. Gusto ko sila tawaging 'Frenemies' --- Friends and Enemies at the same time.

Frenemy Number 1: Close kami pero hindi ganun ka lalim ang pinagsamahan. Naisip ko nga naging visible lang kami sa isa't isa pag sa gimikan at lakaran. Hindi sa mga seryosong usapan tungkol sa buhay. Hindi kami pang Kabuhayang Swak-na-swak. Nawalan kami ng communication after niyang lumipat ng company. Tapos nitong mga nakaraang buwan lang, he started communicating, but surprisingly, hindi sa akin. Kay siopao.

For over a month now, he would randomly send text messages to siopao asking kung pwede siya pumunta sa bahay everytime na mag-isa lang si siopao at home. Minsan he would send flirt messages and eventually blurted out that he likes siopao. He would always remind siopao thru text not to mention anything about it sa akin. Ang hindi niya alam, ako din minsan ang nag-rereply sa mga kababawan niyang text.

Minsan naisip ko na ding i-confront siya, pero naisip ko, what for? Magiging utang na loob pa niya sa akin na ipinaalala ko sa kanya na nagmumukha na siyang 'cheap.' Matanda na siya, alam niya na sana ang mga ginagawa niya. Matapang akong tao, pero pinipili ko ang laban na gusto ko. Yung laban na patas, hindi yung sa umpisa pa lang alam kong panalo na ako. Sayang lang yan sa kuryente.

Frenemy Number 2: Naging kaibigan ko siya for more than a year. Super close kami na he would hang out sa apartment namin dati ni siopao. Minsan pinagluluto ko siya sa apartment niya pag nalulungkot siya, to a point na dinala namin siya sa Bacolod for a vacation. Pero surprisingly, dahil sa lakas ng insecurities niya sa katawan, hindi niya na ako pinansin after kami pumunta ng Bacolod. Dati pa he was so vocal that he likes siopao, na napatunayan niya naman nung minsan ay nag-away kami ni siopao, at bilang kaibigan tinext niya si siopao, na pwede daw siyang tumulong to look for a place if ever siopao would want to break up with me and leave our house. Ang sweet niya di ba? Bongga talaga siyang kaibigan, PLAN B na agad ang inisip. How thoughtful, How Goldilocks!

Eto na, recently lang, since siguro nabalitaan niyang pupunta akong Saudi. Sa tinagal-tagal ng panahong hindi siya nagparamdam, bigla na lang ang message kay siopao. Take note kay siopao nag message at hindi sa akin. Nagpapahanap ng apartment kasi may plano daw siyang lumipat. Wow tsong! Ang luma ng diskarte mo, kasi alam mong aalis ako at maiiwan si siopao mag-isa sa apartment. Kung makapag send ka naman ng fillers... sana dineretso mo na lang si siopao, na gusto mong ikaw ang pumalit sa akin sa apartment. Napaka 80's ng style, hindi nakakatuwa! Hindi makapag-hintay, sana pina-alis mo muna ako. G*go!

Sa 7 years naming magkasama ni siopao, ang mga ganitong bagay ay isa sa mga pinagkukunan namin ng saya. Talo ang mga comedy sitcom sa T.V. sa dulot nitong kakaibang 'laugh trip'. Pero what I am sad about is the fact that these people is thinking that the relationship that Siopao and I share are too shallow that they can penetrate it.

HINDI KAMI GAYA NG IBANG RELASYON.

At hindi ko kayang i-explain kong ano man ang meron kami kasi hindi niyo din maiintindihan.

Ang mas masakit pa ay ang katotohonang MINSAN SILA'Y NAGING KAIBIGAN at MINSAN SILA'Y NANGARAP DIN MAGKAROON NG MATINONG RELASYON.

Asa pa kayo!

Photo Source here.

~ paano na kaya?

Easter Sunday kahapon pero parang hindi buhay ang dugo ko after nabalitaan kong si Siopao ay sinugod sa MakatiMed kahapon.

Masakit daw ang tiyan.
Sabi ng doktor, 'Gastritis' daw.
Pagkatapos turukan ng gamot, pina-uwi na din siya.
Salamat naman.

Ngayon ko nararamdaman ang hirap kung may mga sitwasyong ganito. Wala akong ibang magawa, kundi maki-balita.

Naiinis ako na sa ganitong mga sitwasyon, na wala ako sa tabi niya. Na hindi ko nakikita kung ano ang tunay na kalagayan niya.

Sa napipinto kong pag-alis, ang mga ganitong sitwasyon ang hindi ko napag-handaan.

Paano kung may mangyari sa kanya habang ako ay nasa malayo? Sino ang magbabantay sa kanya? Sino ang mag-aalaga?

Sana walking distance lang ang Jeddah at ang Manila para mapuntahan ko siya agad.

Napapa-isip ako.

Tutuloy ba ako?!



Photo Source here.

~ walang preno... walang kwenta, wala lang

busy ako ngayon, pero di pwede hindi mag blog. uuwi ako ng bacolod, so malamang wala sa bukabularyo ko ang mag-internet dun, so walang blog update for the holy week. makikipag kita ako sa mga friends, frenemies (friend and enemy at the same time ) at maliligo sa lahat ng beach na pwedeng languyan. magpa-paalam sa pamilya bago tuluyang lisanin ang bansang pilipinas. alas-2 ang flight ko, pero tinatamad ako. kasi naman si siopao, pa-cute ng pa-cute, pina-pamukha na ma-mimiss ko talaga si mokong. haaay... nakaka lungkot na naman.

nag blog hopping ako, maraming bagong blogger, pero kokonti lang ang may utak, dumadami na kami (isasama ko na ang sarili ko para walang ma hurt). yung iba naki-uso lang, may mga bagong nagbibigay ng advice din, ayan sana dagsain ng sulat, minsan nakakatulong ang pag-hingi ng advice, depende sa tao kung makikinig. ako sa MMK ako magpapadala at least may 10,000 pang bayad. mukhang pera? hehehe!

nagpa-alam na ako sa trabahao, official member na ako ng unemployment rate ng pilipinas. naiyak ang karamihan sa kanila, pmaraming antuwa sa desisyon na ginawa, maraming nalungkot. masayang malaman na ganun sila ka-apektado sa iyong paglisan (insert cookie chua song here) mabuti man o masama, alam kong naging aprte ako ng buhay nila. aliw! pero masaya din pala. nakapag-pahinga ako. nakaka-twitter at nakaka nuod ng showtime... hahaha!

bumili si siopao ng saging, hindi pa luto, pinilit lang dumilaw. yan ang mahirap pag 'hinog sa pilit', maganda lang ang itsura pero patapon ang lasa. huwag pilitin ang ayaw, at huwag pilitin ang hindi pwede. ikaw din ang iiyak sa huli. (nag-rhyme)

lumindol daw kahapon, pero hindi ko naramdaman, andito lang naman ako sa makati. buti pa ang taga-kyusi nakaramdam. trending topic sa twitter at lahat ng tao nag post ng status message sa facebook ng "i am so scared, OMGEE!" siguro taga-poveda silang lahat. hindi na siguro ako ganun ka sensitive, pati lindol di na nagparamdam sa akin.

sa mga mahilig bumisita dito, tingnan niyo 49 followers na. ilang araw ko ng tinititigan yan di pa rin nagiging 50. sino kaya ang pang-fifty. promise ilalagay ko siya sa blog at padadalhan ko ng isang pakete ng cornick. ayain ang mga kaibigan para sumali. ugaliing bisitahin ang blog na ito. nakakagamot ng goiter. himasin alng ang screen.

hanggang sa susunod.

quiet muna ako.

wala lang.

Photo Source here.

~ sabi ng puso

Pagpasok ko sa kwarto, nadatnan ko si Siopao na nag-aayos ng cabinet. Walang imik. Alam kong fulfillment sa kanya ang mag-ayos sa kwarto. Umupo ako sa dulo ng kama habang pinapanuod siya. Mariin niyang tinutupi ang mga damit. Hinihiwalay ang damit na may kulay sa mga puti.

Alam kong napansin niya ko, pero hindi man lang tumango at tumingin sa akin.

"Uy, alis na ko sa next week."

"Kelan tayo mag start mag-impake"

"Hindi mo ba ko pipigilan?"

"Hindi!"

Umupo siya sa gilid ng kama. Blanko ang mukha.

"Hindi dahil boyfriend mo ko may karapatan na akong pigilan ka sa mga gusto mong mangyari sa buhay mo. Ang pinaka magagawa ko lang ay suportahan ka sa mga pangarap mo. Hindi ba, sa simula pa lang, alam natin pareho na ang relasyon na 'to ay hindi dapat maka-apekto sa mga gusto nating maabot sa buhay?"

"Ahhhh..."

"Tanggap ko, na bilang asawa mo, may mga panahong gaya nito. Alam ko para sa'yo 'to at alam kong gusto mong gawin to. Masaya ako kung alam kong masaya ka sa ginagawa mo at natutupad mo ang mga pangarap mo."

"Eehhhh..."

"Huwag kang mag-alala, may babalikan ka pa naman. Hindi naman ako mawawala. Buong buhay na kitang hinintay at pinag-dasal. Ano ba naman ang 2 taon. Ayos lang yan."

"Haaaahhhh"

"Bakit ka ba sigaw ng sigaw? Hindi ka na nakapag-salita diyan."

"Eh, nagpapa-pansin lang naman ako e... nag sermon ka na diyan bigla. At inupuan mo kaya ang kamay ko. Ang sakit kaya!"

"Hay naku... Kahit kelan ka talaga... kung kelan nasa 'Maalaala Mo Kaya' mode na ko. Panira ka ng drama!"

Bumalik siya sa pagtutupi ng gamit.

Alam ko ang gusto niyang iparating, ramdam ko na higit pa sa pagmamahal ang kaya niyang ibigay.

Tiningnan ko siya habang tutok sa ginagawa. Alam kong malungkot siya.

"I love you"

"I love you more!" sagot niya.

Photo Source here.

~ bente

20 Things about him:

1. He's sitting in front of the TV, what is on the screen?

- cartoons, anime, cartoons, anime

2. You're out to eat, what kind of dressing does he get on his salad?

- anything or no, he doesn't like dressings or condiments. he likes eating it as is.

3. What's one food he doesn't like?

- fish

4. You go out to eat and have a drink. What does he order?

- Blue Frog (Hahaha!)

5. Where did he go to college?

- La Salle Bacolod

6. What is his shoe size?

- 9 1/2

8. What is his favorite type of sandwich?

- lahat ata... he's a sandwich guy

9. What would this person eat every day if he could?

- tocino, siopao, burger

10. What is his favorite cereal?

- kahit ano

11. What would he never wear?

- skinny jeans

12. What is his favorite sports team?

- he's volleyball player; kaya BECKYball siguro

13. Hobby?

- sleeping

14. Who is his best friend?

- ria

15. What is something he does that you wish he wouldn't do?

- none, i love everything about him

16. What is his heritage?

- chinese/filipino

17. You bake him a cake for his birthday, what kind of cake?

- chocolate cake

18. Did he play sports in high school?

- volleyball... (paulit-ulit?)

19. What could he spend hours doing?

- Excel...Excel...Excel... (puro excel file)

20. What is one unique talent he has?

- everything about computer and online games

~ ang init ba?

Since summer na, at sobrang init na, malamang lahat sa inyo kating-kati na mag beach at mag suot ng pek-pek shorts. So let me take you to some Summer Destination from my hometown... Bacolod City, Negros Occidental.

►Jomabo presents a number of watersports and rides to entertain its visitors while under the sun like parasailing, trampoline, ocean kayak, aqua cycle, water wheel, island hopper and banana boat ride. What was unique about them is they have a solar powered cell that gives power supply to all its cottages, guesthouses, cabanas, bar/restaurant and its hotel.

Source: http://islandjomabo.com/

Photo Source

◄Carbin Reef is a white sand bar located off Sagay City and the island of Negros in the Visayas (the central islands of the archipelago). It's about a 1 hour drive from Bacolod City and is accessible via a "pumpboat" (a small local boat) from the port of Sagay. This beautiful island is in fact a Marine Sanctuary where aquatic life can recover. The rules are so strict on the use of waste and it is forbidden to take anything from the island.

Source: http://bacolodphilippines.blogspot.com

Photo Source.

►Punta Bulata Resort is known to have one of the finest and whitest beaches in Negros Island. Nestled 154 kilometers south of Bacolod City lies one of Negros Island’s best-kept secrets. Punta Bulata White Beach Resort and Spa is a tropical hidden paradise that truly reflects the laid back lifestyle of the opulent sugar barons of Negros Island. Enjoy one whole kilometer stretch of white sand beach in privacy and exclusivity as you spend quality time with your friends and family.

Source: http://www.puntabulata.com/

Photo Source.

◄The Mambukal Resort lies 1,200 feet or about 366 meters above sea level and serves as a gateway to the Mount Kanlaon Volcano. Mambukal is blessed with numerous beautiful natural resources. A huge mountain stream, fed by several water channels, flows down in a series of seven falls and flows through the center of the resort, feeding the swimming pools and boating lagoon.

Source: http://www.mambukalhaven.com/

Photo Source.

~ Oo, Ikaw!

From the deepest desires often come the deadliest hate. --- Socrates

Oo, Ikaw. Ikaw na masaya lang sa una, masaya lang sa mga araw na bago pa lang ang relasyon. Na pagdating ng time na nagkakaroon na ng misunderstanding, 'break up' lagi ang naiisip. Ikaw, na ang tanging rason ay 'madami pa namang mas okay diyan.' Pero kung marami ngang mas okay diyan, bakit marami pa ding single? Hindi ba dapat nakuha na din sila? Hindi mo naisip na ang problema parte ng relasyon. Ano'ng assurance mo na hindi yan magiging problema ulit sa susunod mong relasyon?Dapat naisip mo, na kahit saang relasyon ka dalhin, kung sa bawat problema, pakikipaghiwalay ang naiisip mong solusyon --- 'wag ka ng mag-boyfriend. Aksaya ka lang sa kuryente!

Oo, Ikaw. Ikaw na nagpapa-ibig at nang-iiwan kung kelan hulog na ang isa. Ikaw na mahilig lumandi, pagkatapos ay bigla mong hindi i-tetext o hindi na magpapakita sa kanya. Hindi mo na naisip na may masasaktan ka. Kung wala ka din namang seryosong balak sa kanya, 'wag mong bigyan ng dahilan para mahalin ka niya. Ginawa mong laro ang pag-ibig, at sinigurado mong hindi ikaw ang taya. Kung ganyan na din lang --- 'wag kang paasa. Sakit ka sa bangs!

Oo, Ikaw. Ikaw na kahit meron na, lumalandi pa sa iba. Hindi ito pa raffle, na '"the-more-entries-you-send, the-more-chances-of-winning." Nag commit ka na lang din sa isang relasyon, sana tinodo mo na. Hindi mo man lang naisip na ang nilalandi mo ay may karapatan din namang makakuha ng buong pagmamahal at hindi lamang kalahati na galing sa'yo. Ang pag-ibig hindi nakukuha ng tingi-tingi. Kung hindi mo kayang maging 'stick to one' --- magmahal ka ng tuta, walang limit. Hindi ka nakaka-tuwa!

Oo, Ikaw. Ikaw na kahit minsan ay wala ng matinong nagawa. Na sa araw-araw na lang na ginawa ng Diyos ay pasakit at pait ang dala mo sa lahat na tapat na nagmamahal.

Mahabag ka sana. Darating ang araw, iikot ang gulong ng buhay, mararamdaman mo din ang sakit na dinulot mo sa lahat na biktima mo. Luluha ka sa sobrang sakit pero hindi sapat ang luhang kayang ibigay ng mata. Aasa kang babalik ang minamahal mo pero tatanda kang naghihintay at hindi naka pag move-on sa buhay. Ipinapangako mong magiging tapat ka sa minamahal mo, pero magiging pipi ka para hindi mo masabi ang iyong nararamdaman habang harap-harapang bina-baboy ang pagkatao mo. Magiging 4 kayo sa buhay niya pero wala kang magagawa.

Babalik sa'yo lahat ng ginawa mo.

Matakot ka sa KARMA.

Photo Source here.

~ kwentong pambata

Dahil naging bata ako, eto ang kwento ko:

3 years old pa lang ako, memorize ko na ang "Angel Of God" at alam ko na kung ano ang mga buwan na 30 days lang. Madal-dal na ko bata pa lang. Ang pader ng bahay namin may tanim na kamatis. Iniiwan ako ng nanay ko sa gate tuwing umaga, tapos mauubos ko lahat ng kamatis kaka-kain hanggang dumating ako sa dulo ng pader. Kaya daw makinis ako, dahil sa kamatis. LOL

4 years old ako, nung nagsimula na akong mag-aral. Dahil ayoko sa teacher, naging visitor na lang ako. Malapit lang ang office ng tatay ko sa school, so sa tuwing nawawala ako sa classroom, sinusundo ako ng teacher ko sa office ng tatay ko. Minsan ko ding tinanong ang teacher ko kung bakit wala pa siyang asawa, at sinigaw sa buong klase na umihi si Ma'am sa C.R. Naging ninang ko siya sa kumpil.

5 years old ako,ng sinira ko ang laruan kong "remote control car." Sa labas ng bahay namin, may 65 steps pababa papuntang creek. Dahil hindi gumagana ang "toy car" hinulog ko sa hagdan, pagdating sa baba---- BASAG! Nagalit ang tatay ko dahil wala lang palang battery ang remote. Ang G.I. Joe at ang Hulk Hogan kong laruan na mas malaki pa sa akin ay nasa kwarto ko pa din.

6 years old ako, naging tambayan ko ang bubong ng bahay kubo sa tabi ng puno ng bayabas. Lagi akong umaakyat sa bayabas, para umupo dun sa bubong habang kumakain. Minsan, nakatulog ako, nahulog ako sa bubong ng kubo at natusok ang hita ko sa kawayan. Kinainlangan pa ng tatay kong gumamit ng"chain saw" para matanggal ang kawayan at dalhin ako sa ospital--- yes, nakatusok pa din ang kawayan. Nag-iwan siya ng malaking marka sa hita ko, hindi nadala sa 'katialis.' Minsan naisip kong palagyan ng tattoo, pero nakakahiya naman, kasi nasa hita.

7 years old ako nung naging pulitiko ang tatay ko, nakasanayan na namin na ang bahay namin ay hindi nawawalan ng taong nanghihingi ng abuloy, pagpapalibing at pagpapa-ospital. Meron din nangungutang ng pera o nakikipag-palit ng manok, gulay, bigas at agila.

8 years old ako ng nawili ako sa farm, may piggery, poultry, mga kambing at ang mortal kong kaaway ang mga 'turkey'. Minsan na-aliw ako sa itlog nilang malaki at parang polka dots, kaya ninakaw ko siya, bigla na lang ako sinunggaban ng 3 Pabo (turkey), nawalan ako ng malay at puro kalmot at tuka ang aking likod. Simula nun hindi na ako lumalapit dun, natutunan ko ng makuntento sa pagsakay sa kambing.

9 years old ako, naranasan kong maging 'pari' sa kindergarten fancy graduation. Ako ang nagsasabi ng "By the power vested in me, I now declare you Graduates of 1992." Naging ring bearer ng napakaraming kasal, escort sa napakaraming 'beauty contest' ng mga bagets. Ni minsan hindi ako ang kinoronahan.

10 years old ako ng nagsimulang mag collect ang nanay ko ng "Barbie," kakatapos lang maipanganak ang bunso kong kapatid at na realize niyang walang chance magka-anak ng babae. Dahil sa depression, bumili ng mga manika, binibihisan at ginagawan ng damit. Nainis ako sa mga manika, pinagpuputol ko an gmga ulo at tinatago sa ilalim ng sofa. Nahuli ako ng nanay ko, pinalo ako at pina-harap sa pader ng buong araw. (Kaya hindi lahat ng bading gusto ng manika... isaksak mo yan sa kokote mo!)

11 years old ako ng na-circumcised, buong akala ko ang 'circumcision' ay puputulin ang haba, yun pala babalatan lang. Tanga lang. Iyak ako ng iyak. May 1, 1994 yun, kasabay ng 'Labor Day', parang nag labor din ako. After 1 week, nanghuhuli na ako ng langgam sa labas ng bahay.

12 years old, grumaduate na ko ng Elementary. Excited na mag high-school at excited na din maging 13. Sa mga panahong ito, hindi pa din ako nagsusuot ng underwear. Pinilit lang ako ng tatay ko kasi daw binata na ako. Nawalan ako ng choice.

*******

Naalala ko ang lahat ng 'to habang tinitingnan ko ang mga luma kong litrato. Malayo na din ang narating ko. Ilang taon na din ang nalampasan ko. Salamat sa Diyos at okay pa din ako. Nakaka-tuwang isipin na hindi nasayang ang araw ng kabataan ko. Ang mga pangyayaring ganito ang nag-hubog sa akin para maging ako.

Ako ito.

Photo Source here.