~ Usapang Straight

"May estudyante akong andiyan pala sa Jeddah, kitain mo para may makaka-usap ka diyan" sabi ni Mama sa telepono.

"Ano ang number, para matawagan ko. Sana malapit lang"

"Okay na, binigay ko ang facebook mo."

"Ikaw na ang namamahagi ng mga impormasyon ko sa lahat!"

"Basta, kitain mo."

Ganyan si Muder, concern sa lahat ng tao sa mundo, di niya naiisip nakaka-abala siya. Marilou Diaz - Abala.

Mga two days after namin mag usap ni Muder, may friend request na ko.

Marvin, 24, mukhang straight. (safe!). Infurnace sa itsura, parang raffle stub lang, the more entries you send the more chances of winning. May itsura, pero hindi na enhance kasi straight nga. Nakakapag duda lang na ang common friend namin ay ang bestfriend kong si Yon (see story here)

Accept. Online.

"Meg" sabi sa chat.

"Oh, musta?"

"Tumawag ba si Ma'am sa'yo?"

"Oo, nung Friday"

"San nga yang sa inyo?"

Nagkapalitan ng mobile number at address, buti naman at ilang tumbling lang ag accommodation niya sa Villa namin. Nagtatrabaho siya sa KFC. Suprvisor. Since we went to the same school, marami kaming napag kwentuhan. Since recommendado ni Muder, I felt safe makipag meet.

Gabi hanggang madaling araw ang trabaho niya. (Ganyan dito sa Jeddah, hapon na nagbubukas at madaling araw na nagsasara ang mga mall, kainan at mga pasyalan). Since one week akong walang pasok, we decided na pumunta siya ng Villa after ng work niya. Manghihiram ng DVD at mga mp3 sa itunes.

Alas-6 nagkita kami sa supermarket sa kanto, tapos diretso sa bahay. Kumain at nagkwentuhan. maya-maya kanya-kanya na kaming busy sa laptop. Napunta ang usapan sa girlfriend (patatalo ba ako sa usapang yan, may naka handa na akong scriptt para sa usapang straight)

6 years na sila ng girlfriend niya na nasa Singapore. Since pareho naman kaming lalaki, napagkwentuhan ang scarcity ng sex dito sa saudi sa mga babae.

"Kelan ang last mong sex, pare" sinabi ko yan na parang nasusuka. LOL

"Bago umalis ng Pinas. 3 months ago. Dati kong kaklase." sabay tawa.

Pero hindi dun natapos ang litanya ni Marvin.

"Sa lalaki naman last 2 weeks lang, nurse diyan sa hospital bago tong kanto niyo."

Namanhid ang buong katawan ko sa narinig.

"Ayoko na mag follow up question baka san pa umabot 'to" sabi ng isip ko habang hinihigpitan ang chastity belt.

Iniba ko ang usapan, napunta sa Mara Clara na palabas sa TFC nung oras na yun.

"Ganun talaga pag OFW, lalo na pag sa Saudi pa"

"Oo nga daw..." sagot na parang di interesado.

"Sorry pare kung na ilang ka sa sinabi ko."

"Wala yun. Ayos lang!" pahingi ng kape. Nalalason na ko.

Maya-maya may pinakita siyang profile sa facebook, taga Bacolod din daw kilala niya. Si Jeff.

"Ipapa-add kita sa kanya, para at least marami ka ng kakilala dito"

"Okay sige."

Maya-maya may friend request na ako mula sa friend niya. May common friend kami. Si Alfred na friend namin ni Siopao at si Valeen na schoolmate din namin. Mga officemate niya pala dati sa Bacolod.

Mas natuwa ako kasi may mga common friend kami, meaning at least mapagkakatiwalaan din.

Accept. Online.

"Musta?"

"Okay naman..."

"Paano kayo nagkakiilala ni Marvin?"

"Estudyante siya ni Mama nung high school.. Kayo?"

"Mga 2 years ago pa, tumatambay sila sa harap ng bahay namin nung college sila at bestfriend niya kuya ko at school niya ang girlfriend ko na andito din sa Jeddah"

"Ah ok. Small world."

Maraming tanong at sagot ang naipon muna bago ako nagka interes sa usapan namin ni Jeff.

"Ang iksi ng sagot mo, siguro pinagod ka ni Marvin"

"Huh?" shet naka-amoy.

"Gago. Wala. Tarantado ka ah."

"Ayos lang yan, kami nga last 2 weeks lang may nangyari."

Nag duda tuloy ako kung tama ang kasabihang:"Mother knows best"

to be continued...

Photo Source here.

~ A.S.A.L. (Ang Sa Akin Lang)

BLOG.

It can seriously make or break you. Trust me, I've been a victim of such. Naka-ilang palit na din ako ng blog, at na mention na rin ako sa maraming blog, sa iba-ibang dahilan. Kadalasan, hindi maganda. Hindi din totoo.

Minsan naliligaw tayo sa totoong dahilan kung bakit tayo gumawa ng blog. It should share just a part of our life and not in any way destroy or humiliate anyone. But I would understand if sometimes we rant, we express our dismay to anyone and anything, but it should never be more than that. It should not go beyond that.

Blog they say is an expression of oneself. It should be free from boundaries. But remember that even Freedom has it's limit. Has its own line one should not cross.

Ang Sa Akin Lang:

"Do not wash your soiled clothes in public."

Unglamorous and Unnecessary.

Photo Source. here.

~ Ninety Four

Across the oceans and over the skies,

My love for you, here in my heart lies;

I know it's true, come see it in my eyes,

You and I forever, NO goodbyes.

HAPPY 94 MONTHS!

~ Si Yon, ang PWU, at ang weekly kong sakit.

"Bored ako, alis tayo!"

"Tanga, nasa opisina tayo oh! May trabaho tayo at alas-2 ng madaling araw!"

"Pumunta ka ng clinic, sabihin mo kailangan mo ng 2 hour rest kasi may vertigo ka!"

"Doktor-doktoran ka? Bakit kasi? Vertigo pa talaga ang naisip mong sakit ko."

"Basta, para sosyal ang sakit. Dali, alis tayo!"

Yan si Yon, ang kasama ko sa mga kakaibang adventure sa buhay Manila ko dati.

Bago ang lahat, paano ba kami nagkakilala?

Officemate ko siya dati sa isang pang-gabing trabaho... Yes, everybody now... Call Center (pronounced as /call cennuh/). Kakilala ko ang katabi niya sa desk, tapos one night, habang nag-uusap kami ng kakilala ko, bigla na lang siya nag ssalita at sumali sa usapan. From then on, lagi na kami magkasama. O di ba, epal siya.

Balik tayo sa kuwento, dahil ka-close ko ang Narsisa (nurse) sa clinic, binigyan ako ng pinaka-asam-asam na pahinga dahil sa may "vertigo" ako. Hahaha!

Diretso kami ng parking lot na hindi ko pa din alam kung saan ang aming punta.

Habang hinahawi ang ga tumpok na damit sa kotse niya para makasakay ako, nagsisimula na siyang mag paliwanag. (Parang prisinto lang ako, pinagpa-paliwanagan).

"Di ba minsan sinabi mo sa akin, kung ano ang feeling ng na mimick-up ng lalaki? Pwes gagawin natin yun ngayon!"

"OMG ka, ayoko! na curious lang naman ako. That was just for the sake of discussion (parang teacher), hindi ko naman sinabing gusto ko ma experience!" akmang pa-balik sa building.

"Halika na.. Huwag na umarte, di naman tayo mamimili... mag wi-window shopping lang tayo!"

"Huwaw?! Sa Glorietta ang window shopping hindi sa kalsada... Kinakabahan ako, ano ba..." pero sa pagkakataong ito, nasa front seat na ako at ready na... naka seatbelt pa. LOL

"Tara na!!!!"

"Tanga ka, pag nahuli tayo ng pullis ha!"

"Edi dating gawi, magpanggap tayong sinasapian!"

"Judiel? Agoo?"

Inikot namin ang buong Espanya, Ermita, at naisipan naming dumaan din ng PWU. Ayon sa tipster (tunog XXX) marami daw mura dun lalo na pag pa-umaga na.

Ang pangalan ng tipster ay Yon. Haha!

Nung nasa gilid na kami ng PWU, binagalan na ni Yon ang sasakyan at nagsimula nang maglapitan ang mga karne.. este ang mga lalaki pala. Bago pa yan, nagkaroon na kami ng quick orientation, kung gaano lang ka liit ang pagbaba ng bintana, at kung ano ang mga tanong sa napipintong pagdaan sa "Judging Area".

Eto na.

May preppy guy na lumapit... at sa bintana ko.

Chusko! pinagpapawisan ako na parang nasa gilid ako ng kalan an nag sasaing ng kanin. Ang puso ko parang gusto nang mag volunteer at mag walkout. Talo si Lydia De Vega sa bilis ng pagtibok.

"Tanungin mo kung magkano!" bulong ni Yon.

For the first time in my life, sa daldal kong 'to, sa pagkaka-taong yun, hindi ako nakapagsalita. Para akong pipi na kahit senyas di ko magawa.

Napansin siguro ni Yon na ang pawis ko ay katumbas na ng baha sa Malabon, kaya siya na ang nagtanong.

"Magkano ikaw?"

O diba, parang nagtanong lang sa isang bigkis ng sitaw. Sumagot ang lalaki, 500 lang daw,sabay himas sa "sitaw" niya.

"Malaki ba yan?" hirit ulit ni Yon.

Dahil sa tanong na yun,nag tipon-tipon na ang pawis ko na parang may prayer meeting sa Quirino Grandstand. Binuksan ni Kuya Preppy ang pantalon at inilabas ang kanyang "Trophy Calma" (alam niyo an yun!)

Tumingin ako ng slight. Yes, slight lang. O di ba, di ko daw kinaya magsalita at pinagpapawisan ako ng bonggang-bongga, pero nagawa kong tumingin ng... slight lang. Tinapat ni kuya ang $#^$ sa bintana ko, para akong Cashier sa City Hall, na naghihintay ng kukuha ng "cedula."

Bigla akong natauhan ng sumigaw si Yon.

"Sara mo na ang pinto!" sabay bilis ng alis ng kotse.

"Gago ka! gago ka!" (unlimited repeat), yan lang ang nasabi ko kay Yon habang pabalik kami ng office. Siya naman 'tong tawa ng tawa at tinutukso akong na babalik kami ulit dun at ako naman daw ang magtatanong.

Dumating ako sa office na hapong-hapo at pawisan. Para akong umakyat ng bundok ng pagapang. Hinang-hina ako sa ginawa namin. Alam ko OA ang reaction ko pero, ganun.

"O ayan ha, natupad ko na ang wish mo!" sabay tawa.

"Gagu, hindi ko naman wish yun.. na curious lang ako kaya natin na pag-usapan minsan!"

"Asus, at least ngayon, di mo na ako makakalimutan."

"Talaga!"

Isa yun sa mga experience na tumatak sa buhay Manila ko, na hanggang ngayon, napapangiti ako pag-naaalala ko.

One weeks after ng incident na yun.

"Bored ako, alis tayo!"

"San tayo pupunta?"

"Malate tayo.. White party!"

"Tara!"

"Isip muna tayo, ano naman sakit mo ngayon? Ay alam ko na, Catarata!"

"Gaga!"

Photo Source here.

~ Narsisa

Kahapon, niyaya ako ni Phillip (hindi tunay na pangalan, ang tunay niyang pangalan ay Lester) sumabay mag dinner malapit sa accommodation nila. Since walking distance lang naman ang kina Phillip, nag decide akong mag-taxi. Hindi pa na kumpleto ang pag-ikot ng gulong ng taxi, dumating na ako.

Nasa counter na siya ng pumasok ako sa restaurant.

"Atat umorder, natatae? nagmamadali?"

"Eh kasi nagugutom na ako, baka bigla ko na lang ngat-ngatin ang plastic na halaman diyan kung di pa ako o-order"

Pagkatapos naming umorder, nagsimula angBible sharing, este ang kwentuhan. Nakaka 3 lagok pa lang ako ng Sprite ng may tumawag kay Phillip sa telepono niyang Blackberry (na binigay ng isang Arabo na nanliligaw sa kanya).

"Pwede mo ba akong samahan sa flat ng friend ko?"

"Saan yan?"

"Diyan lang, malapit lang, kukunin ko ang mga DVD's na pinahihiram niya"

"Okay, mabilis lang ha... bawal ako magpa-gabi, nagiging kalabasa ako."

Pagkatapos namin kumain, at hindi ubusin ang pagkain, dumeretso na kami sa flat ng kaibigan niya na malapit lang.

"Bakit tayo sasakay ng cab? Akala ko ba malapit lang?"

"Eh ikaw nga, isang dura lang ang bahay mo nag cab ka din kanina... nakita kita."

"Fine!"

Nalaman ko, habang nakasakay kami sa cab na ang kaibigan pala ni Phillip ay isang Narsisa (Nurse) sa isang Hospital (malamang). Nalaman ko din na Grade 2 siya nung na-circumcise, 2nd family sila at tamad mag-aral ang bunso niyang kapatid. O diba, sa napag kwentuhan namin, halatang anlapit lang talaga ng flat ng kaibigan ni Phillip. 5 piso na lang ata ang kulang, makaka-apak na kami sa langit.

Dumating kami sa wakas sa napakalapit na flat ng kaibigan ni Phillip, at this time World War III na.

Pumasok. Nag-elevator. Pumindot ng 5th Floor.

Kumatok si Phillip sa pintuan ng flat habang ako naman aay busy sa mobile twitter at naka sampa sa gilid ng hagdan.

Umulit ng pag door bell si Phillip na parang 1 Kilometro ang layo ng pinto sa sala, para abutin ng ganun katagal ang taga-bukas.

Sa wakas. may nag magandang loob na buksan si Phillip. na this time ay 23 lbs na ang nabawas sa timbang sa tagal ng pag pindot sa door bell.

Pagpasok na pagpasok pa lang namin sa flat, bumulaga sa akin ang 15 lalaki. (Bago, pumalakpak..wait) 15 lalaking bading. (shet, lalong nagpalakpakan). Hindi ko na iwasang bumulong kay Phillip.

"Nasa Malate ba tayo?'

"Hindi, nasa F tayo!" balik na bulong ni Phillip.

Nangalay ang kamay ko sa kaka handshake (yung totoong handshake). May promise naman lahat ang mga mukha nila. Sa pagkakataong ito, parang gusto kong magpalit ng career at sisihin ang nanay ko kung bakit Engineering ang natapos ko. LOL

Usap-usap. Pabilugan at pababaan ng boses. Muntik na akong mahatsing sa naglipanang paminta sa buong bahay.

Aaminin ko, sa oras na yun, sobra akong nakadama ng saya. Saya na hindi ko pa naramdaman simula ng dumating ako dito. Ang sarap makipag-usap sa taong alam mong pareho kayo ng takbo ng isip at pilantik ng daliri. Maya-maya (hindi klase ng isda) may nag alok na doon na kami mag dinner pero since busog na kaming pareho ni Phillip, nag dahilan na lang kami na may pupuntahan pa kaming isa pang flat. (para naman kaming nag Bisita Iglesia sa ginawa naming rason)

Sa kanto na kami naghiwalay ni Phillip, sumakay na ako ng cab, dahil malapit na akonng maging kalabasa. hindi pa nakakalayo ang cab, tumawag na ulit si Phillip.

"Nakalimutan ko ang DVD kunin!'

Hindi na kao sumagot. Na comatose ako bigla sa katangahan ni Phillip.

Habang ang tugtog sa cab ay pasimula pa lang na "It's not the flowers, wrap in fancy papers. it's not the ring I wear around my fingers...", tumatakbo sa isip ko ang kung gaano ko na miss ang ganung klaseng kwentuhan.

Sa trabaho ko dito, isang milagrong maituturing kung may isa ding bading ang sumulpot sa construction site o kahit sa opisina man lang. Nakaka-tuwa din ang makipag-usap sa straight na lalaki, pero aaminin kong minsan kahit isa sa isang buwaan, magkaroon man lang akong makaka-usap na taong "mapula" din ang hasang. Hehehe!

Pagdating ko sa bahay, tumawag ulit si Phillip.

"Nakuha ko na, binalikan ko! May house party daw next week, gusto ka nila pumunta."

"Sige ba, anlapit lang kasi ng flat nila diba?!"

"Potah ka!"

Photo Source here.

Long.. Long.. Distance Love Affair

Officially, 6 months na kaming magkalayo ni Siopao, at ang laging tanong sa akin:

"Kayo pa din ba?"

"Paanu yan malayo kayo? Baka mauwi yan sa hiwalayan."

"Hala ka, may iba na yun sa Pinas, di kaya?"

O di ba, napaka positive ng mga pananaw nila sa buhay. Napaka encouraging, daig pa si Coney Reyes sa positivitism. Habang ako, kung maka kapit na lang sa relasyon, daig ko pa ang kumakapit sa Marikina Bus Line mula Makati hanggang Cubao.

I was never alarmed or threatened with the distance. Maybe because I don't see it as a problem. Maybe because I know that my love for Siopao is much bigger than any distance one can ever measure.

Bago pa ako umalis ng Pilipinas, alam kong magiging mahirap, pero hindi ko inisip na ikasisira or maging dahilan ng paghihiwalay. Mas concern pa ako sa kulay ng maletang dadalhin ko at kung ilang sapatos ang dadalhin ko sa disyerto. I know maaga pa para mag bitaw ng mga salita, pero parang katandaan lang din yan, dapat by now nakikita mo na ang mga 7 signs of skin aging, I mean signs kung pabagsak na ang realsyon.

Dahil siguro higit pa sa assurance ang nakukuha ko kaya hindi ako nagpatalo sa sabi ng marami, that LONG DISTANCE RELATIONSHIP DO NOT WORK.

This phrase on caps, is a challenge. We will prove them wrong, and wait, the last time I checked, LOCAL RELATIONSHIPS DO NOT WORK EITHER.

Quits lang.

P.S. Kung hinahanap niyo si Sheena Easton sa blog post na 'to dahil sa title. Waley! Kthnxbye! LOL