Minsan Ako'y Naging Orange

Nasa isang sulok ng KrispyKreme... infront of me is a donut, an empty ash tray and a half full Mocha Frappe, it's weekend here in Jeddah, hindi dahil sa walang internet sa bahay, kundi kailangan ko namn ng ibang lugar for a change, pero dating gawi... Internet pa din. Twitter, facebook, BBM at Flipboard. Saya noh, ibang-iba sa what used to be my weekend when I was in Pinas.

Bago pa mauwi sa ma emoayunal na blog post to, sisimulan ko na lang i kwento ang nagpapawis sa akin ng hindi sadya nung last week.

A twitter friend of mine asked me over DM na may officemate siya na kapareho ng last name ko, and he's asking if we are in anyway related. At the back of my mind, aware na ko that my brother (youngest) and this twitter friend are officemates. As usual, patay malisya si watashi.

"Oh really? I don't know him, maybe a distant relative or baka talaga magka last name lang kami."

Since mahadera si twitter friend, at the same time pala, he was texting my brother asking the same question.

Few minutes later another DM was received from twitter friend.

"Chusera ka,sabi niya kuya ka daw niya..."

Lagot.

I replied.

"Ahaha, no way out na ko... Hush hush na lang ha, he's not aware of my orientation... Or so I think..."

"No worries"

The next day, nag DM ulit si twitter friend. (O di ba, di naman siya masyadong 'kancern' sa ganap ng buhay ko)

"Anong di alam? Alam kaya ng kapatid mo..."

Dito na ko nagsimulang maging orange, alam mo yung nangyayari sa balat ng orange pag pinipiga, yung may lumalabas na liquid sa pores ng orange, ganyan ang nagyayari sa ulo ko, nagsisimula na akong pawisan.. I tried to probe more...

"Shet ka, sinabi mo no?"

"No, eto sabi niya sakin... 'Why are you asking about my brother, type mo siya no? Pero di na siya pwede, may boyfriend na yun!"

Patay.

After reading the DM, para akong na comatose, hindi ako gumalaw at hindi ako naka-kibo. Kulang na lang sabitan ako ng orchids kasi nagmumukha na akong patay na puno.

After, outing myself to my cousin here in Jeddah, here comes my brother outing me to his friends.

Should I be happy? Or worry some more?

Whatever it is, I love my brother even more now.

Tadhana nga naman...

Effortless. Haha!

~ Anyare?

Medyo matagal na din ako di nakapag blog. Dahil a) wala akong maisulat b) wala akong ganang sumulat c)busy ako.
Well, ang totoo, wala akong inspirasyon. Dati rati, habang nagsusulat ako may nakikigulo, nakiki-siksik, nagpupumilit matulog na. Haha.

Ngayon, wala, walang nang eestorbo. Nakaka miss.

O ayan tama na muna yan, baka ma iyak ako, ma basa pa tong papel. Papel? Maka-luma? Haha

Uy, may kwento ako,makinig kayo... Ay mali, basahin niyo.. Hahaha. Sa mga gusto ng Braille version, sorry sa susunod na, gagawan ko ng paraan.

Eto na ang kwento, few days ago (umi-english?) some School na itago na lang natin sa pangalang Don Bosco sa bandang Makati, sent me an email, asking if I am available for part-time, teaching Calculus and Physics daw ang available.

Unang pumasok sa isip ko: "Sure kayo? Ako?"
Though di na bago sakin ang pagtuturo since both my parents are teachers, even yung mga tita ko dean, head ng CHED, kung susumahin (root word:suso --ewww) siguro 70% ng mga kamag-anak ko teacher, idagdag mo pa diyan na since teacher ang mga magulang ko, automatic yun na ang ninang ko sa binyag at sa kumpil ay mga teacher din. Janitor na lang ang kulang, pwede na kaming magtayo ng "Mababang Paaralan ng Kabading" (mababa lang ang paaralan, kasi walang second floor)

I declined the offer, maliban sa andito ako sa lugar na kung saan ironic ang lahat ng bagay (mura ang pabango pero mababaho sila, mura ang shades pero wala namang gumagala sa umaga sa sobrang tindi ng sikat ng araw, maraming magagandang branded clothes store para sa mga babae, pero naka itim naman silang abaya pag lumalabas) a.k.a. Saudi. Another reason bakit di ko tinanggap, maliban sa hindi ako single,hindi ako pumapatol sa mga batang estudyante. (at may pag a-assume ako na magka relasyon talaga sa eSTUPIDent). Hahaha

(Infairness, nakaka pagod mag blog sa ipad, masakit sa finger, wait ending na.)

Sabi nga ni mama, ang pagiging teacher lang ang profession na hindi na didissolve at laging may hiring. I don't mind being a teacher, notto mention ito ang bumuhay sa amin, maliban sa pag titinda ni muder ng tocino, longganisa, at bondpaper. (joke lang yung pagiging vendor, huwag masyadong matuwa), siguro nga hindi pa talaga ito ang calling ko.

Ayoko naman gawin ang isang bagay na hindi buo at preparado ang pagkatao ko, lalo na sa uri ng propesyong ito, kailangan hindi lang ang matinding didikasyon, kundi mahabang t*te... Ay mali pasensiya pala (sorry, tigang lang, kao kaya dito tapos jowa niyo andun) Haha.

Don't worry pag ready na ko, i'll let you know, try niyo mag sit-in sa klase ko.

For now, eto munang mga blue print at mga constru ang pag-tutuunan ng pansin.

Clas dismissed.