~divisoria

DIVI day today...

can't wait to be there.. makipag siksikan, dutdutan at makipag bunuan sa dami ng tao.
can't wait to ride the ferry... aircon naman daw kaya deadma sa amoy ng ilog pasig.

ang pakay:
~latest series DVD's
~side trip sa ongpin para kumain sa estero
~mag papicture sa gitna ng box office na tao

dapat gawin/isipin/dalhin
~isiping nakakabuti ito sa kalusugan (pawis kung pawis)
~at dahil mainit mag dala ng 'sang dosenang towel
~timba na din kung gusto mong mag ipon ng pawis
~bottled water, para wag ma dehydrate at baka himatayin ka dun.. gumawa ka pa ng eksena.
~wag tatanga-tanga (sweldo ngayon at friday the 13th pa)
~kung ma dukutan ka (knock on wood) isisi mo na lang uli sa friday the 13th

ready ka na ba... prepare ur rubber shoes. tara na!

~ MC

i got the chance to go home early kanina galing office. pag dating ko sa bahay, si siopao nasa kama, nakahiga, i thought tulog, yun pala gugulatin lang ako. Dahil wala kami magawa, we randomly play our ipod and his phone playlist.

we sang every song na alam namin, and we try to imagine kung anong scene bagay ang song. he's a mariah carey fan, i'm not... pero since lagi ko naririning si mariah sa bahay, morning hanggang gabi.. parang nasanay na ako.. parang nanay ko lang na maingay sa bahay dati.. hahaha!

we both love music, we live music.. we argue with music.. i always change my likeness to music.. sometimes bago, sometimes luma, sometimes rock.. pero siya, isang klaseng song lang ang gusto niya.. alam niyo na yun... Mariah!

kaya sa susunod pag may narining kayong mariah song.. baka bahay na namin yun.

~thoughts in a glass of coke

recently, i’ve been very busy but still ecstatic with the things that are going on with my life.

for the past months, i’ve been experiencing drastic changes with my work, life, and wahaha - lovelyf.

it was a test of time and a realization of what it is called — commitment.

it’s not easy but it’s a choice — a choice to be happy and be complete. minsan may away, may pag-iisip na nakakapagod na, pero ganun yun e. talagang ganun, nagmahal ka kasi.

Pero hindi mo basta-basta mabibitawan ang isang bagay na matagal nang nasayo, at matagal mo nang kasama.

Nakakinis man isipin, pero ang pagmamahal, parang patintero, msayang laruin pero tsamba lang ang panalo.

Ngayon, okay na ang lahat, mas mabuti kesa dati — mas masaya. Ganun lang naman talaga, para lubos kang maging masaya, kailangan lumuha ka muna. Kailangan tanggapin na ganun umiikot ang buhay, ganun ang kalakaran sa buhay pag-ibig.

Masaya ako, dahil may internet na uli sa bahay, mapapadalas na ang pag type ko sa buhay ko.

“In life full of games… it’s okey to hop, skip and run sometimes”

~siopao and his sleep

hindi ko talaga maintindihan why i can't always have an 8 hours of sleep, minsan naiisip ko baka isa akong "sikyu" nung past life ko.

for me a 4 hour sleep is way better than having a 7-8 hours of sleep in a day, para akong namatayan ng kuko sa tamlay pag over sleep ako.... and what's weird pa, is that i am automatically awake pag 4 hours na akong tulog. saya di ba?

but siopao is different, for him sleeping is a trip to a different dimension. minsan na uudlot ang date dahil gusto pa niyang matulog. kahit walang pasok kinabukasan, matutulog...

na realize ko yun na mahilig siyang matulog nung first time namin sa bahay nila, nuod dvd.. luto..kain... while i was telling a story with all gusto, bigla na alng siya nagsabi...

"Pwede matulog muna tayo.. mamaya na tayo magkwentuhan."

i always say na sometimes you have to maximize din yung time na wala kang pasok rather than sleeping the entire time... but for him, sleeping is a treat in itself.

hindi nakalampas ang tulog na yan sa mga dahilan ng pag-aaway. minsan, naghintay ako sa mall ng 2 hours kasi we agreed to watch a movie after work. i'm trying to call him sa phone but wala... walang malay ang may-ari dahil tulog.

inaway ko siya pag dating ko sa bahay...

"Tulog ka na lang ng tulog... sobra ka na sa tulog!"

"Hindi ako sobra sa tulog... kulang ka kasi nun, kaya feeling mo sobra yung tulog ko"

Tama nga naman siya dun.. hahaha!

now, dahil hindi ko naman maaalis sa kanya ang laging matulog... we agreed na lang na i'll let him sleep for a period of time, at gigisingin ko siya pag kakain, manunuod ng movie, makipag kwentuhan... at mag hugas ng pinggan. lol

sabi nga ng kasabihan...
"Mabuti na ang walang tulog, kesa sa walang gising!"

kaya ako... hirap matulog.

~ EX Emo Xmas

** This is a repost from my old blog.

Christmas is finally over… sa wakas nalampasan ko din xa na parang nag skipping rope lang ako.. hop scotch na lang sa buhay. :*

I celebrated Christmas without Siopao… He was with mama and relatives, d naman ako makapag reklamo kasi, i know mag-eenjoy xa to celebrate with his family and besides pinayagan ko na din kasi minsan lang naman si mama(niya) pumunta dito.

Para medyo maaliw… starbucks na lang, at sa malapit lang naman, sa Cubao, Makati to Cubao, wala lang, umeffort at pinagod ang sarili para malimutan sandali na pasko at ang katotohanang mag-isa ako sa araw na iyon. (naiiyak ka na ba? Wag muna)
December 25, maaga pko nagising kasi nagbasa ng metro si ate, metro ng kuryente… kailangan daw 8a, bat kasi kailangan ng eksaktong oras..ganung dn ba ang Meralco mag reading? d naman diba?

Tapos, naligo, pumunta ng Cavite (dahil pinilit ako ni Tita na mag lunch dun)… kesyo d daw marami tao sa bus kaya ok lumarga…

Sakay ako ng bus papuntang baclaran, pero dumaan muna ang bus sa MOA… at lahat ng tao nag babaan sa MOA… anong meron? may utos ba na pumunta lahat ng tao sa MOA na di ko alam? naalala ko MMFF pala.. kebs sa tao, kebs sa MMFF…

30mins, hintay ng bus papuntang Cavite… sa tagal naisip ko tuloy, kung naglaba ako, cguro nag sasampay nako. Dumating naman sa wakas, this time gums-to-gums ang labanan sa siksikan ng pasahero.. ano magagawa ko andito na ko… i-taya na ang buhay!

2p nko nakarating sa Kawit, pag pasok ko ng compound, hindi pa nga ako naka move-on sa sikip ng bus (na daig pa ang pressed powder sa compact), nag si litawan na ang mga mumunting kamay ng mga pamangkin ko.. namamasko! (nyeta, dito na ba papasok ang “sana hindi nko tumuloy” part?) pero ok lang, nag enjoy ako kasi andami nilang pamasko, umabot na ng 1k bawat isa… buti pa ang mga bata- Mapera, ang matatanda ma-PR lang! (sarap maging bata ulit)

Binigyan ko ng tig-100 ang mga tsikiting..4 lang naman, so ok lang, para ka lang nag tax sa sweldo mo…

Dahil sa gutom, buong time na kumakain kami, naka sara lahat ng senses ko.. (wag niyo kong gambalain… busy ako!)

Guys, eto na yong nakaka iyak na part.. focus na!

Nag decide akong umuwi ng 5p para maabutan ko pa si WI at ang layo pa ng sakayan ng bus, dahil nga sa construction ng oversize na tulay sa harap ng bahay nila tita.. dun pa pwedeng sumakay sa highway mismo…

Hindi ako patient,6p na ako nakasakay, walang bus na dumadaan, kaya i decided mag jeep papuntang SM Bacoor…

D pa nga nakakatagal sa pag-upo, tumigil ang jeep, at sa unahan ay may mahabang pila ng sasakyan.. trapik! oo, trapik, at hindi lang basta-bastang trapik… PILA siya actually… garahe… terminal… (may poot at galit)

8p nko dumating sa bacoor.. ano? from kawit to bacoor, 2 hours? (normally 25 mins lang).. OA ang cavite ha, daig pa ang Metro Manila… umeeksena ang traffic.

Halos maluha na ko sa jeep, kasi naman, kaya nga ako umuwi para maabutan si Siopao sa bahay bago pumasok ng office.. at least magkita man lang kmi saglit at nang hindi naman ako ma zero sa December 25…

Ayaw pumayag ng panahon, kailangan daw bagalan ang takbo ng buhay ko kasi excited daw ako lagi… para hindi maluha, nag pray na lang ako.

“Sana umabot ako.. sana.. LORD”(parang nag ppray maka abot sa deadline ng project nung H.S.)”

At mabait talaga si LORD, d nga niya nagawan ng paraan bumilis ang daloy ng trapiko, late niya naman ginisng si Siopao, kaya na late na, nag half day na lang tuloy… galing dba? Thank You LORD
Dumating ako ng bahay, 9:20:06 (time check brought to you by Kremil-S)

Nag dinner kami sabay.. sabi ni Siopao, noche buena daw namin ‘to… naiyak uli ako… sweet! :O

Di pala kailangan 12 midnight ang noche buena para maging masaya! Love u Siopao!

~ang kape at ang libro

sa kababasa ko ng libro, nagkaroon ng isang magandang idea ang siopao para tumahimik ako habang naglalaro siya ng RPG. bibigyan nya daw ako ng isang kahon ng libro para d ako maingay… sabi ko na lang:

“itali mo na lang kaya ako at ipasok sa kabinet… mapapamahal ka pa kung bibili ka”

ngumiti lang at nag-sabi…

“joke lang naman, nakakamiss din kaya ang ingay mo…”

wala na akong nasabi, nagpatuloy sa pagbabasa, pero if you’re wondering kung ano ang mga tipo kong libro, simple lang, JESSICA ZAFRA, mga kabobohan ni BOB ONG… the latest PARA KAY B ni Ricky Lee. more on opinions and personal insights... mas sarcastic mas ok.

bakit pag libro ang kaharap ko d ako inaantok, pero bakit pag starbucks coffee na, inaantok pa din ako… siguro dahil sa presyo.

speaking of starbucks, may starbucks na sa bacolod.. dumagdag sa bose,figaro, mc cafe at kuppa… hindi na ako magtataka kung sa susunod na araw, hindi na bibili ng kama ang mga taga-bacolod dahil, gising naman sila bente-kwatro oras… hahaha!

sana mag tagal nga ang starbucks sa bacolod at huwag gumaya sa gerry’s grill na nagsara after few months… kasi naman, mag presyo ba ng mahal sa mga pagkain e ang mga local resto na mas masarap pa sa gerrys ay mura lang naman ang presyo… bad marketing strategy… BAD GERRY.

pero i have a strong feeling na magtatagal nga ang starbucks sa bacolod… dahil marami nang umuwing nag trabaho na dito sa manila dati na andun na.. kahit sa kape man lang, maibalik ang dating lifestyle.

ang starbucks at ang pag babasa ko ng libro, may commom denominator… pareho silang mahal, at pareho silang nag papagising… ng isip at ng mata.

~ How we met?

2003 January. Dahil sa cheering practice, i was in charged and they're freshmen students who are forced to join... He called me night of January 12, asking me if gusto niya maging kami (i automatically fell in love with the guts!). At that time, we don't know each other's name, interest or whereabouts... we're just college students who happened to be in the same Department (Engineering). We don't even have common friends at that time.

>> Flashback
2002 December. I don't know what motivation ang binigay sakin pero bigla na lang gusto kong tapusin ang 9 na simbang gabi. Mga friends ko inaalok na akong sumama papuntang Boracay all-expense-paid pero ang pagiging kaladkarin ko nawala because i don't want to miss a single Simbang gabi. Natapos ko ang 9 mornings pero di ko alam na pwede daw mag wish at magkakatotoo. So wala lang, I asked "Sana there's this someone I can call my own... Someone who will stand by me all my life!" Little did i expect, He's giving me more than that.

I usually save all my wants in my Phone Drafts, night of 12 January 2003 pauwi from practice, i composed a message on my phone this line, adressed to GOD (I have my virtual GOD's number in my Phone):

"Sana siya na nga yung binigay mo... Sana siya na nga yung hiihiling ko" I was refering sa kanya, but at that time i don't even know kung ano ang preference niya or kung gusto niya ako, or kung may paki-alam ba siya sa akin. We are totally on a different point of the world. Stranger siya sa akin, at ganun din ako sa kanya... All i know is, crush siya ng mga kaibigan ko.

I asked for a sign... sabi ko "if tatawag siya pag dating ko sa bahay... siya na nga"

Nagbubukas pa lang ako ng gate,tumutunog na ang phone ko.. tumatawag na siya.

to be continued...

~ako. ikaw.

Ako si bunwich and siopao is my partner. We're one of the lucky gay couple who just celebrated our 6th Anniversary last January.

And with this "accomplishment", we decided to share our experiences to you guys through this blog. We will be sharing our moments both good and bad and our journey to a more fruitful year ahead of us.

If in case you're wondering what this blog title is all about...

"The love story started with a simple siopao and bunwich...."